Installatiekunstenaar
IK ONTDEKTE DE CAMERA DANKZIJ MIJN VADER. Als fotograaf liet hij me portretten maken van hotelklanten, die we achteraf verkochten in plastic sleutelhangers. De kunsten waren niet veraf, want mijn moeder is met haar diploma van Parsons ( de kunst- en designafdeling van de New School University in New York) interieurontwerpster geworden.
NAAKT ZIJN VERANDERT MENSEN. Alsof met hun kleding ook alle regels verdwijnen en ze het leven door een nieuwe bril bekijken. Zelf ben ik heel verlegen en ongemakkelijk over mijn lichaam, maar ik geef anderen graag de kans om zichzelf in de massa te verliezen. Ik ben ook vereerd dat velen er een flinke reis voor overhebben. Dat geeft aan hoe krachtig hun ervaring is : een groepsgebeuren waarbij iedereen deel wordt van een kunstwerk.
DE NEW YORKSE POLITIE ARRESTEERDE ME MINSTENS VIJF KEER. We speelden voortdurend kat en muis – zelfs nadat het hooggerechtshof me al gelijk gegeven had. Gelukkig is Europa de laatste twaalf jaar mijn vrijhaven geworden.
IK WERK BEWUST IN DE OPEN LUCHT EN OP PUBLIEKE PLAATSEN. Zeker nu de samenleving naar rechts opschuift. Naakt in het openbaar is nog altijd taboe. Daarom blijven mijn installaties en performancekunst ook zo’n krachtig statement : een explosie van leven, als tegengewicht voor alle moraalridders die het lichaam willen toedekken.
IK FOTOGRAAF ALTIJD BIJ ZONSOPGANG. Terwijl de meeste mensen liggen te slapen dus. Een expo over slapen en dromen is me dus op het lijf geschreven. Bovendien omschrijven veel mensen hun deelname achteraf als een wakkere droom, als slaapwandelen. Een dromerig decor als het Kasteel van Gaasbeek versterkt dat nog.
SCHRIJF NIET DAT IK NUDISTEN ZOEK. Dat is het ergste wat me kan overkomen, want dan dagen enkel fanatici op. Om dezelfde reden hou ik me ook ver van modefotografie. Net omdat ik een dwarsdoorsnede van de samenleving nodig heb. Doorgaans lukt dat ook : mijn fotoshoots lokken kunstenaars en studenten, maar ook dokters, advocaten en sociale werkers.
THUIS KREEG IK EEN JOODSE OPVOEDING, MÉT ALLE REGELS. Nu ben ik nog uitsluitend geïnteresseerd in het culturele aspect van mijn afkomst. (lacht) De religieuze kant boeit me veel minder.
MIJN KINDEREN ZIJN VIER EN ZES JAAR. Te jong om te snappen wat ik doe, maar daar maak ik me geen zorgen over. In tegenstelling tot volwassenen hebben kinderen geen probleem met naakte lichamen. Ze zien er geen kwaad in, maar veeleer een symbool van puurheid en echtheid.
IK HOU VAN DE NATUUR. Dat was voor mij de belangrijkste reden om van Brooklyn naar Suffern te verhuizen, op ruim een uur van Manhattan. We wonen er vlak bij de Ramopo Mountain en het Harriman State Park. Maar ook de goede treinverbinding met de stad en JFK telt. Ik wil geen groene jongen zijn die met twee auto’s rijdt.
DE GRENZEN VAN DE KUNSTWERELD ZIJN NIETS VOOR MIJ. Dankzij de mediabelangstelling dring ik door in elke huiskamer, ook van gezinnen die nooit een museum bezoeken. Die ontdekken mijn werk via het tv-journaal, waarna ze er misschien over praten met hun kinderen. Van zo’n bereik kunnen vele anderen slechts dromen.
De wereldwijd actieve installatiekunstenaar Spencer Tunick (43) fotografeerde begin juli zo’n 800 mensen in en rond het Kasteel van Gaasbeek. Dat houdt van 9 september tot 13 november de tentoonstelling ‘Sleeping Beauties’, met werk van kunstenaars die zich door slapen en dromen laten inspireren. Een verslag van Tunicks shoot ter plaatse vindt u op Knackweekend.be. Info : 02 531 01 30, www.kasteelvangaasbeek.be, www.spencertunick.com
DOOR WIM DENOLF
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
