Wie twee uur de open haard aansteekt, stoot evenveel fijn stof uit als een auto die van Brussel naar Wenen rijdt.
Zulk nieuws zindert na, zoals wanneer iemand je in volle ernst zou komen vertellen dat het knippen van je nagels de planeet om zeep helpt. Met een roemer wijn voor het vuurtje hangen en je ecologische voetafdruk opblazen tot monsterachtige afmetingen : je zou het niet spontaan met elkaar in verband brengen. Dergelijke jobstijdingen zijn een nekslag voor het verschijnsel dat al eens genoemd wordt : gezelligheid.
Zelf bezit ik momenteel geen bruikbaar haardvuur ; ik ben een beetje jaloers op mensen die er wel een hebben. Vuurtjes, katten, bomen en een vriendin die al eens in haar blote kont door de living durft te lopen : de aanwezigheid daarvan onderscheidt de haves van de havenots als het op levenskwaliteit aankomt. Maar sinds kort dus word ik gesterkt door de bekommernis om het milieu en kan ik de afwezigheid van een haardvuur in mijn bestaan verantwoorden. Het ontbreken ervan is geen falen, maar een bewuste keuze. In zekere zin zelfs iets nobels. Het is handig er die draai aan te kunnen geven, zoals het ook handig is je weerzin voor verre vliegreizen te kunnen verstoppen achter het streven je voetafdruk klein te houden. Want is het niet absurd : al die bio-, eco-, natuurhipperds die zich per bakfiets verplaatsen, maar welgezind een keer of vier per jaar kerosine gaan verbrassen ? Ik ken een natuurminnende jonge meid die het afgelopen seizoen al naar Peru, New York, Lissabon, Berlijn en Kaapstad gereisd is. Het is allemaal een kwestie van perceptie, en je in een gevleugelde buis door hogere luchtlagen verplaatsen is such fun dat het niet tot ons doordringt dat we er evengoed het klimaat mee om zeep helpen. Of je moest je al verschuilen achter de woorden van Donald Trump, voor wie de klimaatopwarming een complot is van de Chinezen om de westerse economieën vleugellam te maken.
Maar om bij de gezelligheidsstoker te blijven : het lijkt erop dat maatregelen daartegen niet kunnen uitblijven. Voor je het weet, sluipt er politie door de straten om met snuffelwagens te controleren wat je door je schoorsteen jaagt, onder auspiciën van Joke – what’s in a name – Schauvliege. Vooral berucht is de fameuze ‘allesbrander’, waarvan de naam mensen uitnodigt om er ook botervlootjes en isomoverpakkingen in op te stoken, wat ruimte uitspaart in die dure zak restafval. Hoe zou dat toch komen, al die kankers tegenwoordig ?
Liefst 49 procent van het fijn stof in Vlaanderen blijkt afkomstig van houtverbranding – 12 procent slechts van het wegverkeer. Het zijn cijfers die indruk maken. Niettemin blijf ik fan van laaiende houtvuren. En dan bedoel ik de kloeke stoof en de waarachtige haard – niet die cassettes waar je achter beroet glas een vlammetje ziet schemeren, noch de flauwe gashaardjes met kiezels die in koele, moderne huizen voor wat ouderwetse gezelligheid moeten zorgen. Als een castraat die een smartlap ten beste probeert te geven.
Ik overwoog net een pelletkachel aan te schaffen, ondanks dat domme woord ‘pellet’, maar begin nu toch te aarzelen. Een stuk milieuvriendelijker is ongetwijfeld wat ik nu al in huis heb : de dvd Fireplace, waar telkens dezelfde houtblokken door telkens dezelfde likkende vlammen verteerd worden. Qua soundtrack kun je kiezen tussen een strookje klassiek of authentiek knappen. Ik bezit ook zo’n dvd met een aquarium, die je uren onderhoud bespaart en gedoe met schepnetjes. Evenmin heb je last van vissen die met de buik bovendrijven, wat de favoriete activiteit lijkt te zijn van koudbloedige, van vinnen en kieuwen voorziene dieren die in gevangenschap in het water leven.
In dezelfde speciaalzaak hadden ze een dvd met kwetterende parkieten in een volière. Die heb ik links laten liggen, daar een aanzienlijk deel van mijn leven zich toch al op redacties afspeelt.
JEAN-PAUL MULDERS jean.paul.mulders@knack.be
Sinds kort kan ik de afwezigheid van een haardvuur in mijn bestaan verantwoorden
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
