STELLA McCARTNEY Zo goed als pa
Ze is leuk, ze heeft talent, en de enige hinderpaal in haar leven is haar beroemde naam.
S tella McCartney (26) legde de critici het zwijgen op toen ze hoofdontwerpster werd van het Franse modehuis Chloe en met een sterrencollectie uitkwam. Ze doet haar uiterste best om ons ervan te overtuigen dat ze niet het perfecte, opgewekte, spraakzame meisje is voor wie ze doorgaat. Moeilijk te geloven toch. Ze leunt naar voren om een Rothmans op te steken. De drie bovenste knopen van haar satijnen blauwe blouse zitten nonchalant los. Ik zie een massa sproetjes en de welving van haar borsten en denk meteen aan haar eerste collectie voor Chloe. Stella blikt even in de richting van haar decolleté en grinnikt.
“Het was inderdaad een uitgesproken boezem-collectie”, zegt ze. “Maar ik zit daar niet echt mee in mijn hoofd. Ik ontwerp meestal dingen die ik zelf ook zou dragen en ja, ik hĂ©b borsten. Het moet onbewust gebeurd zijn, maar bij het passen merkte ik dat de jurken niet tot hun recht kwamen bij modellen met een platte boezem.”
We zitten in een bescheiden suite van een luxueus hotel op de Avenue Foche, een buurt die bekend staat om haar poen en koele elegantie. Achter een vergulde deur met spiegelglas storten de grote kopers zich intussen op de collectie. Voor het merendeel vrouwen in een kreukloos zwart pak en met een onberispelijk kapsel. Er wordt onophoudelijk gerookt en koffie gedronken. Het is benauwd in de kamer, maar hun energie lijdt er niet onder, terwijl ze vol blijde verwachting de elegante kleren van de nieuwste Chloe-collectie opmeten en betasten.
“Ik had wel belangstelling verwacht, maar toch niet zoveel”, zucht Mounir Moufarrige, de directeur van Chloe, die zijn best doet om er niet al te dolgedraaid uit te zien. “Het is waanzin. Op deze stormloop waren we niet voorbereid.” De reactie is inderdaad enorm. De media hebben zich erop gestort. De Franse en Britse pers had vooraf nochtans fel op McCartney afgegeven. Ze heeft dan wel een beroemde vader, maar haar eigen talent zou zogenaamd niet veel voorstellen. Het tij keerde toen bleek dat Stella’s collectie een buitengewoon succes was. Nu wil iedereen iets van haar dragen. Zelf blijft ze ongewoon kalm onder al die opdringerige aandacht, de vergelijkingen, de onbeschoftheden, het wegvegen van haar identiteit.
Ze ziet er veel gewoner uit dan alle modepoppen die om haar heen cirkelen. Haar lange roodblonde haar glanst niet en is niet geborsteld. Achteraan klit het wat samen. Haar handen zijn ruw, bijna mannelijk.
Je associeert haar met aarde; zelfs haar huid heeft een geelbruine glans. Haar ronde blauwe ogen kijken verbaasd op bij al die commerciĂ«le activiteit. De bestellingen lopen binnen. “Ach,” zucht ze dromerig, “wat zou ik hier graag naar kijken door een klein gaatje, zonder dat iemand me ziet.” Ondanks haar achtergrond is Stella hier niet op voorbereid. Voor Paul en Linda McCartney was het bijna een obsessie hun kinderen in alle eenvoud, buiten de schijnwerpers op te voeden. De McCartney-kinderen gingen naar een gewone lagere school in Noordwest-Londen. Toen ze naar de boerderij vlakbij Peasmarch in Oost-Sussex verhuisden, werd het de plaatselijke middelbare school.
Het beeld van Stella in rubberlaarzen te midden van de varkens en de schapen staat een beetje haaks op de snelle, oppervlakkige modewereld en haar kliek bevriende supermodellen als Kate Moss en Naomi Campbell.
Zelf ziet ze in die overstap naar de glitterwereld geen paradox. “Ik leef gewoon”, zegt ze. “Ik vergelijk die twee werelden niet. Het is een sprong, vast wel, maar zo bekijk ik het zelf niet. Ik voel me net zo goed thuis op een boerderij in Schotland, waar ik dan een praatje maak met de plaatselijke smid.” Haar leraars in de Central St. Martin’s School of Art and Fashion, dĂ© Londense school voor modeontwerpers, beweren dat ze niets wisten over haar afkomst. McCartney is een heel courante naam, zeggen ze. Maar bij haar zat Paul McCartney wel op de eerste rij en was Kate Moss haar model toen ze haar kleren showde. Haar medestudenten konden er niet mee lachen, want Stella ging met alle aandacht lopen. “Als ze het gekund hadden, zouden ze net hetzelfde hebben gedaan”, zegt ze verongelijkt. “Waarom zou ik me dat ontzeggen? Zodra iemand ontdekt dat ik de dochter van Paul McCartney ben, doe ik meteen iets verkeerds.” Ze wordt er doodmoe van om zich altijd te verdedigen, en soms rust haar naam loodzwaar op haar schouders. Maar achter haar nonchalante uiterlijk, haar ondeugende jurken en haar lichte, melodische stem schuilt een stalen wilskracht.
Het is vrijdagavond en al laat. Haar tengere Franse persagente, een hoopje zenuwen in een kanten rokje, komt wankelend binnen en stort in elkaar. Niet tevreden met bepaalde publicaties in de krant LibĂ©ration pakte ze hen daarover aan, waarop de krant schreef dat Stella een probleem had met haar imago: “Hoe minder foto’s er van haar verschijnen, hoe tevredener ze is.”
“Stella”, jammert haar agente nu, “ik heb een groot, groot probleem. Ik had de kleren naar The Sunday Times gestuurd voor een opname. Ze belden me om te zeggen dat ze er meer nodig hadden. Meer, meer, meer. Dus ik stuurde er meer, meer, meer. En nu geven ze ze terug en het is verschrikkelijk…” “Wat bedoel je?” vraagt Stella rustig. “Ze zitten helemaal onder de make-up. Zoiets heb ik nog nooit gezien. Het is zo…”
Stella onderbreekt haar en smoort het opkomende drama in de kiem. Zacht, maar vastberaden. “Weet je wat?” zegt ze. “Dat is het leven. Dat is de pers en het zal nog vaak gebeuren. Bereid je er maar op voor, want je zal het moeten oplossen. Geef de kleren af in het atelier, laat ze reinigen en strijken.” En daarmee is voor haar de kous af. De orkaan verlaat de kamer.
Stella mag dan al gespannen zijn, uiterlijk is daar niets van te merken. Ze ziet er bijna obsceen ontspannen uit. “Ik heb geen last van stress”, zegt ze en drukt haar sigaret uit. “Ik wil geen stress hebben.” Een gevoeliger iemand zou op zijn minst diep gekwetst zijn door de lukrake kritiek die op haar wordt afgevuurd. Toen bekend werd dat ze als hoofdontwerpster bij Chloe zou gaan werken (een Frans modehuis dat bekend staat om zijn chique, hippe look), werd haar voorganger Karl Lagerfeld te pas en te onpas geciteerd. Hij zou smalend hebben gezegd: “Ze hadden een grote naam moeten nemen. De McCartneys hebben het wel gedaan, maar in de muziek, niet in de mode. Hopelijk heeft ze evenveel talent als haar vader.”
Dat soort bittere opmerkingen raakt haar meestal niet. Ze is jong, maar ze kent haar vak en ze staat bekend om haar klassieke aanpak. Na haar studies schaafde ze haar talent nog bij door in de leer te gaan bij Edward Sexton, een herenkleermaker in Savile Row.
“Wat ik in elk geval niet wil, is zijn zoals de anderen”, zegt ze. “Iedereen is kwetsbaar in zijn werk. Je wil dat anderen ervan houden. Het laat me dus ook niet onverschillig wat anderen ervan denken. Maar mijn werk even terzijde gelaten, ben ik redelijk zelfzeker. En ik denk dat je dat moet zijn, want het helpt als je positief bent en in jezelf gelooft.”
Waar komt al die vrolijke zelfzekerheid vandaan? Als we haar mogen geloven, is de hele familie het menselijke equivalent van de lachende, gele zonnebloem. “Ik ben het jongste meisje”, zegt ze. “De volgorde waarin je geboren wordt, bepaalt blijkbaar je karakter. Maar ach, eigenlijk weet ik het niet”, wuift ze het idee weg. “Dat is allemaal te psychologisch voor me.” Ze heeft een jongere broer, James, en twee zussen: Mary, een fotografe die met haar samenwerkt, en Heather, een pottenbakster.
“Met mijn broer en zussen gaat het goed in hun werk. Ze weten wat ze willen en zijn creatief. Tevreden zijn met onszelf, zo hebben onze ouders ons opgevoed. Ze stelden ons altijd gerust en steunden ons. Ze hielpen ons openbloeien.” Ze probeert terug te krabbelen als ze ziet dat dit gebrek aan conflicten me teleurstelt. “Nee, nee”, merkt ze haastig op. “Ik ben zoals iedereen. Ik ben een doorsnee persoon, ik heb van alles in me. Ik word depressief. Ik ben niet het perfecte, opgewekte, spraakzame meisje.” Maar dat is ze natuurlijk wel. De show is aan haar moeder opgedragen, en het programmaboekje dompelt je al meteen onder in een zachte, suikerzoete wereld, met de titel: “Recht uit het hart van Stella”.
Verder krijg je te lezen dat Stella denkt dat de Chloe-vrouw charmant is, maar niet uitdagend. Ze is vrij, maar niet hard. “Positief zijn, een sexy vrouw zijn, dat is alles wat ik echt wil bereiken”, wordt ze geciteerd.
Als ze al een muze heeft, dan is het haar moeder, die ze ooit heeft beschreven als the ultimate grunge chick.
“Vrouwen zijn over het algemeen vrij interessant voor me. Ik gebruik aspecten van heel veel vrouwen. Mams is een grote muze, gewoon omdat ze me altijd heeft geĂŻnspireerd, en ik vind het leuk dat ze kleren van me kan dragen.”
Toch is vooral haar liefde voor antiek haar grote inspiratiebron. Bij het zien van kleine haken en ogen of stoffen knopen begint haar verbeelding meteen te werken.
“Ik ben geobsedeerd door antiek en antieke stoffen en oude kleren”, zegt ze. “Dingen die in moderne kleding niet zo vaak worden gebruikt. Ook de stijl van Savile Row speelt een grote rol, het is mijn interpretatie van mannenkleren. Maar wat me het meest interesseert, is wat er nu aan de hand is en hoe mensen kleren gebruiken om zich beter te voelen.”
Als Chloe erop had gerekend dat er een frisse jeugdige wind door zijn gangen zou waaien, dan hebben ze met Stella toch meer een broeierige storm in huis gehaald. Toen ze in het muffe Franse atelier aankwam, gooide ze er meteen de saaie, bijna klinisch aandoende spullen uit om er haar eigen stempel op te drukken: kandelaars van de vlooienmarkt, Venetiaanse spiegels en zetels uit de hippietijd. “We hebben de studio ingrijpend veranderd omdat hij heel deprimerend was”, geeft ze toe. “Alles grijs en tapijt. Het afzichtelijke Parijs, vastgeroest in de jaren ’80.”
Phoebe, haar vriendin en assistente, komt binnen. Ze draagt een kettinkje met een gouden tand en haar naam in goud. “Hallo, schat”, zo klinkt het wederzijds. Het is bekend dat Stella zich omringt met een gezellige bende getrouwen en Phoebe is daar de spil van.
“Ik werk niet graag met te veel mensen”, zegt Stella. “Ik hou het liever klein. Ik heb graag alles onder controle. Ik vergeet niet gemakkelijk. Er zijn veel vrouwen in het atelier, en die hebben dat allemaal begrepen. Ze hadden allemaal heel snel door waar ik vandaan kwam.”
Phoebe glimlacht instemmend. “Stella is goed georganiseerd”, zegt ze, met de nodige theatraliteit in haar stem. “Heel, heel, heel georganiseerd. Ze weet wat ze wil en dat bereikt ze ook.”
In haar ontwerpen wordt de kracht van de vrouwelijkheid benadrukt, en hoewel niet combattief, is de gedachte erachter toch uitgesproken sterk en sexy. Over haar eigen gevoelens omtrent de vrouw merkt ze op: “Omdat ik voor vrouwen ontwerp, praat ik ook de hele tijd over vrouwen. Het is al vrouw wat de klok slaat. Ik ben niet echt een feministe of een antifeministe. Ik weet niet of het volgende millennium het millennium van de vrouw zal worden. Maar hopelijk wel. Als we de mannen maar niet vergeten, want anders komt er vast een tegenstroom. Arme kerels, snap je? Het volgende millennium zou niet om het geslacht mogen draaien. Het zou het millennium van de mensen moeten worden.”
Ze beschrijft zichzelf in de eerste plaats als een Londense, en de Union Jack wappert naast het raam van haar studio in de Faubourg Saint Honoré, genoeg om de al gekrenkte Fransen nog meer te kwetsen. De eerbiedwaardige modehuizen hebben moeten buigen voor de schitterende, gekke energie van Britse ontwerpers zoals John Galliano bij Dior en Alexander McQueen bij Givenchy. Kleiner en stiller, verschijnt nu ook Stella in de arena.
“Ooh”, jammert ze. “Als ik de woorden ‘Britse invasie’ hoor, denk ik altijd: ‘God, er is een oorlog aan de gang’. Maar dat is een uitvinding van de media. Iedereen is in zijn binnenste een patriot, en mochten er ooit horden Franse of andere ontwerpers in Groot-BrittanniĂ« neerstrijken, dan zouden wij waarschijnlijk ook zo reageren. Ik voel me echt Brits. Maar ik denk dat lachen nog altijd het beste is. Wat ik met mijn collectie wil zeggen is: zeur niet, treur niet, voel je goed. Ze is in geen enkel opzicht deprimerend of negatief. De Fransen die in het begin koeltjes reageerden, zijn nu wel opgewarmd.”
De grootste cultuurschok tot nog toe is de Franse keuken en het ongeluk om in Frankrijk vegetariĂ«r te zijn. Ik voel met haar mee en zeg haar dat ik ook geen vlees eet. “Aah”, smelt ze weg. “Nu hou ik ineens veel meer van je. Ik voel me hier al een buitenstaander omdat ik de taal niet goed spreek. Het is niet makkelijk. En het is ontstellend hoe de Fransen dieren behandelen. Ze hinken echt achterop. De tijd heeft hier stilgestaan. In een restaurant de deur gewezen worden als je zegt: ‘Ik eet geen vlees of vis, wat kunt u me aanbieden?’, dat heb ik nog nergens anders meegemaakt. Als je een salade bestelt, krijg je een hoopje groen zonder dressing. Het is vernederend. Dus eet je kaas en nog eens kaas en word je dik. Ik kook graag, maar ik ben altijd zo druk bezig dat ik nooit een winkel open vind om iets vers te kopen. Dus eet ik buitenshuis of eet ik thuis wat droge kost.” Als ze inderdaad Ă©Ă©n miljoen Franse frank per jaar verdient, zoals wordt beweerd, kan Stella het zich veroorloven om de meest barokke salades speciaal voor haar te laten maken. Maar dat is haar stijl niet. Ze wil niets kwijt over wat ze verdient en ook niet over haar vriend. “Over die dingen praat ik niet graag”, zegt ze, eensklaps onhandig en verontschuldigend.
Haar toekomst lijkt rooskleurig, maar als ze probeert vooruit te blikken, is alles toch nog onduidelijk en onzeker. “Ik laat komen wat zich aandient”, zegt ze wijs. “Ik had allerlei plannen voor mijn carrière, maar die geraakten op een zijspoor toen ik Chloe kreeg aangeboden. Zelf had ik dat nooit geambieerd. Ik krijg nu heel veel aandacht en er zijn dagen dat ik ’s morgens wakker word en dat allemaal heerlijk vind. Maar op andere dagen wil ik tot mezelf komen en het van me afhouden. Ik wil niet dat het groter wordt dan dit”, zegt ze, zinspelend op de hongerige zwerm in het aangrenzende salon. “Dit is meer dan genoeg voor me. Maar ik denk dat het allemaal deel uitmaakt van het spel.”
Marcelle Katz
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier