Zelf is de Schotse groep Teenage Fanclub de tel niet kwijt. “Grand Prix” is wel degelijk hun vierde cd : “We rekenen er twee niet mee, ” zegt Norman Blake, “te weten : “Deep Fried Fanclub”, een verzamelaar die onze vorige firma uit geldgebrek heeft uitgebracht, en “The King”, waarvan we vandaag nog altijd niet goed weten wat die moet voorstellen, behalve dat we pure lol hebben gehad bij de opnames. Hoe dan ook is “Grand Prix” ons meest voldragen werkstuk : vroeger repeteerden we een paar weken en namen eindeloos op, nu hebben we eerst de songs vijf maanden onder handen genomen en de plaat in hoop en al vijf weken ingeblikt. “

Teenage Fanclub heeft er een vreemde carrière opzitten : “A Catholic Education” (1990) was een kritisch sukses, met “Bandwagonesque” (1991) werden ze vooral in Amerika sterren en na “Thirteen” (1993) liet iedereen hen vallen : “Ik blijf er nog altijd bij dat “Bandwagonesque” gehyped is, ” zegt Norman Blake, “want het is volstrekt ondenkbaar dat iemand van ons houdt omdat we de nieuwste trend vertegenwoordigen. ” “In Amerika schreef iemand dat die plaat de beste was die blanken in tien jaar gemaakt hadden, ” zegt Gerry Love, “maar da’s uiteraard onzin. En dat bedoelen we met hype : het lijkt allemaal zo onnatuurlijk. En het heeft er eigenlijk voor gezorgd dat we niet normaal zijn kunnen doorgroeien. Na zo’n recensie wist iedereen namelijk dat onze volgende zou neergesabeld worden. Daarom vinden we het aardig dat sommige critici over “Grand Prix” schoorvoetend schrijven : deze band had eigenlijk niet meer mogen bestaan. ” Teenage Fanclub heeft nooit willen meespelen met het business-spelletje : “We hebben bijvoorbeeld nooit naar Londen willen verhuizen, ” zegt Blake, “waarom zouden we ? Onze families zitten in Glasgow en je hebt daar alles wat je ook in Londen vindt, maar op een iets kleinere schaal. ” “De Britse pers bestaat hoe dan ook uit gefrustreerden, die het maar niet kunnen aanvaarden dat rock ’n roll een Amerikaanse uitvinding is, ” zegt Raymond Mc Ginley, “en als je dan een Amerikaanse sound hebt, zoals wij, dan ben je natuurlijk kop van jut. En dus blijven ze Britse bandjes pousseren die zo weinig talent hebben, dat ze nooit ofte nimmer een kans maken. Maar het verhoogt de oplagecijfers van die bladen en dààr is het hen uiteindelijk om te doen. “

Als de band al aan een carrière denkt, dan is het er een à la Alex Chilton, een van hun grote idolen : “Hij heeft het stadium bereikt dat hij alleen nog muziek maakt, los van de vraag of hij daarvoor een of andere industrie nodig heeft, ” zegt Love. “Hij heeft alles gezien, alles meegemaakt : het grote sukses met de Box Tops, de meesterwerken met Big Star, de ups en de downs. Hij is, om te overleven, conciërge geweest en taxichauffeur en toch gaat hij gewoon door met zijn grote passie : rock. Een voorbeeld voor ons. Hoeveel Britse bandjes kunnen een klub binnengaan en twee uur musiceren, zomaar akoestisch, met een paar instrumenten ? Alex Chilton kan dat. Wij kunnen het ook. “

“Grand Prix” van Teenage Fanclub is verschenen bij Creation. De groep koncerteert op 8/6 in de Pacific Antwerpen.

Teenage Fanclub : Schotse traditionalisten.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content