De Linkador is een populair ‘café de l’amitié’ in Strombeek, waar wordt gekokkereld

met eersteklas producten.

De Linkador, Romeinsesteenweg 382, Strombeek-Bever (rondpunt Mutsaard). 02 267 38 17. Lunch : 15 euro, ’s zondags ‘multikeuze’-familiemenu 25 euro (15 euro voor de kinderen). Open 7 dagen op 7. www.ifrance.com/delinkador.

beoordeling Keuken 6/10

Sfeer 7/10

Service 6/10

Prijs/kwaliteit 5/10Comfort 5/10

Restaurant De Linkador is geen brasserie en geen bistro. Neen, De Linkador is een café de l’amitié. Deze benaming is hier op haar plaats want De Linkador ziet er vanbinnen uit als een bruin café, de diensters zijn ad rem en de gasten aan tafel gedragen zich alsof ze in hun stamkroeg zijn. Voorbeelden van bekende ‘eetcafés van de vriendschap’ zijn : Jacques, Bij den Boer, La Paix of Chez Soje (alledrie in Brussel) of De Kroon en Guillaume (beide in Brugge). De term café de l’amitié geeft vooral indicaties over comfort en ambiance, doch biedt geen garanties aangaande de kwaliteit van de keuken. Er zijn goede en slechte voorbeelden van dergelijke eetgelegenheden, maar meestal laat het eten het hart niet ongemoeid : het is simpel doch smakelijk, en vaak geënt op de nostalgie van moeders stoofpotten.

In De Linkador zoekt de kok het hogerop en wringt zich, zoals later zal blijken, in bochten om gastronomie van het hogere niveau te brengen. Wij reden naar het Mutsaardplein en vonden De Linkador naast het benzinestation. Wij werden in gebrekkig Nederlands onthaald door een vriendelijke vrouw, die de zus van de onzichtbare chef-kok bleek te zijn. Kok Stefano Cecere begon vijf jaar terug met De Linkador. Sinds een jaar krijgt hij begeleiding van vastgoedhandelaar Jean Pepi. Ook die verschijnt regelmatig ten tonele om iedereen een handje te geven.

Wij liepen over de planken cafévloer langs de toog en namen plaats op een muurbank, achter een cafétafel gedekt met een lapje wit linnen. Op de spijskaart zijn de gerechten ingedeeld in prijsgroepen : voorgerechten van 10, 12, 15 of 16 euro en hoofdgerechten van 15, 18, 25 of 40 euro. Mensen met klein budget kiezen uit de goedkope gerechten bijvoorbeeld Bourgondische huisjesslakken of tongetjes meunière met boter en citroen en zijn dan 25 euro kwijt. Rijkaards gaan naar de dure prijzen en als ze echt willen stoefen, dan kiezen ze voor patate tsarine met 25 gram sevrugakaviaar, gevolgd door gegrilde Canadese kreeft met knoflook, en zijn dan 100 euro voor twee gerechten kwijt. Specialiteit is lamscarré met verse tijm (25 euro).

De wijnkaart is Frans en de keuze is conservatief. De prijzen gaan van 15 euro voor een ongevaarlijke huiswijn tot 62 euro voor een fles Château Montaiguillon ’98, Montagne Saint-Emilion in verpakking van 150 cl. Onze keuze ging naar een Château Frontblanche, Premières-Côtes-de-Blaye 2000, een oprechte, aangenaam-brute, rode wijn, waarvoor wij 22 euro betaalden. Als welkomhapje was er een plakje landelijk-lekkere pastei met waterkers. Als starters verschenen twee bereidingen : een ouderwets aandoende, maar daarom niet minder smakelijke bereiding van bonte kamschelpen met zacht gestoofde prei in gewelde botersaus (16 euro) en garnaalkroketten, die als twee onregelmatig-ronde kanonskogels met een melige vulling aan tafel kwamen (12 euro). Hoofdgerechten waren : het rode, sappig-rauwe vlees van met de hand grofgehakte rundsteak, op het bord gebracht met kappers, ui, bieslook, een kom zelfgedraaide mayonaise en eersteklas frieten (18 euro). Ook was er duif uit Bresse met naar onze smaak te ver gegaard vlees, te zoete kleefsaus van gekarameliseerde honing, verzorgde groentegarnituur en aardappelgratin : zonde van de mooie duif (25 euro). De maaltijd werd afgerond met een dame blanche van goede kwaliteit (8 euro).

De kok doet zijn best en kokkerelt met eersteklas producten, dat is duidelijk. Toch hadden wij de indruk dat de fornuisartiest opleiding mist en overmoedig te werk gaat. Die vaststelling, in combinatie met het gebrekkig comfort, maken dat wij de prijzen aan de dure kant vinden. Wanneer je 25 euro voor een hoofdgerecht vraagt, mag je immers eisen stellen.

pieter van doveren