Weinig vrije tijd, onregelmatige werkuren? Het zijn courante excuses om je lichamelijke conditie te verwaarlozen. In Zuid-Portugal speelde een Nederlands koppel daar handig op in met de “Body Week Paradise”-formule: een sportief vakantiearrangement voor niet-atleten in een prachtig decor.

Terwijl we van de luchthaven via het natuurpark van Ria Formosa naar ons verblijf in Vale do Lobo rijden, vertelt productmanager Rob Vuurens me over de ongerepte stranden, de chique residentiële wijken en het ontbreken van autocartoeristen op dit stukje Algarve. Langs de perfect onderhouden lanen van Quinto do Lago, wijst hij me de luxeverblijven van Warner Bros, George Michael, wijlen formule-1-rijder Ayrton Senna en andere jetsets aan. Als ik hem wat twijfelachtig aankijk bij zijn bewering dat de kust hier nauwelijks door toeristen bezocht wordt, brengt hij me onverwijld naar het dichtstbijzijnde strand. De zon staat fel aan de hemel en de lucht boven het zand zindert van de hitte. Er is slechts één persoon langs de waterlijn te bespeuren. “Vanaf deze namiddag wordt dit je fitnesszaal”, lacht hij.

Aangekomen in sporthotel Barringtons snuif je meteen de rust op die uitgaat van deze golf-, sport- en Spa-club. De cliëntèle bestaat overwegend uit upper-class Britten, maar hier en daar vang je ook een Amsterdams accent op. Veel clubleden zijn inwoners van een van de omliggende villawijken. Na een lichte lunch verschijnt privé-trainster Patricia Vuurens. Ik schat haar zo’n 32 jaar, maar met haar glitterpakje en de vele staartjes verspreid op haar hoofd lijkt ze meer op een guitig tienermeisje. De mountainbike en kleine wagen, die een week lang in het pakket zijn inbegrepen, staan al voor de deur. We springen meteen de fiets op en rijden over enkele heuvels richting strand. Mijn sportgenoten, Bruno en Gerry, blijken twee Belgen uit Antwerpen te zijn. Ze maken van hun vakantie gebruik om wat aan hun lichaam te werken. Het aantal personen per groepje bedraagt nooit meer dan drie deelnemers. Spelend met de versnellingen, ieder op zijn tempo, fietsen we langs knalroze bougainvillea, vuurrode oleanders en witgepleisterde villa’s, richting strand.

De zilte geur van de Atlantische Oceaan sluiert over het blanke zand. Op de achtergrond vormen de oranjerode kliffen een schitterend decor. In een ver verleden bezocht ik regelmatig sportcentra. Dit landschap heeft geen vergelijk met welke tropische posters ook, die vaak de verschraalde wanden van zo’n ruimte aankleden. Weg met de step- en fietsmachines voor een blinde muur of een schreeuwerig televisietoestel: hier gebeurt de opwarming op de mountainbike onder een stralende zon. Door de fietstocht zijn onze spieren voldoende opgewarmd en kunnen we meteen met de verstevigende oefeningen beginnen. We spreiden een handdoek uit aan de waterlijn. Met volle teugen ademen we diep in en uit, terwijl Patricia de verschillende bewegingen samen met ons doorneemt. Telkens weer houdt ze rekening met de persoonlijke fysieke conditie. Houdingen worden gecorrigeerd. Armen, buik, billen en benen komen allemaal aan de beurt. In tegenstelling tot veel trainers werkt ze de volledige oefenreeksen met ons af. Dat werkt heel motiverend. “Komaan jongens, dit zijn de laatste acht.” Het gekreun vervaagt door het geruis van de branding. De vroeger zo gehate buikspieroefeningen lijken een stuk eenvoudiger als je je ondertussen kan concentreren op een azuurblauwe hemel met wat schapenwolkjes. Na anderhalf uur inspannen, rekken en strekken, duiken we het koele zoute water in. De namiddag zit erop. In deze inspirerende omgeving is de tijd voorbijgevlogen.

Als ik op de terugweg informeer naar het programma voor de volgende dagen onderbreekt Patricia me. “Kijk, dat is nou net wat wij willen vermijden. Wanneer mensen hier aankomen, zitten ze nog volledig in hun gestresseerd werkritme. Vaak vragen ze meteen naar een duidelijk afgelijnd werkschema waarrond ze, net als in hun zakenleven, hun tijd kunnen organiseren. Een van de doelstellingen van het Body Week-concept is even de teugels te vieren en op een ontspannen manier sport te beoefenen. Bij het trainen moet je vooral luisteren naar de signalen die je lichaam geeft. Daarom worden de activiteiten altijd in onderling overleg met de klant gemaakt. Afhankelijk van specifieke doelstellingen, conditie of lichamelijke klachten passen wij de oefeningen aan.”

Uit persoonlijke ervaring weet ik inderdaad dat je met een programma vaak de minder aangename oefensessies uit de weg gaat of er van tevoren al tegenop ziet. Als ze onverwacht aan de beurt komen, vallen uithoudings- en buikspieroefeningen uiteindelijk heel goed mee. Bovendien voel je je echt tevreden als je de sessie afmaakt. De enige constante in de Body Week-formule is dat je minstens vier uur per dag met je lichaam bezig bent: twee uur ’s morgens en twee uur in de namiddag of vooravond. Heel belangrijk hierbij is het onderdeel stretching. Na elke oefensessie wordt er minstens een half uur gestretcht zodat je mooie lange spieren krijgt. Er wordt zoveel mogelijk buiten gesport. Zo geniet je van de gezonde zeelucht, het prachtige landschap en word je tegelijk mooi egaal bruin. Slechts om de twee dagen duik je de spiegelzaal in om anderhalf uur lang elk spiertje een voorzichtige rekbeurt te geven. De schoonheidsspecialiste of huiskinesist vertroetelt je dagelijks met een massage. Vrije tijd vul je zelf in.

Moe van de eerste inspanningen en de zeelucht, krijg ik in plaats van een aperitief een massage van de Duitse fysiotherapeut Heinz. Krachtig kneedt hij mijn spieren los. Achteraf rol ik even de sauna binnen en na een relaxerende watermassage in de jacuzzi, ben ik totaal uitgeblust.

Een beetje uitslapen maakt deel uit van het Body Week-concept, het ochtendprogramma start meestal rond een uur of tien. Deze morgen wordt de assistentie van stretching-specialist Antonio ingeroepen, een breedgeschouderde Kaapverdiaanse Portugees. Bloedserieus controleert hij onze houdingen in de spiegelmuur van Barringtons’ aerobiczaal. Zijn hese stem telt traag in Japanse gevechtssporttermen: “Itsch…Nie…San…Tchie…Go…” Het heeft iets weg van meditatie, zodat je bijna vanzelf je longen leegblaast tijdens het rekken. Spiertjes waarvan we het bestaan niet vermoedden, worden langer gemaakt. Na anderhalf uur bewust ademen op het ritme van wat zachte muziek zweven we de zaal uit.

In de namiddag is het weer werken geblazen. Het kost ons elke keer minder moeite om de heuvels te trotseren op de mountainbike. Vooral als we weten dat het uitgestrekte strand ons wacht. Niemand zou het in België in zijn hoofd krijgen om schaamteloos oefeningen uit te voeren op het strand. Hier vormt de waterlijn onze uitverkoren plaats om zuurstof door de spieren te jagen. De oefeningen zijn vaak verschillend en gaan ons steeds makkelijker af. Nu en dan gebruikt Patricia lichte enkelgewichtjes of dynabands, felgekleurde rubberlinten die er leuk uitzien maar die eigenlijk marteltuigjes zijn. Tijdens deze sessies voel je heel goed hoe je spieren werken en hoe het opgeslagen vet verbrand wordt. Na afloop gaan we nog wat aquajoggen in zee.

Hotels organiseren vaak aqua-aerobic in het zwembad, maar het zoute water van de Atlantische Oceaan is zoveel beter voor je huid dan het verwarmde chloorwater. Telkens weer maakt de branding het ons extra moeilijk om overeind te blijven. Bulderend van het lachen strompelen we de zee uit. Sport begint meer en meer op een aangenaam tijdverdrijf te lijken.

Het vreemde van het Body Week-programma is dat je op geen enkel ogenblik spierpijn voelt. Vroeger kon ik na wat buikspieroefeningen in het fitnesscentrum dagenlang niet lachen. De verklaring hiervoor kan van verschillende aard zijn: de aandacht voor het stretchen, het goed uitademen bij elke inspanning, het relaxerend effect van de omgeving, de massages… Wat het ook weze, het werkt. Als ik ’s avonds voor de spiegel sta, bekijk ik vol bewondering hoe mijn buik en billen strakker geworden zijn. In Barringtons staat er geen speciaal dieet op het menu. Toch voel ik dat mijn broeken heel wat losser zitten. Door de lichaamsbeweging ga je meer water drinken. Je hebt minder trek in vet en zoetigheden. Zo val je vanzelf af.

Halverwege de week voelen we ons klaar voor een grote fietstocht richting Faro, zo’n 20 km heen en terug. Om de heetste momenten van de dag te vermijden, hebben we besloten ’s morgens om 8 u.30 te vertrekken. Onze benen zijn in topconditie. Het lijkt alsof de pedalen vanzelf bewegen. Het is nog muisstil in de lanen van Quinto do Lago, maar net daarbuiten scheren vliegtuigen over ons hoofd op weg naar de landingsbaan van Faro. De stalen vogels volgen elkaar onophoudelijk op. Dit lijkt het spitsuur voor het luchtverkeer. De vogels van het natuurreservaat van Ria Formosa storen er zich niet langer aan. Gracieus stappen de steltlopers door het slijk op zoek naar wormen of kokkels. Met hun broek omhooggerold tot kniehoogte, staan enkele oude mannen voorovergebogen in het slibveld. Met behulp van een schepje peuteren ze slakjes uit de modder. Op Faro Island, de weekendpleisterplaats voor de lokale bevolking, zitten een paar oudere dametjes al onder een streepjesparasol op het strand. Vanop het terrasje slaan we ze gade bij een heerlijke kop umgalão, Portugese “koffie verkeerd”, en een versgebakken broodje met kaas. We voelen ons fit genoeg om op de terugweg een zandweg langs de golfcourts te nemen.

Tegen het eind van de week verloopt de zoveelste buikspieroefening heel vlot; zonder problemen komen mijn schouders een heel stuk van de grond. Als ik even word afgeleid door het silhouet van een verdwaalde toerist, vergelijk ik tevreden mijn nu strakker geworden buikje. Het stimuleert me meteen om een extra reeksje abdominals erdoor te jagen.

Voor ik het vliegtuig opstap, word ik nog vergast op een gelaatsverzorging in het Clarins-centrum. De Zuid-Afrikaanse schoonheidsspecialiste masseert de laatste stressherinneringen van mijn gelaat. Zuiverende en hydraterende crèmes volgen elkaar op. Ik verlaat Vale do Lobo met een gezicht dat letterlijk straalt. Het welkomstcomité op Zaventem zal beslist onder de indruk zijn.

Tekst en foto’s: Els Vermeersch