De Luikse ontwerper Jean-Denis Sacré vond in Deinze een vaste stek in een oude fabriek. Voor zijn loft ontwierp hij bijna alles zelf, van de lichttrommel tot en met de gigantische zittafel op wielen.

Ik ben in feite geen interieurarchitect, maar een productontwikkelaar”, zegt Jean-Denis Sacré. “Jullie hebben daar een mooier woord voor: vormgever. Dat is de nagel op de kop.” Maar Sacré legt zich wel toe op interieurs: hij ontwerpt kantoren en artsenkabinetten, hij tekent lampen en kasten voor wie het maar wil. Soms duikt hij zelf in zijn atelier om objecten te bouwen. “Dat is nuttig, zo krijg je meer voeling met wat je ontwerpt. Dat uit zich in de materialen die ik gebruik: ze zijn aangenaam om te betasten.” Zijn woning staat vol eigen ontwerpen. Bij het binnenkomen bots je op een kantoorkast op wielen, met glazen deuren, versierd met letters. De hoekige kast staat tegen een ronde wand: vormelijk een leuk contrast. Jean-Denis heeft zijn kantoortje in de inkom van zijn loft, die zich als een trechter naar achteren verbreedt.

De loft ligt in een oude kinderwagenfabriek, gelegen aan een Leie-arm, naast het centrum van Deinze, waarover je vanop het terras een riant uitzicht hebt. De voormalige fabriek werd tijdens de oorlog ontworpen en in ’47 gebouwd in vooroorlogse stijl. Door het glazen trappenhuis is het erg licht en luchtig. Voor de renovatie van het exterieur en het trappenhuis sprak projectontwikkelaar Rudy Leroy het Gentse architectenbureau Restyling aan. De ontwerpers bouwden onder meer boven de Leie een hangend metalen terras, om nog beter van het landschap te kunnen genieten. Hoewel het een zuiver functioneel gebouw is, heeft de inwendige structuur architectonische kwaliteiten. Zo hebben de betonnen balken een uitgesproken art-decoprofiel. Het is een verbazend ruime loft van 33 meter lang. De volledige inrichting is van de hand van Jean-Denis Sacré. “Omdat ik geen saaie woondoos wou, tekende ik gebogen wanden, waarachter drie slaapkamers en een badkamer verstopt zitten. Deze muur is functioneel en decoratief. Veel ontwerpers vullen een dergelijke ruimte te zakelijk in, maar op deze manier is het geen fabriek meer. De wand heeft zelfs iets ludieks, want in de muur van de kinderkamer zit een patrijspoortje: dat is leuk voor de kinderen.”

De architectuur van Sacré oogt niet droog of overdreven zakelijk, maar is goed verteerbaar. Zijn stijl sluit veeleer aan bij de Franse en Italiaanse ontwerpstijl dan bij het calvinistisch getinte modernisme van het noorden. Hij schrikt er evenmin voor terug om oud en nieuw met elkaar te verzoenen. “In de keuken staat een kast van oude staalplaten: dat is prachtig materiaal. Ook de deuren van de keukenkast zijn gerecupereerd. Ik houd ervan om zoiets te combineren met uiterst strakke vormen. Door dit soort combinaties krijg je een leefbare woonruimte, geen minimalistisch decor waarin je niets mag laten rondslingeren.”

Midden in de loft, voor het raam en naast de zithoek, staat een enorm podium. “Dat podium doet ook dienst als tafel en zitbank”, vertelt een trotse Sacré. “En de kinderen voeren hier soms toneeltjes op. Maar in oorsprong heb ik dit grote meubel ontworpen om de ruimte structuur te geven. Het is geen statisch element: het staat op wielen en wordt geregeld verschoven. Het heeft veel verschillende functies. Het dient zelfs als opbergruimte voor onze winterkleren.”

Jean-Denis Sacré voert zijn meubels zelden uit in metaal, want hij heeft een voorkeur voor hout. Dat heeft stellig te maken met zijn bewondering voor art-decomeubilair. “De afwerking van het hout is van groot belang. Hout dat bespoten wordt met een epoxyhars, verliest zijn uitstraling. Door de moderne vernissen veroudert het hout slecht, er ontstaat geen patina. Ik gebruik vooral witte olie, die maakt dat notelaar lichtgrijs wordt. Daardoor blijft ook het sensuele aspect bewaard: als je er met je vingers over strijkt, dan voel je hout, geen laagje plastic.” Sacré heeft zijn badkamer uitgevoerd in notelaar. Naast het bad staat een douchecel met uitzicht over het landschap: een mooie vondst. Alle details zijn uiterst verzorgd afgewerkt, tot en met de klapdeuren zonder muurlijsten.

Door het meubilair te beperken en bijna alle decoratie te verbannen, komt de fijne detaillering extra tot haar recht. In de eethoek, net voor de gebogen wand, staat een houten Gargantua-tafel van Dirk Wijnants. Dat is ook meer een stuk architectuur dan een echt meubel, vindt Sacré. Er is geen opsmuk, maar overal staan lampen die Sacré zelf heeft ontworpen. Het mooiste exemplaar lijkt op een trommel en ontdekken we naast de Gargantua. ’s Avonds zorgt de indirecte verlichting voor een mysterieuze sfeer die de vormen van de architectuur onderlijnt en het hout een intense gloed geeft.

Piet Swimberghe / Foto’s Jan Verlinde