Als kind wist ik gewoon niet dat schermen een sport was. Ik kende wel Zorro, maar dat was het. En toen zag ik een film van Kwik, Kwek en Kwak, de neven van Donald, die leerden schermen van hun oom Dagobert. Dat je dat ook echt kon leren, was een openbaring.
De plek waar je terechtkomt, speelt een rol. Mijn moeder vond voor mij de Gentse Koninklijke Sint-Michielsgilde, de oudste schermgilde van het land, in de Lakenhalle. Ik was tien toen ik er voor het eerst binnenstapte, en was onder de indruk van de middeleeuwse plek. Ik was meteen verkocht.
Het is van belang om jongeren te begeesteren. Zo kwam ik terecht in de groep van de ‘Steffertjes’, genoemd naar Stef, die toen schitterend les gaf. Nu geef ik zelf les aan de jongsten, en ze noemen mijn groep spontaan de ‘Seppertjes’. Heerlijk, niet ? Ik begeleid enkel de kleinsten, omdat ik nog niet genoeg tijd heb voor de ouderen. Dat vergt meer voorbereiding.
Ik reis veel, maar ben geen reiziger. Ik stap te voet naar de bus die me naar het station en de luchthaven brengt. Ik kom aan en scherm, drie dagen later ben ik weer thuis. Als topsporter doe je niet aan sightseeing. Na een dag schermen ben je pomp-af, en rondslenteren in een stad is vermoeiender dan een toernooi.
Ook ik heb ups en downs, hoewel ik heel positief in het leven sta. Ik heb Londen op een haar na gemist, dat was een domper. Nu is mijn grote droom Rio in 2016. Ik ga er helemaal voor. Je zult me zelden op negatieve gedachten betrappen. Ik probeer altijd te bedenken wat ik er nog van kan maken. Soms vergeet ik te evalueren wat er slecht gaat en ga meteen op een nieuw doel af, vergeet even stil te staan. Misschien is dat eigen aan het schermen, je gaat immer vooruit. Ik haal trouwens ook extra positieve energie uit reggaemuziek.
Spanning is nodig. Nu vertrek ik bijna naar het wereldkampioenschap in Kazan, waar ik de top zestien moet halen, en dat zorgt voor een extra drive. Maar ik ben rustiger dan vroeger. Als je wat ouder wordt, kun je zoiets beter plaatsen, en ik bedenk dan : iedereen moet nu eenmaal op zijn werk presteren. Dit is het moment om te tonen waarom ik in dienst ben.
Vriendschappen zijn belangrijk. Ik heb goede vrienden die mijn toernooien volgen en leer overal mensen kennen. Maar in tegenstelling tot wat je zou denken, spelen twee vrouwen een rol in mijn leven. Vooreerst mijn moeder, mijn grootste fan, die zelfs meevloog naar het buitenland voor mijn eerste toernooien. En mijn vriendin, die geduld heeft. Soms trek ik er twee weken op uit voor een stage, dat is niet evident, ik bewonder haar.
Schermen is een schaken met beweging. Je doet iets, en dan moet je goed nadenken hoe de tegenstander zal reageren. Je moet het spel rustig opbouwen en plots toeslaan. Soms is de mentale training zwaarder dan de fysieke.
Een schermer hoeft geen romanticus te zijn. Let wel, veel mensen, ook schermers, zijn dat, geen probleem. Ik denk dat het ‘riddergehalte’ van de schermer lager ligt dan van de gemiddelde mens. En toch, we hebben hier per jaar een drietal toernooien als vroeger, zoals de tir pour roy. Dat is met de drie wapens, het floret, de sabel en de degen. Ik was al driemaal ‘koning’ en dat is toch best leuk !
Nostalgie mag natuurlijk wel, en die is zeker tastbaar in zo’n eeuwenoude club, we bestaan vierhonderd jaar. Over twintig jaar liggen mijn foto’s in ons museum, en dan maak ik ook deel uit van de geschiedenis. Over honderd jaar zullen ze kunnen zeggen : dat was Seppe Van Holsbeke. Dat geeft je toch een zekere fierheid.
Seppe Van Holsbeke (26) werkt als topsporter voor Bloso en heeft tal van onderschei-dingen op nationale en internationale toernooien op zijn palmares staan. Van 15 tot 23 juli schermt hij op het wereldkampioenschap in Kazan. Info : www.seppevanholsbeke.be
DOOR PIET SWIMBERGHE & FOTO SISKA VANDECASTEELE
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
