Als er uit een grijze hemel een piepklein zonnestraaltje doorkomt, dan schijnt het op mij. Ik heb altijd veel geluk gehad. Ik was anders en als je jong bent, is dat vreemd, omdat je niet de kracht hebt om het te begrijpen. Het is gemakkelijker om anders te zijn en dom, dan anders en intelligent.

Ik ben een uitvinder. Mijn studio is een laboratorium : vijftig procent gaat naar onderzoek. We proberen allemaal de toekomst te zien, terwijl alles wat we weten het heden en het verleden is. Dat is toch een bizar idee ? Ik ben ook een artiest. In plaats van een stuk kunst op zichzelf te maken, probeer ik kunst te steken in functionele objecten.

Asymmetrie is geweldig mooi. Natuur is symmetrisch, maar het effect is asymmetrisch. Waarom voelen we ons goed als we door een bos wandelen of in een oceaan zwemmen ? Ik noem mijn werk organisch essentialisme. Organisch in de manier waarop je denkt, organisch in de vormen die daaruit voortvloeien en de emoties die ze oproepen. De essentie is niets meer of niets minder dan wat je nodig hebt. Dat is de natuur.

Maak een Lovegrove-badkamer, kreeg ik als opdracht. What on earth is that, dacht ik ? Moet ze wit zijn om bij mijn haar te passen ? ( lacht) Ze moet de natuur vieren, het materiaal en sensualiteit. Dus vroeg ik de opdrachtgever, het Turkse keramiekbedrijf Vitra, om eerst negen maanden onderzoek te mogen doen naar hun keramiek en naar de Turkse badcultuur. Het jaar daarop lanceerden we de Istanbulreeks. Intussen ben ik ambassadeur van het merk.

Je kunt ontwerpen op basis van wat je weet of op basis van een speculatie. Ik ga op mijn instinct af, mijn brein zal wel volgen. Zo vroeg ik aan de Vitra-arbeider met de grootste handen van het hele fabriek om een heel specifieke lavabo te maken. “Dit kan niet,” zei hij. Ik kneep in zijn arm en zei “ik weet het, maar wil je het proberen ?” “Je begrijpt me niet : dit kan niet,” zei hij weer. En ik zei “ik weet het, maar probeer het toch eens ?” Die conversatie herhaalde zich zes keer. Tot hij zei : “Mr Lovegrove ! Je weet écht niet waar je mee bezig bent !” Zes maanden later toonde hij de lavabo. Met een big smile. Het mooie aan deze producten is dat ze niet te kopiëren zijn én dat de arbeiders trots zijn.

Papier, een potlood en een rustig gesprek boven een bord pasta, dat was design vroeger. Achille Castiglione heeft nooit buiten Italië gewerkt. En toch was hij een god ! Nu is design een globaal fenomeen. Compleet. Het is een erg krachtige wereld bovendien.

Ik hou van kalmte en stilte. Vandaag vrijdag ben ik in Hasselt, morgen in Genova, dan Istanbul, dan Milaan, dan zaterdag Berlijn. Het is vermoeiend, maar mijn zoon van achttien is mijn personal trainer, ik ben in goede conditie.

Leeftijd betekent niets, zeker niet in liefde en relaties. Het is een constructie, een Victoria Beckhamprobleem van plastische chirurgie. Ik heb gemakkelijk spreken, ik zag er altijd al oud uit ( lacht). Mijn haar werd wit op mijn dertigste. Je moet je energiepeil hoog houden. Sommige collega’s bereiken een punt waarop alles comfortabel wordt en dan wordt het saai. Dat moet je vermijden : het leven zou spannender en spannender moeten worden.

Geen enkele designer won ooit een Nobelprijs. Dat is triestig, want dat betekent dat je echt iets doet voor de mensheid. Stel je voor dat je een auto zou kunnen ontwerpen die zo mooi en logisch en lichtgewicht is en… ( stil)… die zou zo’n Nobelprijs winnen… Ja, daar droom ik al lang van. Ik heb juist nog een e-mail gestuurd naar iemand die me misschien kan helpen.

Ross Lovegrove (50) is een industrieel ontwerper die geboren is in Wales. Hier staat hij in zijn Istanbulbadkamer voor Vitra, opgesteld bij Lambrechts Sanitair in Hasselt. Lovegrove tekende allerlei gebruiksvoorwerpen : van waterflessen tot fietsen, meubelen en lampen… Nu werkt hij aan een alpenhut, aan lampen, meubelen en schoenen en hij bouwt aan zijn eigen studio in Milaan, in hout. www.rosslovegrove.com, www.lambrechts.eu

Tekst Leen Creve / Portret Rob Walbers