Sandra Gering is een vrouw van passies: een passie voor kunst, die haar ‘bevrijdde’, een passie voor Eileen Gray en haar modernistische woonst in Zuid-Frankrijk, en een passie voor haar eigen appartement, waar al haar interesses samenkomen en ze tegelijkertijd de broodnodige rust vindt.

Marc Heldens

Met dit appartement begon eigenlijk mijn tweede leven”, begint Sandra Gering, galeriehoudster in New York. “En beeldende kunst heeft daarbij een grote rol gespeeld, want in 1988 begon ik hier op deze plek voor het eerst een galerie met Minimal en Conceptual Art vanaf de jaren zestig. Voor die tijd was mijn leven gevuld en ingedeeld zoals dat van vele vrouwen: toegewijde echtgenote en moeder van twee opgroeiende zonen. Maar iets miste ik. Na de geboorte van mijn tweede zoon ben ik begonnen met yoga, ik had behoefte om mezelf weer ’te ontdekken’. Iedereen was aan bod gekomen, behalve ikzelf. Yoga heeft me geleerd om van ‘een vrouw’ weer ‘een persoon’ te worden. DaarvĆ³Ć³r was mijn dagelijks leven gevuld met het runnen van een gezin met opgroeiende kinderen, het achternareizen van mijn man, die professioneel golfer was, en dat combineerde ik ook nog met een drukke parttimebaan voor de public relations van tennistoernooien.”

“Maar op een of andere manier bevredigde dat niet. Zoals ik al zei: ik miste iets. Op een van die golftoernooien, ik geloof dat het Palm Beach was, ontmoette ik een kunstenares. We raakten in gesprek en dit alles kwam aan bod. Op een gegeven moment zei ze: ‘Jij moet de kunst in gaan, you’re perfect for that.’ Ik weet niet waarom maar ik ben ermee begonnen. In ons huis in Long Island, waar ik kleine exposities organiseerde samen met dinner parties. En dat sloeg aan. Ik kreeg veel enthousiaste reacties. Maar het belangrijkste was dat ik me er beter bij voelde. Ik had mijn eigen plek weer gevonden. Op een gegeven moment moet je het dan ook goed aanpakken, je kunt dan voor je gevoel niet meer terug. Dus toen mijn twee zonen aan de universiteit zaten en op hun eigen benen konden staan, vroeg ik mijn scheiding aan en vertrok naar New York. Het is nu wel snel verteld, maar er ging toch zeker vijftien jaar overheen, gevuld met twijfels en onzekerheden. Maar het tij is gekeerd en dat is het belangrijkste.”

Minimal en Conceptual Art was niet de meest gangbare kunst om mee te beginnen, maar Sandra Gering voelde zich hiermee het nauwst verwant. Minimalisten komen tot hun kunstvorm door middel van een proces van het verminderen en minimaliseren van alle persoonlijke elementen, alle symboliek en toespelingen of alle uiterlijke referenties. Wat overblijft, is het object zelf en dat is dus de realiteit. Voor conceptuelen is het idee, de gedachte achter het werk belangrijker dan de vorm waarin het gegoten is. Probleem voor Sandra Gering was om voor deze twee stromingen een goede omgeving te vinden.

“Ik wilde een omgeving waarin deze kunst goed zou uitkomen; ze moest rustig, terughoudend en een beetje ‘zen’ worden. Veel hulp heb ik daarbij gekregen van Mark Zeff, een interieurarchitect van Zuid-Afrikaanse afkomst maar werkend in New York. Ik zag werk van hem in een Amerikaans interieurtijdschrift en heb met hem contact opgenomen. Hij heeft op subtiele wijze enkele elementen aangebracht die het appartement goed doen: de keuken met de kitchen counter, de scheidingswand van glas, een vloerrooster die een presentatieplek werd voor kunst, de boekenkast maar ook de eettafel. Allemaal zijn ze in hetzelfde materiaal uitgevoerd, een zwart cortenstaal, dat mooi contrasteert met de witte wanden en het gebleekte parket. Het interieur laat de hoofdrol over aan de kunstwerken. Zij trekken de aandacht met hun uiterlijke vormen, kleuren, oppervlaktestructuren en materialen.”

Het valt niet te ontkennen dat dit appartement op 11th Street, aan het begin van 5th Avenue, een goede sfeer uitstraalt. Op een beperkt aantal vierkante meters, verdeeld over twee verdiepingen, zijn in een redelijk open ruimte de living, de keuken en het slaapgedeelte ondergebracht. Doordat Sandra op de bel-etage woont, heeft ze een kleine binnentuin tot haar beschikking, een zeldzaamheid in New York. “Ik geniet nog elke dag van dit appartement. Zeker na de vele buitenlandse reizen of een drukke dag in de galerie, die onlangs van Wooster Street in Soho verhuisde naar de 22nd Street in het Meat Packing District, waar nu alle gerenommeerde kunstgalerieĆ«n zitten. Dit appartement geeft me de nodige rust voor al mijn werk waarmee ik bezig ben.”

Hoezo rust? Tijdens het fotograferen is Sandra net teruggekomen van een trip uit Zuid-Frankrijk en met een beetje jetlag bereidt ze voor de komende dagen alweer haar volgende afspraken in Basel en Wenen voor, houdt ze contact met de galerie, telefoneert tegelijkertijd met verscheidene veilinghuizen om op de hoogte te blijven van het aanbod en geeft telefonisch instructies om een bod uit te brengen op enkele kunstwerken. Maar de meeste aandacht gaat momenteel naar haar project in Zuid-Frankrijk. Sinds twee jaar is zij voorzitster van het comitƩ Friends of E.1027, dat zich tot doel gesteld heeft om E.1027, het huis dat Eileen Gray voor zichzelf bouwde in het Zuid-Franse Roquebrun-Cap Martin, weer in zijn oorspronkelijke staat te herstellen.

“Al enige tijd houdt Eileen Gray me bezig. In 1998 maakte ik een reis naar het zuiden van Frankrijk en trof het zomerhuis van Gray in ontredderde staat aan. Totaal vervallen en door vandalen behoorlijk beschadigd. Zelfs de muurschildering die Le Corbusier had aangebracht, was haast niet meer te herkennen. Ik kon niet begrijpen dat dit huis zo aan zijn lot werd overgelaten.”

“Eileen Gray was voor haar tijd, de jaren twintig, ‘revolutionair’, als vrouw maar ook als designer. Begin 1902 verliet ze, 24 jaar jong, haar ouderlijk huis, vol van conservatieve normen en waarden uit de Edwardian Period, en verhuisde naar het mondaine Parijs. Haar familie verwachtte haar na een periode terug, om zoals alle ‘brave meisjes’ klaar te zijn voor het huwelijk. Maar Eileen brak alle regels en vestigde zich permanent in de stad aan de Seine. Door zelfstudie werd ze langzamerhand de eerste westerse designer die traditionele Aziatische laktechnieken gebruikte en ze vertaalde naar de heersende Parijse luxesmaak. GeĆÆnspireerd door het sensuele en het kleurrijke van de Ballet Russe van Serge Diaghilev ‘decoreerde’ zij kamerschermen, tafels en deurpanelen in verschillende tinten van purperblauw en rood, met lotusbloesems en allegorische taferelen. Dat leverde haar meteen menig meubel- en interieuropdracht op van de Parijse beau monde.”

“Het was haar vriend Jean Badovici, een Roemeense architect met wie ze later ook trouwde, die haar op het idee bracht haar ideeĆ«n te vertalen naar architectuur. In 1926 startte zij het ontwerp voor het zomerhuis E.1027, waarvan de bouw uiteindelijk drie jaar duurde. Het huis was simpel, spectaculair en uitzonderlijk modern. Het vertaalde op bijzondere wijze de theorieĆ«n van de Moderne Tijd. In zekere zin markeerde E.1027 haar eigen metamorfose van decoratie naar design, van luxeontwerpen naar functionele ontwerpen en van design naar architectuur. Maar ook als mens bracht het haar een extra. Juist die persoonlijke metamorfose trof me zo, omdat toentertijd mijn eigen appartement ook zo belangrijk was geweest voor mijn persoonlijke ontwikkeling.”

“Voor Eileen Gray was E.1027 de ruimte waar zij zich goed voelde en waar zij een sterke band mee had; het was het ‘levend’ bewijs van haar metamorfose. Dat geldt in zekere zin met dit appartement ook voor mezelf. Ik geniet nog steeds van de stilte in deze heldere omgeving, het helpt me om in mezelf te ‘kijken’ en te ‘luisteren’. Hier bereid ik mijn plannen voor. Zeker in de kunstsector heb je dat nodig. Ik heb eigenlijk een heel vertrouwelijke band opgebouwd met deze plek, een bijna ‘intieme relatie’. Ik sta ervan versteld dat in die dertien jaar de kunst en het huis zo versmolten zijn geraakt met elkaar. Dat was ook wat ik van het huis verlangde. Voor mezelf heb ik geleerd om een wending te geven aan het leven als je vindt dat je dat doen moet, ook al brengt het een risico met zich. Al met al heb ik er zoveel extra’s voor teruggekregen.”

Sandra Gering: “Het interieur laat de hoofdrol over aan de kunstwerken. Zij trekken de aandacht.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content