:: Reacties : jp.mulders@skynet.be

Het haardvuur knettert hoopgevend terwijl buiten een weer woedt dat in staat is de dappersten van de straat te vegen. Een prima moment om de opnamen van De heren maken de man te bekijken, die ik de afgelopen weken in een vlaag van zinsverbijstering heb getapet. U kent het programma allicht : vijf homo’s moeten typische venten enige sierlijkheid proberen bij te brengen, alsmede de lust tot het verlenen van voetmassages.

“Mevrouw, zou u uw man willen ruilen voor een pak Omo ?” Het eerste dat opvalt is de walgwekkende hoeveelheid reclame waarin het programma ingebed ligt, als een met zorg geparfumeerde navel in een overmaatse portie vet. De hersenspoeling van de consumptiemaatschappij : je let er niet meer op. Hoeveel spotjes denkt u dat u tijdens zo’n uitzending van De heren maken de man in de maag krijgt gesplitst ? Vijf ? Tien ? Ik zou misschien vijftien geschat hebben. Tot mijn verbazing tel ik na afloop bijna veertig streepjes. In een uurtje tijd.

De te restylen heren worden gelukkig niet geruild voor een pak Omo, maar geconfronteerd met vijf homo’s. Die luisteren naar namen om jaloers op te zijn, zoals Jerko Bozikovic en Jan Kazaltzis. Het olijke kwintet verplaatst zich ginnegappend in een Range Rover en ziet zich voor schier onvervulbare opdrachten gesteld. Nu eens moeten ze een man leren stijlvol de openingsdans in te leiden op zijn eigen huwelijksfeest. Dan weer is de uitdaging een stoere cowboy om te turnen tot romantische Romeo. “Ruwe bolster, blanke piet”, dolt een van de vijf met humor van het slappe handje. De Wesleys en Patricks dezer wereld staan er beduusd bij te kijken, terwijl ze gepamperd worden, van eye contour-crème voorzien, en een zijden dasje om de hals gestrengeld krijgen. Hun oude kleren worden zonder pardon het raam uitgekieperd.

“Ik vind het vestje wat te lang”, sputtert een van hen nog zwak tegen als hem een nieuw pak wordt aangepast.

“Dat is juist fashion“, klinkt het nasale antwoord. Tot mijn ergernis zal ik dat woord nog een keer of vijftien moeten horen. “Er goed uitzien is een fulltime job”, vindt Jani, de fashion-stylist van de vijf. Klasse wordt hier afgemeten aan het aantal uur dat je per week door een winkelstraat loopt ; levensverfijning wordt gelijkgesteld met de kunst om bij een broek een baggy effect te verkrijgen. Het doet me denken aan die vrouw die ik ooit met veel serieux hoorde vertellen dat een bepaald ras van honden nu toch wel hopeloos gedemodeerd was. Waarom geen homopsycholoog aan het korps toegevoegd, vraag ik me af, om angsten, obsessies en le démon du midi bij de mannen te bestrijden ? Een bladwijzende homo, die de inhoud van de boekenkast eens onder handen neemt ? Of een goeroehomo, die wijze levensraad en filosofische tips serveert ? Wat mij betreft mag de ‘maakbaarheid’ van de mens zich best uitstrekken tot innerlijke adel.

Maar laat ik niemand op ideeën brengen. Na een kwartier rolbevestigende shit besef ik dat ik ze nooit zo charmant heb gevonden als nu : mannen die modewinkels schuwen en alles, tot hun slips en schoenen toe, nog het liefst door hun vriendin laten kopen. Kerels die ontsnappen aan de dictatuur van mode en blits, zoals die ons door de commercie in de schedel wordt geboord. Onbehouwen venten, bij wie het gezicht al van afkeer vertrekt als ze zelfs nog maar aan voetmassage dénken.

Je beter voelen aan het einde van een programma dan voor je met kijken begon : het zou een definitie van feel good-televisie kunnen zijn. In dat opzet zijn de heren wat mij betreft wel geslaagd. Ze kùnnen het, ik vind ze gezellig en jolig. Af en toe leer ik ook nog iets bij. Het kenmerk van goede rosé bijvoorbeeld : dat hij, als je hem met gesloten ogen proeft, niet naar witte wijn mag smaken. Dat een lange jas je kleiner doet lijken. En dat het zuchtje waarmee een fles champagne zich laat ontkurken ook wel le soupir érotique wordt genoemd.

De levensverfijning blijft helaas mager in vergelijking met de losbandige hoeveelheden reclame. Aangekoekte braadschotels ? Dreft-losweekspray. Een meneer zit prikkeldraad te eten. Een andere meneer woont in een caravan, omdat hij – lachen ! – voor zijn hypotheek niet met KBC in zee is gegaan. “Gauw gauw gauw,” roept iemand, “er zit nu een krokant korstje rond de kabeljauw.” Tussen de reclameblokken door leer ik dat je een hoofdgerecht met ijs van drie pepers kunt serveren. Reclame en restyling versmelten zich naadloos tot het moment suprême waarop de stoere cowboy geurkaarsjes in brand steekt voor zijn levensgezellin. Zijn aaibaarheidsfactor stijgt met de seconde als je hem met blote vingers roomijs op een bord ziet schikken. Mijn lachstuip vermengt zich met een zweem van ontroering tot wat een kostbare dubbelemotie mag worden genoemd. Ik zou “De heren” best nog een leuk programma kunnen vinden, mocht eerst flink het mes in het vet van de reclame worden gezet.

JEAN-PAUL MULDERS