De Belgische regisseuse Chantal Akerman dankt haar buitenlandse reputatie vooral aan het avant-garde gootsteendrama ?Jeanne Dielman” uit 1975. Toch is er in haar werk ook plaats voor speelsheid en frivoliteit, zoals bleek uit ?Les Années 80″, ?Golden Eighties” en zelfs ?Toute une Nuit”.

Haar eerste Engelstalige film ?A Couch in New York” betekent dus niet echt een radicale breuk, al is de rolbezetting ( Juliette Binoche en William Hurt) wel een gooi naar een ruimer publiek. Je kan zeker niet zeggen dat Akerman in haar eerste zelfverklaarde publieksfilm afwijkt van de stijl die haar uniek maakt, maar ze zit wel tussen twee stoelen.

De verwikkelingen van deze romantische komedie beginnen met een appartementenruil. Hurt is een vermoeide New Yorkse psychoanalyst die zijn praktijk beu is, een tijdje in Parijs wil wonen en in de Herald Tribune een zoekertje plaatst om zijn Central-Park-appartement voor drie maanden te ruilen. Binoche is de Franse danseres die op zijn voorstel ingaat. De leuke aanhef van de film is een parallelmontage. Enerzijds zien we hoe de maniakale Hurt orde schept in haar wanordelijk zolderappartement en ook met de chaos van haar privé-leven wordt geconfronteerd (allerlei afgewezen minnaars die in hem een rivaal zien). Aan de andere kant van de oceaan herschept sloddervos Binoche zijn piekfijn ingerichte luxueuze penthouse in een echt bordeel. Hurts patiënten laten zich niet gauw afschepen en dwingen Binoche in de rol van zielenknijper, iets wat haar trouwens meteen fascineert. De met hindernissen bezaaide romance tussen deze tegengestelde zielen, begint als Hurt vroeger dan verwacht terugkeert naar New York en hij van zijn kant in de patiëntenrol gedwongen wordt.

?A Couch in New York” wil een moderne versie zijn van een Ernst Lubitsch-achtig blijspel, maar mist de daarvoor vereiste lichtvoetigheid. Vooral de casting van Hurt is rampzalig. Hij loopt zo zwaarmoedig, tobbend en gekweld door de film dat de actie lijkt te bevriezen telkens hij in beeld verschijnt. In plaats van een gestileerde uitbeelding te brengen van een gestresseerde psychoanalyst, oogt hij als een niet meer te redden patiënt.

Akerman bedient zich gewiekst van de ironische clichés en schenkt aan de quiproquo’s een bijna muzikaal ritme. Visueel is de film opmerkelijk door de zuiver cinematografische verkenning van de oubollig kunstmatige studiodecors.

?A Couch in New York”van Chantal Akerman, met Juliette Binoche, William Hurt, Bernard Breuse, Stéphanie Buttle.

Binoche en Hurt in A Couch in New York : tegengestelde zielen.