SISTER ACT

Maaike (links) en Elke Neuville. © DIEGO FRANSSENS

In dertien portretten van opmerkelijke vrouwen gaan we op zoek naar de vele gezichten van sisterhood.

MAAIKE (27) EN ELKE (30) NEUVILLE

Actrice en Man Bijt Hond-eindredacteur en zussen

Maaike : “Wij zijn niet de zussen die samen gaan shoppen. We zijn ook niet de zussen die samen tv kijken of samen op café gaan.”

Elke : “Eigenlijk doen wij rare dingen samen : rozijnen eten, thee drinken, onze ogen om het verst opensperren.”

Maaike : “Ik ging toneel volgen omdat Elke dat deed. Ik begon naar Roxette te luisteren omdat zij grote fan was. Een eigen mening kwam pas rond mijn zestiende.”

Elke : “Vroeger had ik aan Maaike niet veel. Zij was ‘de kleine’ en ik de grote zus. Tot ze vorig jaar naar Nepal vertrok voor een jaar. Iedereen wilde haar goede raad geven. Ik heb veel respect voor wat ze gedaan heeft. Sindsdien heb ik haar nooit meer ‘kleine’ genoemd.”

Maaike : “We zeggen Pruts tegen elkaar, of Flikker, Prut. Ekje en Maakje, dat vind ik het mooist.”

Elke : “Plots was Maai hot, ze dook overal op in kranten, op tv. Niets voor mij. Het is goed zoals het is, zij voor en ik achter de schermen. Ik zou nooit kunnen wat zij doet. En als het op familiefeesten voortdurend over Maaike gaat, kan ik rustig mijn kalkoentje opeten.”

Maaike : “Het is alsof wij in gelijklopende cycli leven : we wilden allebei naar Brussel verhuizen en als een van ons een lief heeft, weet de ander dat zij binnenkort aan de beurt is. Dat jaar in Nepal was nodig om even afstand te nemen. Maar ons leven stond wel on hold. Is de een weg, dan kan de ander niet verder.”

http://awaytonepal.blogspot.com

http://maaikeneuville.skynetblogs.be

NATHALIE MESKENS (28) EN VICKY BUELENS (35)

Actrice en advocate en beste vriendinnen

Nathalie : “We hebben elkaar leren kennen omdat haar lief en mijn toenmalig vriendje samen op reis wilden.”

Vicky : “Ik dacht : o neen, met dat blond geval ! Dus zijn we eerst samen op café gegaan. Ik wilde even aftasten wie Nathalie was. Zo kon ik de hele boel nog afzeggen als het moest.”

Nathalie : “We hebben toen ons korte levensverhaal aan elkaar verteld, en we zijn opgestaan als beste vriendinnen. ‘De Vic’ is de zus die ik nooit heb gehad. Ja, we noemen haar ‘de Vic’. Vicky is een mottige naam. Nathalie ook. Zij noemt mij ‘de Mes’.”

Vicky : “De Nathalie op tv is helemaal dezelfde als de Nathalie die ik ken. What you see is what you get. Heel ontwapenend. Ik bewonder haar gedrevenheid en haar warme karakter, ze heeft moeten leren ook aan zichzelf te denken. Ze pakt iedereen in door haar uitstraling. Een schone vrouw ook. Ja, Nathalie, ik vind u echt een raket ! (lacht)”

Nathalie : “Het leeftijdsverschil hebben we nooit gevoeld. Behalve misschien toen ik afstudeerde, onzeker of ik werk zou vinden. Vicky bleef rustig, gaf raad, vol vertrouwen dat het goed zou komen. Ik kijk op naar haar, als mens. Ze is heel sterk, maar niet hard. Ze kan honderdeen dingen tegelijk, op topniveau. Haar eigen advocatenkantoor, twee kinderen en nu traint ze voor de Iron Man van Nice, terwijl ze nooit aan sport heeft gedaan. Had ik een hoed op, ik zette hem nu af.”

www.facebook.com/nathaliemeskensofficial, www.stroobantsbuelens.be

MARTHA (20) EN LOESJE MAIEU (29)

Zussen, spelen samen in Blackie & the Oohoos`

Loesje : “Het was altijd mijn droom om met mijn zus in een groep te spelen. We zijn muzikaal opgevoed, er waren altijd veel instrumenten in huis. Ik zag het plaatje voor me : wij twee op het podium. Het voordeel van samen creëren en optreden is dat je heel eerlijk bent tegen elkaar. Het nadeel is dat de grens tussen werk en privé al eens onduidelijk wordt en dat dit uitmondt in ruzie. We hebben allebei een grote mond, maar we kunnen elkaar ook snel vergeven.”

Martha : “Toen we vier jaar geleden begonnen met de band, was voor mij alles nieuw. Ik zat nog op school. Plots moest ik op een podium staan, présence hebben, voor een micro zingen. Dat was heftig. Ik heb moeten bijbenen. Maar Loesje heeft me veel geleerd, ik zat altijd bij haar en haar vrienden. Nu krijg ik zin om ook zelf nummers te maken. Iemand van ons heeft een idee, de ander vult een strofe aan. We zitten op dezelfde golflengte.”

Loesje : “Ik weet dat ik Martha niet moet pushen om nummers te schrijven. Op mijn twintigste kon ik dat ook niet. Iedereen heeft ook een andere techniek. Maar ze moet wel leren op tijd te komen, op repetities en optredens (lacht).”

Martha : “Onze relatie is niet zo zeemzoet als de foto doet vermoeden (de zussen staan ook op de cover van deze Black-editie). We kunnen elkaar heel goed troosten, maar we hebben vooral veel plezier samen. Op het podium, als we shoppen, koken of op reis gaan.”

www.myspace.com/blackietheoohoos

ISABEL VAN DEN BROECK (36) TINA DEBO (36) CINDY VAN MOORLEGHEM (31)

Marketing & communication director, Design director, Merchandising director van Kipling

Isabel : “Sinds oktober vormen we met ons drieën het brand team van Kipling. Onze functie is inhoudelijk dezelfde gebleven, maar we werken veel intenser samen. Vroeger schoot de marketingafdeling bijvoorbeeld pas in gang als het product klaar was. Waardoor het vaak te laat was om nog iets te veranderen. Voortaan ben ik al bij de ontwerpfase betrokken.”

“We staan op en we bellen met elkaar. Voor we gaan slapen sturen we nog gauw een mailtje. We reizen samen de wereld rond. Zo leer je elkaar op korte tijd echt kennen. Vooral omdat we in hetzelfde schuitje zitten : we werken aan een gemeenschappelijk doel. Al botst die werklust soms met ons moederhart : we hebben alle drie kindjes.”

Cindy : “We pingpongen voortdurend met ideeën. Daarbij schuwen we de confrontatie niet. Uitdaging is nodig. Je moet niet alleen streng zijn voor jezelf, ook voor de ander. Kritiek wordt echter nooit persoonlijk genomen. Als je ver wilt geraken, heb je weerwerk nodig. Dat is pas sisterhood : de goede én slechte dingen delen.”

Tina : “Drie vrouwen bijeen, dat creëert een bijzondere dynamiek. Cindy is de pragmatische, Isabel de communicatieve en ik de creatieve. Dat wil niet zeggen dat we enkel ons rolletje spelen. We willen leren van elkaar.” (EDW)

www.kipling.com

FC STAMETTE (23-27 JAAR)

Vrouwenvoetbalploeg Dilbeek

“De jongens van onze scouts waren ervan overtuigd : hun meisjes konden beter voetballen dan de meisjesploegen die ze meestal tegenkwamen op gelegenheidstoernooien. Zo is het begonnen, als uitdaging. In het begin hadden we drie coaches, ons doel was één klein toernooi te winnen. Dat is uiteindelijk niet gelukt, maar we zijn blijven spelen. Niet in competitie, gewoon elke zondag om ons uit te leven. In de zomer krijgen we echte training : dribbelen, tussen paaltjes slalommen, ‘sjotten’ op de goal. ’s Winters spelen we binnen. Onze technieken zijn geëvolueerd, al vliegt de bal soms nog alle kanten op.”

“In Gent vindt elke zomer de Keizer Karel Cup plaats, een toernooi waaraan meer dan driehonderd ploegen deelnemen. Dat is het hoogtepunt van het jaar : omver geduwd worden door manwijven en slagersvrouwen (lacht).”

“Meisjesvoetbal is minder gericht op winnen of verliezen. Toch bij ons. We spelen om ons uit te leven, om samen te sporten, maar ook om te lachen en te ’tetteren’. Een win-winsituatie. Onze coach kan niet verdragen dat we voortdurend “sorry, sorry !” gillen, als we tegen elkaars schenen schoppen. Dat, en het belang van onze outfits, maakt het typisch vrouwelijk zeker ?”

NINETTE MURK (57)

Oprichtster van Beauty Without Irony en Designers Against Aids

“Op een bepaald moment had ik er genoeg van om modejournaliste te zijn. Zo is Beauty Without Irony (BWI) in 2001 ontstaan. Het doel was om artiesten internationaal met elkaar in contact te brengen, rond een gedeelde visie op schoonheid. Noem het een antireactie op de it-bags, de logocultuur, de gadgets en vooral op de belachelijk hoge prijzen ervan. Without Irony verwijst naar mijn allergie voor cynisme, elitarisme en de hermetische praat van sommige artiesten die kunst maken met een hoog ‘jij snapt dit toch niet’-gehalte. De ingrediënten van BWI zijn puur : via essays, foto’s, films, gedichten en muziek willen we reflecteren over tijdloze waarden als liefde, cultuur, natuur, vriendschap.”

“Al snel ontstond Designers Against Aids (DAA) als een spin-off van BWI. Een project waarmee we jongeren bewust wilden maken van aidspreventie. DAA heeft de voorbije tien jaar al mijn tijd opgeslorpt. Nu wil ik Beauty Without Irony nieuw leven inblazen. Tien jaar geleden was het project vooruit op z’n tijd. Intussen is de tijdgeest veranderd. Dit jaar wil ik de website herlanceren en uitbreiden. Ik geloof dat er nog veel idealisten zijn. De grootste hulp kwam de voorbije jaren van vrouwen, en van homo’s. Hoe dat komt, weet ik niet (lacht) ! Maar je hebt wel een emotioneel hart nodig om dit te doen.”

www.beautywithoutirony.com

MARTHE VAN DESSEL (34) EN KATRIEN OOSTERLINCK (26)

Kunstenaars en koppel

Katrien : ” Sisterhood, wat betekent dat ? Ik heb een zus en een beste vriendin en een ‘zusrelatie’ met mijn moeder. Maar Marthe en ik ? Wij zijn een koppel. Freewheelen over het thema sisterhood lukt prima, het begrip toepassen op onze relatie is moeilijker.”

Marthe : “We vonden de foto belangrijk. Om niet ‘vastgepind’ te worden, hebben we onze kap opgezet. Hood, in het Engels. Dat verwijst naast ‘kap’ maar ook naar the hood, het zwarte getto. Verbonden zijn met elkaar. Daarvoor hoef je niet fysiek bij elkaar te zijn. Als kunstenaar zit ik vaak in het buitenland. Met anderen maak je dingen mee, en dan vertrekt iedereen. Toch hou je contact.”

“Ik kan moeilijk zeggen waarom we verliefd zijn op elkaar. Dat maakt het zo expliciet. Het spannende is juist dat zoeken. En dat zoiets kan. Tussen ons, rond ons, op ons.”

Katrien : “Nooit eerder had ik een relatie die zo weinig bevestiging nodig heeft. Dat samenzijn valt moeilijk te definiëren, het gevoel is gewoon erg sterk.”

Marthe : “Ik denk niet graag in categorieën : relatie/single, man/vrouw, cultuur/natuur, jong/oud. Dat loslaten werkt bevrijdend. Want wat betekent ‘feministe’ vandaag nog ? De eerste golf feministen streed nog voor stemrecht. Ik vind het belangrijk dat we feminisme herdefiniëren naar vandaag, volgens ieders situatie.”

www.ooooo.be, www.kaoo.be

DE VROUWEN VAN WAX (34-43 JAAR)

Weekendbijlage De Morgen.

Cathérine : ” Wax is ontstaan als bijlage voor vrouwen, gemaakt door vrouwen. Met de bestaande vrouwenbladen bleven veel vrouwen met een hogere opleiding op hun honger. Inmiddels wordt Wax ook door mannen gelezen. Thema’s als relaties, trends en man-vrouwverhoudingen zijn niet geslachtsgebonden. Mannen en vrouwen verschillen niet zo veel, onze ego’s zijn even groot. Maar je zou wel kunnen zeggen dat omgaan met het snelle nieuws van een dagkrant een mannelijke vorm van journalistiek is. De vrouwelijke manier is bedachtzamer. Je stelt andere vragen, kijkt empathischer naar de wereld. Waarmee ik niet wil zeggen dat mannen dat niet kunnen.”

“Het sisterhood-gehalte van Wax zit niet alleen in het feit dat we zowel lichtvoetig, ernstig als provocerend uit de hoek komen, maar ook in de warme loyaliteit van de ploeg. We zijn een beetje prettig gestoord, en we hebben allemaal een sterk karakter. Toch vormen we geen bedreiging voor elkaar. Alles is bespreekbaar. Ieder vertegenwoordigt een aspect van Wax : de sensuele vrouw, de psychologe, het meisje-meisje.”

“Of er mannen mogen schrijven in Wax ? In theorie wel, maar onze dynamiek zou volledig veranderen als er een man aan onze brainstormsessies zou deelnemen. Ik ben geen ‘kliekjesmeisje’, ik hou van de directheid van mannen, maar het heeft iets bijzonders, gelijkgezinde vrouwen die het achterste van hun tong laten zien. Zet ons bijeen, en je hoort zaken die je nergens anders hoort. ”

www.demorgen.be

EVI SWINNEN (33)

Oprichtster Timelab in Gent

“Ik geloof niet in de eenzame uitvinder op zijn zolderkamer. Met meer mensen weet je toch meer dan alleen ? Vanuit die filosofie is Timelab ontstaan : een ontmoetingsplaats voor artiesten met een idee. Kunstenaars en techneuten, nerds en juweelontwerpers uit verschillende generaties komen hier samen. Jongeren leren technische vaardigheden, ouderen ontdekken digitale mogelijkheden. Essentieel is openheid : wij willen delen met mensen en anderen ontmoeten, over alle grenzen heen.”

“Timelab is een werkplaats in de pure zin van het woord. We huisvesten een fabLab : een publiek atelier met machines om te frezen, te laseren, te snijden en 3D-prints te maken. In theorie kun je daarmee alles zelf maken. We bouwden ook een internationaal artistiek residentieprogramma uit, een fabFood Lab (soort workshop rond eten) , en we hebben een atelier voor herstelbare machines en andere tools.”

“Ik ben blijkbaar goed in het ontdekken en stimuleren van de kwaliteiten van mensen. Ik zie graag dat ze zichzelf verrassen. Misschien ‘smijt’ ik me zo omdat ik absoluut geloof in het delen van kennis en vaardigheden. En daar ben ik al lang van overtuigd : ik studeerde architectuur, daarna kunstwetenschappen en management.” (LC)

Binnenkort biedt Timelab digitale plannen,

bouwpakketten en afgewerkte objecten te koop aan.

Ze zullen o.a. te vinden zijn in de nieuwe winkel

Beautiful Losers, Lindelei 1, Gent.

www.timelab.org

KATJA VAN PUTTEN, MANAGING DIRECTOR, EN DE DAMES VAN FÉ (24-45 JAAR)

Een communicatiebureau dat vertrekt vanuit het genderdenken

“Fé heeft vaak de reputatie een feministisch bureau te zijn. Elf jaar geleden zijn we inderdaad vertrokken vanuit een feminiene frustratie, namelijk over het stereotiepe vrouwbeeld in reclame. Vanuit een kritisch maatschappijbeeld hebben we geprobeerd om dat roer om te gooien. We zijn er nog niet, maar er wordt toch al meer rekening gehouden met de emoties van mannen én vrouwen.”

“Wij baseren ons op onderzoek om uit te maken wat de eigenheden zijn van man en vrouw. Want wat is dat, vrouwelijk denken ? Vrouwen blijken meer ‘contextueel’ te denken dan mannen, niet alleen gefocust op het doel, ook op de emoties. Webdenken noemen we dat.”

“Mannelijk denken staat naast vrouwelijk denken. Niet erboven of eronder. De meerwaarde van de combinatie : dat is wat we de komende jaren zullen inbouwen. De eerste tien jaar hadden we nodig om te strijden voor gelijkheid. Nu beseffen ook veel mannen dat het om evenwicht gaat. Vandaar zijn er ook vrouwen die meer verdienen dan mannen. Daar kijk ik niet van op. Er studeren meer meisjes af, vrouwen mogen ambitie hebben – vroeger was je dan een bitch. Nu zie je meer zorgende mannen. We groeien naar elkaar toe, elk met onze eigenheden. Genderdenken, dat is echt wel de toekomst.”

www.fe-online.be

JENNIE VANLERBERGHE EN ANITA PURNAL (BEIDEN 65)

Vrouwenrechtenactivisten en drijvende krachten achter het vrouwencentrum in Afghanistan

Jennie : “In 2002 hebben Moeders voor Vrede in Afghanistan een vrouwencentrum opgericht om de gruwelijke situatie van vrouwen te verbeteren. Ondertussen hebben we vijf vestigingen, waar dagelijks tot drieduizend mensen opleiding krijgen. Sinds 2005 zijn daar ook mannen bij. Zij zijn immers de poort naar vrijheid voor hun vrouwen. Onze basisfilosofie is vrouwen kansen te geven, waardoor ze het heft in eigen handen kunnen nemen. We zorgen voor alfabetisering, taallessen, landbouwprojecten, er is een dokterskabinet en een naaiatelier. Ik ben geen missionaris die daar de rest van haar leven wil prediken. De dag moet komen, liefst zo snel mogelijk, dat die vrouwen niet meer van ons afhankelijk zijn.”

Anita : “Ik volg de projecten mee op, ook al ben ik geen lid van Moeders voor Vrede. Ik woon 200 kilometer verder, aan de andere kant van het land. Of dit sisterhood is op risico van eigen leven ? Dat gevoel heb ik niet. Als mij iets overkomt, is dat zo. Ginds, of hier, in mijn eigen bed.”

Jennie : “Anita en ik zijn yin en yang. Zij snijdt, ik zalf. Zij doet de aarde beven, ik probeer het stof achter haar op te vegen. Ik heb het haar nog nooit gezegd – ze zou mij een ‘softe trien’ vinden -, maar ik zou me dood treuren als haar in Afghanistan iets overkwam.”

www.mothersforpeace.be

CHING LIN PANG (47)

Antropologe aan de K.U. Leuven (midden) en haar zussen

“In 1969 verhuisden onze ouders van Hongkong naar Antwerpen om een restaurant te openen. Alle zes kinderen hielpen mee, de school was ontspanning. Ik was stil en introvert, wat kun je nog zeggen als vijfde kind in een groot gezin ? Dus ging ik studeren, op zoek naar mezelf, ook in het buitenland. Door toeval kwam ik terug naar België.”

“De Chinese gemeenschap komt veel minder in de media dan de Marokkaanse of de Turkse. Omdat we met minder zijn, maar ook omdat we minder geviseerd worden in het debat rond migratiedruk, godsdienst en dergelijke.”

“Mijn broers en zussen hebben een ‘Chinese’ weg afgelegd, op mijn jongere broer na hebben ze allemaal een Chinese partner. Elke maandag eten we samen in Chinatown.”

“Ik heb al negen jaar een latrelatie. Dat is onbestaand in het traditionele China, maar ik heb altijd zelf vormgegeven aan mijn leven. Ik groeide op in de nasleep van mei ’68. Door mijn leerkrachten ontdekte ik dat ik mijzelf kon heruitvinden, out of the box denken.”

“Ik geloof niet dat je ’toevallig’ mensen ontmoet. Ik geloof in het principe van amor fati : ieder van ons heeft een eigen leven te leiden. Daarom ben ik antropologe geworden. Chinese vrouwen zullen het woord feminisme niet gebruiken, ze hechten wel veel belang aan autonomie. Ook sisterhood wordt erg gewaardeerd. Zelf ben ik voorstander van de tweede golf feminisme : als vrouw financieel onafhankelijk kunnen zijn.”

Lins verhaal komt ook aan bod op de expo ‘Onze Pioniers’ van het Minderhedenforum. www.minderhedenforum.be

ALICE TOEN (86)

Actrice, speelt momenteel met ’t Arsenaal het theaterstuk ‘Drie Zusters’ van Tsjechov

“Mijn eerste gevoel van sisterhood, dat was tijdens de Tweede Wereldoorlog. Mijn zus en ik waren rond de zestien jaar oud. We moesten noodgedwongen geld verdienen, om een stuk chocolade te kopen, of kousen. We zongen samen in cafeetjes en ik speelde ukelele. We waren elkaars compagnon de route in tijden van honger, bombardement en ‘plantrekkerij’. Nadat mijn zus getrouwd is, zijn we uit elkaar gegroeid. In het theater vond ik een groep gelijkgestemden. Rond 1968 wilden we een ander soort theater dan het toen heersende kamertoneel. Samen streden we voor hetzelfde doel.”

“Bij ons thuis werd nooit geknuffeld. Mijn ouders maakten vaak ruzie, ze pasten niet echt bij elkaar. Mijn vader vertrok naar Amerika, moeder bleef verdrietig achter. Pas na zijn dood is zij opengebloeid. Op haar tachtigste zijn mijn zus en ik met haar naar Wenen gegaan. Eens in een vliegtuig zitten, was haar droom. Toen kon het wel, elkaar vastpakken. We wilden haar niet meer loslaten. Toen ze negentig werd, verwenden we haar met nieuwe kleren. Ook al ben je er maar één dag mooi mee, dat is de moeite toch waard ?”

“Ik ben als persoon niet meer te scheiden van alle personages die ik heb gespeeld. Op straat spreken ze me aan met Albertine, Madeleine of Annie. Misschien zouden werk en privé minder in elkaar zijn overgevloeid als ik een man had en zeven kinderen. Maar ik ben nooit getrouwd. Ik werd snel verliefd maar kon niet kiezen. Theater is mijn familie.”

www.tarsenaal.be

DOOR ELKE LAHOUSSE – PORTRETTEN DIEGO FRANSSENS

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content