Je schaduw fotograferen is letterlijk jezelf tegenkomen. Ik wandelde door het Muziekbos in Ronse, toen ik plots de schim van een man herkende tussen de bomen : mezelf. ‘Wat een intrieste foto’, zeggen vrienden over dit zelfportret. Ik was inderdaad in een sombere bui, want toen ik het maakte, lag mijn vader op sterven. Hij was architect en pietje-precies. Ik herinner me dat hij altijd klaagde over mijn rommel als hij bij mij op bezoek kwam in Gent. Hij had gelijk : ik ben een ongelofelijke prulle-tjesmens, mijn huis staat vol souvenirs. Soms denk ik : als ik de lotto win, laat ik me een strak, minimalistisch huis bouwen waar geen plaats is voor rommel. Maar wedden dat dat binnen de kortste keren ook dichtslibt met prullaria ? Hoe dat komt ? Ik hou van het verleden, ik ben een regelrechte nostalgicus. Allez, neem nu de negentiende eeuw, een fantastische tijd, toch ? Wat een ongelofelijk lef hadden mensen als Gustave Eiffel of baron Haussmann om Parijs zo ingrijpend te veranderen ! Eiffel bouwde een futuristische toren, Haussmann onteigende brutaal hele buurten om de fameuze boulevards te kunnen aanleggen. Dankzij hun radicale ingrepen is Parijs nog steeds de mooiste stad ter wereld. Dat lef mis ik in onze tijd, in onze architectuur. We leven in een samenleving van het compromis : iedereen denkt en beslist mee, te veel mensen krijgen hun zegje over projecten waar ze niks van weten. Misschien klinkt dit totalitair, maar de beste beslissingen zijn diegene die alleen zijn genomen. Vraag maar aan Napoleon, Mitterrand of Lodewijk XIV.”

“‘Schoolmeester Hendryckx’ noemen mensen me wel eens, omdat ik zo belerend overkom. Van nature ben ik erg nieuwsgierig. Een echte weetjesmens en encyclopediefreak. Ik wil situaties eerst door en door begrijpen vóór ik ze fotografeer. De beste fotografen zijn intelligent, daardoor is hun werk niet vrijblijvend. Fotograaf worden was mijn droom, en toen ik afstudeerde, bulkte ik van ambitie. Ik zou de nieuwe Cartier-Bresson worden : met de camera op zak de wereld rondtrekken om ‘het moment’ vast te leggen. Hij was en is mijn held. Opkijken naar iemand is het beste wat je kunt doen, neerkijken het slechtste. Nu zie ik veel jongeren zonder idolen. The Spoiled Generation noem ik ze : ze worden niet meer verwonderd, ze zijn te verwaand om nog op te kijken naar een rolmodel. Voor een fotograaf moet verwondering over de realiteit nochtans de grootste drijfveer zijn. Ik besta bij gratie van de werkelijkheid. Godzijdank is die zo rijk dat ik als fotograaf nooit uitverteld geraak.”

“Mijn vader zei altijd : je moet een beetje geluk hebben in het leven, maar voor de rest heb je alles zelf in handen. Ik heb mijn weg volledig zelf gevonden, en daar ben ik best trots op. Ik ben een gelukkig mens : mijn grootste passie, fotografie, boeit me nog steeds mateloos, ik ben nog steeds smoorverliefd op mijn camera. Mijn zus verwijt me soms dat ik een aandachtsprobleem heb. Ik heb inderdaad graag aandacht, maar het is toch logisch dat een fotograaf werkt voor een publiek ? Ik vind dat niet problematisch, integendeel, het is mijn taak om te ’tonen’. Want een foto zonder publiek heeft geen bestaansrecht. Ik wil communiceren en veel mensen bereiken met wat ik doe. Maar bewust een carrière opbouwen heeft me nooit geïnteresseerd. Veel in mijn leven is vanzelf gegaan : ik word meestal ‘gevraagd’ voor jury’s, foto- of tv-opdrachten. Dat is een leuke uitgangspositie, en natuurlijk streelt dat mijn ego. Waarom men mij dan vraagt ? Niet omdat ik zo’n schone jongen ben, hé. Gewoon omdat ik zo authentiek en eerlijk mogelijk tracht te blijven. Dat geldt voor Michiel Hendryckx als tv-figuur, als fotograaf en als vriend. Maar ach, laten we deemoedig blijven : ik weet ook wel dat ik zeker niet de beste fotograaf van België ben. Maar misschien wel de bekendste.

Door Thijs Demeulemeester