Ze kwamen uit de Mexicaanse bergen en vestigden zich in Brussel. Voor designerskoppel Anne-Marie Midy en Jorge Almada werkt hun eclectische stijl evengoed hier als ginder.

Jorge Almada en Anne-Marie Midy wisten dat het geen sinecure zou zijn om te verhuizen van een Mexicaanse provinciestad, San Miguel de Allende, naar Brussel, de hoofdstad van Europa. Een huis zoeken, kopen en renoveren van over de oceaan (en dus voornamelijk via internet) is op zich al niet simpel. Ze waren ook bezorgd voor hun zoontjes, Olivier en Antoine. Zouden die hun draai wel vinden in die wereld die totaal anders was, van de taal tot het klimaat ? Een vraatzuchtige roofvis kwam de zaken nog eens bemoeilijken.

Anne-Marie groeide op in Parijs en ontmoette Jorge in de VS, waar ze beiden studeerden in de jaren negentig. Ze hadden alvast twee dingen gemeen : interesse voor design en – vreemd toeval – hun moeders waren allebei stewardess op trans-Atlantische vluchten. Haar vader was Fransman, zijn vader Mexicaan. Anne-Marie en Jorge werden verliefd, ze woonden enkele jaren in New York en verhuisden dan naar Mexico. Daar begonnen ze een bedrijf onder de naam Casamidy, waarbij ze samenwerkten met lokale ambachtslieden voor de creatie van een eigentijdse meubellijn. Deze werd al snel een succes, ook in Noord-Amerika. De stijl steunt op hoogwaardig Mexicaans vakwerk en traditionele handgemaakte creaties van tin en ijzer. Na meer dan tien jaar in San Miguel wilden ze hun zaak verder internationaliseren. Anne-Marie droomde ervan om in Europa te wonen en haar kinderen een Franse opvoeding te geven. Na rijp beraad kozen ze voor Brussel. “Het is een internationale stad met veel diplomaten, waar veel talen worden gesproken. We wisten dat we ons hier op ons gemak zouden voelen”, zegt Jorge. “Brussel is ook veel betaalbaarder dan Parijs, en op een uurtje ben je met de trein in de Franse hoofdstad. Bovendien heeft België een sterke designtraditie.”

DE BEET VAN DE BARRACUDA

Eenmaal de beslissing genomen, gingen ze op zoek naar een huis. “We hebben vaak een bod gedaan, maar de huizen vliegen hier de deur uit als chocoladebroodjes”, lacht Anne-Marie. Uiteindelijk kochten ze een typische stadswoning uit 1907. De muren waren bekleed met afschuwelijk, ouderwets behangpapier, maar Anne-Marie was gecharmeerd door de mooie ruimtelijke volumes. Ook de ligging, op de Avenue Molière, een grote laan met ambassades en herenhuizen, beviel hen. De straat ligt vlak bij het Brugmannplein, in een levendige buurt met restaurants, kleren- en antiekwinkels.

Maar de renovatie, gestuurd vanop zo’n grote afstand, was geen kinderspel. Toen de vaklui het oude behang van de muren wilden stomen, kwam het pleisterwerk eronder los. Alles moest opnieuw worden bepleisterd, wat leidde tot onvoorziene vertragingen en extra kosten. Op een bepaald moment mailde de ploegbaas naar Anne-Marie dat de grijzige lavendeltint (parme) die zij had opgegeven voor de bibliotheek op de etage, zo lelijk was dat het wel een vergissing moest zijn. Hij had de schilders opdracht gegeven ermee te stoppen. “Nee, doorgaan”, antwoordde Anne-Marie.

In 2009 waren de werken zo goed als afgerond. De vliegtuigtickets lagen klaar. Maar twee weken voor de verhuizing sloeg het noodlot toe. Tijdens een vakantie in Cancun ging Anne-Marie zwemmen in de oceaan. Plotseling voelde ze een klap in haar nek. Een barracuda had uitgehaald naar haar keel, haar nekspieren doorgesneden en haar halsslagader ei zo na doorboord. Ze kreeg tweeënzestig hechtingen en verbleef drie weken in het ziekenhuis. “De artsen zeggen dat het een wonder is dat ik nog leef”, vertelt ze. Pas na een jaar was ze fit genoeg om met man en kinderen eindelijk naar België te verhuizen.

RIJK KLEURENPALET

In het rustige herenhuis in Brussel is vandaag niets te merken van het ramspoedige ongeval. Anne-Marie, die graag kookt, is druk in de weer in haar moderne keuken met stoomoven en een opvallende gele wand boven het aanrecht. Haar zoontjes, inmiddels vier en vijf, rennen door de ruime woonkamers beneden, die werden opgefrist met lichtgrijze muren, decoratief stucwerk en een plankenvloer van gebleekte eik. Jorge, die vier keer per jaar teruggaat naar San Miguel – waar het gezin nog steeds de zomer doorbrengt – bereidt de opening voor van een Casamidyshowroom op het gelijkvloers.

Op de etages werd gebruikgemaakt van een rijk kleurenpalet. De gastenkamer baadt in bruine en olijfgroene tinten, de kamer van de kinderen is blauw en de grote slaapkamer met het ijzeren hemelbed is zachtgrijs geschilderd. Maar het meest indrukwekkend is de bibliotheek in ton sur ton-paars, met plafondhoge boekenkasten en harmoniërende muren en bekleding (zelfs de ploegbaas moest toegeven dat het eindresultaat fantastisch was).

Tijdens een van hun eerste ochtenden in Brussel hoorde Jorge een vertrouwd geluid. Door het raam van de slaapkamer zag hij iets fluorescerend groen voorbijflitsen. “Ik geloof dat ik net een vlucht parkieten zag”, zei hij tegen Anne-Marie die hem ongelovig aankeek. Wat later ontdekten ze dat er in de bomen van een naburig plein een kolonie wilde Afrikaanse parkieten leefde. “De verhuizing was voor ons een hele uitdaging, in verschillende opzichten, van het ongeval met de barracuda tot de aanpassing aan het koude, grijze weer”, zegt Jorge. “Maar telkens als we die exotische vogels zien, herinner ik mijn zoontjes eraan dat ook zij uit zo’n warm land afkomstig zijn. Als die vogels zich hier kunnen aanpassen, kunnen wij dat ook.”

www.casamidy.com

DOOR INGRID ABRAMOVITCH – FOTO’S SIMON UPTON / THE INTERIOR ARCHIVE / BASSET IMAGES