Muzikant / schilder

Ik ben niet waanzinnig sociaal. Er is zoveel in de menselijke communicatie dat onbesproken blijft of verwart. Daar worstelde ik als puber al mee. Al begrijp ik de informatie, ik vraag me meteen af welke boodschappen er nog onder verscholen zitten. Een analytisch type als ik wordt daar gek van.

Mauro is een verwante ziel. Wij kennen elkaar al heel lang. Omdat we elkaar heel goed aanvoelen, kunnen we op korte tijd veel werk verzetten, zoals nu ook weer met Trust. Het grote verschil tussen ons is dat Mauro een heel goede gitarist is en ik een euh… slechte (lacht). Vraag me jazzakkoorden of een bluessolo te spelen en ik zal je vertwijfeld aankijken. Mauro schudt dat meteen uit zijn mouw. Mijn dada is klank. Ik ben daar maniakaal mee bezig. Ik kan gemakkelijk vier dagen aan een nummer sleutelen om het te laten klinken alsof het op vijf minuten is opgenomen.

Bij Braakland / ZheBilding vond ik mijn drinkebroer Adriaan Van Aken terug, nu auteur en regisseur. Wij waren begin jaren negentig trouwe klanten van het Antwerpse café De Muziekdoos, waar het verhaal van dEUS begon. Bij BZB schuilt de fysieke kracht in het taalgebruik want op het podium is weinig actie te zien. Die prikkelende beeldspraak is typisch Adriaan. Er zit in zijn stukken ook altijd een maatschappelijke ongerustheid. Zelfs al komt het lichtvoetig over, het wordt nooit vrijblijvend entertainment.

Het irriteert me soms dat ik zo weinig als schilder erkend word. Tegelijk ben ik me ervan bewust dat het mijn eigen schuld is. Ik werk ontzettend hard, maar fragmentarisch. Was ik minder versplinterd, ik zou meer kunnen bereiken. Helaas, kiezen kan ik niet. Muziek noch schilderkunst zou ik kunnen missen.

Schilderen heeft me in de muziek vooruit geholpen. Ik heb eerder beelden dan melodieën in mijn hoofd voor ik aan een nummer begin. Ik kan niet horen waar ik naartoe wil, wel zien.

Ik schilder depressieve taferelen, en in mijn muziek is het niet anders. Het is droefenis troef, maar door er humor en kleuren in te steken, troost mijn werk eerder dan dat het aanmoedigt om de polsen over te snijden.

Kunst is therapie. Ik ben beginnen tekenen en muziek maken uit een innerlijke noodzaak. Voor mij zijn ze een middel om de dingen beter te begrijpen. Wanneer ik persoonlijke gevoelens kan definiëren, tempert dat de pijn.

Zijn mijn creaties bladzijden uit een dagboek ? Misschien : als ze voor anderen interessant genoeg zijn. Ik zal nooit letterlijk over het einde van een relatie schrijven, maar het haast filmisch beschrijven. Al moet iets niet noodzakelijk universeel zijn om de massa aan te spreken. Neem Pink Floyd. Toen hun platenbazen voor het eerst The Wall hoorden, zeiden ze : “Dit is een ramp. Dit krijgen we nooit verkocht.” Zo zie je maar.

Toen ik uit dEUS stapte, zei mijn moeder tegen mijn zus : “Nu had hij een job, en dan stopt hij ermee !” Ik vermoed dat wel meer mensen me gek verklaarden toen ik dEUS verliet, maar niemand zei het in mijn gezicht. Het was nochtans simpel : ik had geen keuze. Ik werd gek van het toeren.

Succes is ongezond voor mij. Ik voel me daar niet lekker bij. Als te veel mensen van mijn songs gaan houden, krijg ik het gevoel dat ze niet meer van mij zijn. Van zodra de industrie zich met de muziek gaat moeien, is voor mij de lol eraf. Ik zie nog altijd liever muzikanten die zelf alles opstellen dan een crew van 27 roadies. Maar totaal geen succes hebben, vind ik nu ook weer niet aanlokkelijk.

Rudy Trouvé (39) is muzikant (hij speelde o.a. bij dEUS en Dead Man Ray) en schilder. Braakland / ZheBilding, het muziektheatergezelschap waarvan hij lid is, viert zijn tienjarig bestaan op het festival Kulturama in Leuven : op 15 en 16 februari gaat hun nieuwe productie Trust in première in de Stadsschouwburg, vanaf 15 februari stelt Trouvé zijn schilderijen tentoon in bibliotheek Tweebronnen, en op 17 februari concerteren The Love Substitutes (met Trouvé en Mauro) in de Molens Van Orshoven. Meer info : www.inbreek.be of www.kulturama.be

Door Peter Van Dyck / Foto Guy Kokken