Op mijn zesde was ik onder de indruk van François Glorieux. Ik was voor het eerst in de schouwburg op zijn concert. Mijn ouders namen me veel mee naar het toneel en het Ballet van Vlaanderen. Dat is me altijd bijgebleven.
Sport heeft me nooit geboeid, als tiener zat ik liever in de bioscoop. Film, mijn eerste liefde, ontdekte ik in Cinéma Lumière. We trokken er in groep naartoe. Op een dag stelde de baas, Jan De Clercq, ons voor om een jongerenclub op te richten, dat werd Q-Tag. Elke woensdagmiddag presenteerden we films.
Ik was zeventien toen Sonia De Bal mijn schouwburgpassie opmerkte. Ze betrok me bij haar prospectiegroep. Ik kon overal in het land voorstellingen en concerten bekijken : dat was prachtig. Nu is ze mijn collega.
De voorstelling van Thierry Smits won me voor hedendaagse dans. Ik was achttien en had iets nieuws ontdekt : een gesamtkunstwerk van beweging, muziek en licht. Ik verslond dansvoorstellingen en ging kunstwetenschappen studeren.
Na mijn studie kon ik meteen aan de slag als programma-assistent. Samen met Sonia De Bal programmeren en organiseren we dansvoorstellingen in Brugge en December Dance, een samenwerking tussen Concertgebouw en Cultuurcentrum. Ik begon jong en ben dat voor een programmator nog steeds. In het buitenland moet je vaak zestig zijn !
Werken in een tandem is boeiend. Sonia en ik kunnen alles moeiteloos met elkaar aftoetsen, we hebben voor negentig procent dezelfde smaak en hoeven amper te discussiëren. Als duo sluit je je niet op in je ivoren toren.
Vriendschappen zijn belangrijk. Mensen met wie je een band hebt, kun je iets extra’s vragen voor een festival. Mijn eerste vrienden in de danswereld zijn Sidi Larbi Cherkaoui, José Navas en Thierry Smits. Door die vriendschap kan ik hun werk ook beter plaatsen.
België is het Walhalla van de hedendaagse dans. Met onze beroemde namen, zoals Jan Fabre, Anne Teresa De Keersmaeker en Alain Platel, gaan overal ter wereld deuren open, van China tot in Scandinavië dat nu het onderwerp wordt van het festival. De Scandinavische choreografen houden van donkerte, zijn zeer esthetisch en springen om met delicaat licht.
Je moet op reis, je moet de kunstenaars in hun omgeving zien. Want programmeren kun je niet van achter je bureau. Vooral Azië ligt me het na aan het hart, ik trek er ook met mijn partner graag naartoe. Reizen heeft ook alles met eten te maken. Als we ergens komen, zoeken we eerst een eethuis op.
Terwijl ik reis, droom ik al van de volgende tocht. In mijn twee favoriete steden ben ik slechts eenmaal geweest, New York en Venetië. Ik ben ook weg van Montreal, een stad vol vibes en twee culturen vol fricties. Bangkok is mijn culinaire mekka en van Boedapest verkies ik de tristesse.
Als je rondtrekt, word je bang van de overbevolking en de ecologische problemen. Door te reizen erger ik me hier aan de verzuring. We leven in luxe en beseffen het niet.
Als pezewever kun je geen sociaaldemocratische atheïst zijn. Je moet andermans levenshouding respecteren, dat leerde ik van professor Etienne Vermeersch, die mij de ogen heeft geopend.
Samme Raeymaekers (35) is artistiek coördinator van het internationale festival December Dance in Brugge, dat plaatsvindt van 6 tot 16 december en dit jaar ‘Nordic Waves’ als thema heeft. Info : www.decemberdance.be
DOOR PIET SWIMBERGHE & FOTO FILIP VAN ROE
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
