Op haar vijftiende zong Vanessa Paradis zich met het olijke ‘Joe Le Taxi’ de internationale hitlijsten in, waarop Frankrijk de kleine Brigitte Bardot-lookalike halfdood knuffelde. Een rist films, vier platen en een Chanel-ambassadeursschap ten spijt, kennen we ze twintig jaar later vooral als Madame Johnny Depp. De niet onaardige nieuwe plaat ‘Divinidylle’ brengt daar misschien verandering in.

Een bescheiden rondvraag gehouden. Vanessa Paradis ? Het populairste antwoord, verreweg : “Dat is toch de vriendin van Johnny Depp ?” Op de voet gevolgd door : “Dat is toch de vriendin van Johnny Depp ? En dat gewezen kindsterretje dat ooit een hitje had met Joe Le Taxi ?” En daar stokt in de meeste gevallen de parate kennis over de Franse zangeres en actrice. Een enkele muziekkenner vernoemt nog de vroegere (creatieve) romance met rockbeau Lenny Kravitz. Fashionista’s herinneren zich de Chanelcampagne waarvoor Paradis zich op bevel van fotograaf Jean-Paul Goude als een Tweedy in een vogelkooi worstelde. En een handvol gevatte kennersogen hekelt de iets te brede kloof tussen Paradis’ voortanden. Tot daar de bescheiden rondvraag. Een blik in de knipselmap met Vlaamse persartikelen van de voorbije tien jaar vertoont eenzelfde tendens : negen op de tien gaan over manlief Depp, waarin Paradis een eervolle vermelding krijgt als moeder van zijn twee kinderen, Lily-Rose (8) en Jack (5).

Een beetje triest toch. Te merken dat de 34-jarige FranƧaise het ‘vrouw van’-lot niet heeft kunnen ontlopen. Hoe stijf acteur Johnny Depp ook de lippen op elkaar houdt, wanneer de wereldpers hem naar huis-, tuin- en keukendetails van hun relatie vraagt. En hoe ijverig Paradis ook, nĆ” Joe Le Taxi, aan een geloofwaardige en best wel interessante carriĆØre timmerde aan de zijde van ‘correcte’ Groten als Serge Gainsbourg, Lenny Kravitz, GĆ©rard Depardieu, Alain Delon, Jeanne Moreau en de Franse Thom Yorke, Matthieu Chedid.

Het aspect ‘vrouw van’ is in de Franstalige wereld veel minder dominant. Aan Waalse zijde en in eigen land wordt Paradis’ carriĆØre op de voet gevolgd. Vooral haar wapenfeiten op het witte doek zijn er, in tegenstelling tot bij ons, gemeengoed. Dat Paradis haar huidige bekendheid in de Nederlandstalige en zowat de hele Angelsaksische wereld vooral aan Depp te danken heeft, daar zet een Waalse collega-journalist zelfs oprecht grote ogen van op.

Kindvrouw

Maar goed. Paradis zelf ligt schijnbaar niet wakker van haar onderschatte carriĆØre in de Engelstalige wereld. Dat blijkt toch uit de aanpak van haar nieuwe cd Divinidylle : louter Franse teksten, Ć©n alleen maar Franse muzikanten. Het kon met andere woorden strategischer om haar muziek aan de linkeroever van de oceaan in de hitlijsten te krijgen. Wel opvallend is de afwezigheid van Johnny Depp in alle persteksten. Ook op de plaat zelf slaat haar amoureux, zoals ze Johnny Depp in interviews omschrijft, geen akkoordje mee. Voor de vorige plaat uit 2000, Bliss, had de man nochtans wĆ©l enthousiast uit zijn solfĆØgekennis geput. Maar het is duidelijk : Paradis kan het nu wel alleen, dank u.

De vastbesloten houding blijkt ook uit de haast krampachtige les die ik van de platenmaatschappij voor het interview gespeld krijg : gĆ©Ć©n vragen over haar privĆ©leven, enkel en alleen over haar muziek en dan vooral haar nieuwe plaat. Een beetje hilarisch toch. Alsof de wereldpers hier bijeenzit omdat Paradis zo’n grootse muziek maakt. Tijden zijn duidelijk veranderd als ik die Waalse collega-journalist mag geloven. Toen hij in 2000 Paradis interviewde over haar toenmalige plaat, kwam Johnny Depp zijn vriendin halfweg het interview zelfs nog een kopje thee brengen. ” Sorry to have disturbed you“, en weg was Depp. Zeven jaar later is de sfeer minder nonchalant.

Al is Paradis zelf veel meer ontspannen dan haar entourage. Uiterst voornaam en vriendelijk is ze. Ze is gekleed in haar geliefde bohĆ©mienstijl (een voorliefde die ze deelt met de zigeunerbloedige Depp) : lange rok, kleurige franjelaagjes, haar in krullen en gehaakte tas. Wat meteen opvalt : hoe klein ze is (een zuinige meter zestig, schat ik) en hoezeer haar stem nog klinkt zoals op Joe Le Taxi. Dat aura van kindvrouwtje deelt ze overigens met Depps vorige liefde, Kate Moss – velen dachten trouwens verkeerdelijk dat het Moss was in de vogelkooi van Chanel.

“Ambitieus, ik ? Gepassioneerd, ja.”

Wat ik van de plaat vind, wil ze meteen weten. Dat ik hem nog maar Ć©Ć©n keer heb kunnen beluisteren bij de platenmaatschappij, antwoord ik. Maar dat die luistersessie me best bevallen is. En dat meen ik. Divinidylle mag dan een draak van een titel zijn, het is een aardige en radioslimme plaat geworden. Luchtig en kabbelend, maar dan ook zonder pretentie van meer. En in tijden waarin frĆŖle zoetgevooisde stemmen, als die van Axelle Red en Norah Jones, het bijzonder goed doen, lijkt het bijna onmogelijk dat deze plaat bij ons geen hit wordt. Een enkel nummer, Les Piles, een duet met Matthieu Chedid, doet zelfs heel erg leuk Gainsbourg aan.

Enig idee hoeveel muzikanten u benijden dat u nog hebt samengewerkt met Serge Gainsbourg ?

Vanessa Paradis : Ik heb een vermoeden dat het er ontzettend veel zijn (glimlacht). Ja kijk, ik besef ten volle wat een ongelooflijk geschenk dat geweest is. Ik heb Gainsbourg zelf gevraagd of we samen iets konden doen. Op de radio had ik hem over mij horen spreken, en dat gaf me de moed om contact met hem op te nemen. Fantastisch dat hij “ja” zei. Ik heb ontzettend veel van hem geleerd.

Voor uw vorige plaat hebt u acht jaar gewacht. Nu duurde het opnieuw zeven jaar voor uw nieuwe plaat Divinidylle. Vanwaar die lange tussenpauzes ?

Zoiets plan ik natuurlijk nooit op voorhand. Het wil ook niet zeggen dat ik zoveel tijd nodig heb om een plaat te maken. Het loopt gewoon zo. Ik wacht tot ik opnieuw zin krijg om muziek te maken Een ongelooflijke luxe, dat besef ik. Niet dat die tussenpauzes overigens echt pauzes waren, ik heb niet stilgezeten. Ik heb films gemaakt intussen. En, uiteraard, was er een gezin dat al mijn aandacht verdiende. Ik weet ook nooit op voorhand Ć³f ik nog een plaat zal maken. Maar kijk, vroeg of laat borrelt de liefde voor muziek weer op.

Blijft muziek uw eerste en echte liefde ?

Ja, toch wel. Ik voel me in de eerste plaats zangeres. Dan pas actrice. Grappig eigenlijk, want ik heb al veel meer films gemaakt dan platen. En toch. Het verschil tussen de twee is dan ook immens. Een plaat maken, is veel intenser. Veel persoonlijker. In een film sta je voortdurend ten dienste van een regisseur. Je hebt een strikt afgebakende rol. Binnen die rol komt het er dan wel op aan om er zoveel mogelijk van jezelf in te leggen, maar het blijft wel een afgelijnd stuk. In de muziek is het anders. Daar moet je net Ɣlles loslaten. Alle grenzen overschrijden. De plaat is echt jouw eigenste kind.

U hebt de plaat gemaakt met vrienden. Bewust ?

Het is gewoon fantastisch om samen met vrienden muziek te maken. Ik ben ook veel meer op mijn gemak bij mensen die ik ken. En dat is niet onbelangrijk om te musiceren, zo durf ik ook veel meer. Matthieu Chedid is al lang een goede vriend, hij hielp me altijd al met mijn muziek. Samen musiceren met hem, is gewoon heerlijk. Na opnieuw zo’n avondje jammen, voelde ik : wij mĆ³Ć©ten samen een plaat maken. Ook de teksten zijn geschreven door mensen die ik ken Ć©n graag zie. Logisch toch dat je een kind het liefst met dierbaren wilt maken.

Kent u Axelle Red ?

Ja. Is zij Vlaams misschien ?

Jawel. Jullie worden bij ons wel eens in Ć©Ć©n adem genoemd. Vindt u zelf dat jullie stijl overeenkomt ?

Weet ik niet. Moet jij me zeggen. Of nee, doe maar niet. Maakt me eigenlijk niet uit.

Alleen van het laatste nummer hebt u de tekst zelf geschreven.

Eentje maar, inderdaad. Ik kan het gewoon niet, teksten schrijven. En ik houd te veel van goede teksten om ze zelf te willen schrijven.

Op dat laatste nummer, Jackadi, zingt uw zoontje mee. Uw idee ?

Ja. Op mijn vorige plaat heeft mijn dochter gezongen. Hij moest ook zijn nummer hebben, vond ik. Het is een mooi aandenken voor later. De kleine Jack hebben we nu voor de eeuwigheid op band.

Dat is iets wat in alle artikelen en interviews met u naar voren komt : uw heilige inzet als moeder en familievrouw. In dezelfde artikelen wordt dan meestal vrij direct uw eigen ’te’ korte jeugd als oorzaak gegeven. Als moet u de nestwarmte inhalen die u toen hebt gemist.

Dat wil iedereen graag geloven, ja. Hoe vaak moet ik het nog zeggen : mijn jeugd was fantastisch. En waarom is het trouwens zo uitzonderlijk dat ik zo intens met mijn gezin bezig ben ? Alsof je als ‘beroemdheid’ wel een slechte moeder mĆ³Ć©t zijn. Nogmaals : ik had mijn jeugd helemaal niet anders gewild. Ik heb uitzonderlijk veel kansen gekregen. En bijzonder mooie ervaringen, die ik voor geen geld van de wereld had willen missen. Was het leven soms hard voor een puber die al meteen de beide zijdes van de roem leerde kennen ? Ja. Natuurlijk wel. Waren er momenten dat ik droomde van een ‘gewone’ jeugd ? Uiteraard. Maar ik wil daar helemaal niet dramatisch over doen. Ik besef hoe uniek mijn pad geweest is. En daar ben ik dankbaar om. Ook al heb ik inderdaad heel vroeg de jeugdige onbezorgdheid moeten uitwuiven.

Is dat iets waar u uw eigen kinderen voor wilt behoeden ? Voor een te snelle beroemdheid ?

Omdat ik ervoor waak dat ze zo weinig mogelijk gefotografeerd worden, bedoel je ?

Ook. Maar vooral : hoe zou u reageren mocht uw dochtertje over twee jaar zeggen dat ze wil zingen. Of acteren ?

Goh. Ik weet het niet. Ik veronderstel dat ik ze zou steunen. Kijk, nĆŗ houd ik ze inderdaad zo ver mogelijk van de camera’s, want ik wil niet dat onze kinderen willens nillens moeten delen in onze beroemdheid. Zij hebben daar niet om gevraagd. Nog niet. De dag dat ze zĆ©lf beslissen om dingen te doen waardoor ze wellicht in de schijnwerpers zullen staan, dan zal ik ze niet tegenhouden. Als mijn dochter me zegt dat ze wil zingen, dan is dat goed. En dan kan ik haar hoogstens proberen te behoeden voor valkuilen, waar ikzelf ben ingelopen. Ik kan haar dan maar zo goed mogelijk proberen te ondersteunen. Ik hoop natuurlijk dat ze zo lang mogelijk wacht, en dat ze nog zo lang mogelijk kind blijft. Maar ik wil ze niets verbieden. Ik wil vooral vrienden zijn met mijn kinderen.

Houdt u ervan beroemd te zijn ?

Ik vrĆ©Ć©s de roem vooral. Het is een uiterst gevaarlijk gegeven. Je moet altijd goed blijven beseffen dat de beroemdheid een gevolg is. Geen doel. Dat het daar niet om draait. Het is het gevĆ³lg van een artistiek leven. En dan nog vooral van een artistiek leven op het podium of het witte doek. Als je de beroemdheid als doel ziet, dan zakt je leven vroeg of laat ineen door een immense leegte. Een leegte die je al die tijd verkeerdelijk voor vol had aanzien. Het is een uiterst gevaarlijk nuanceverschil, waarvan ik zie dat veel jonge mensen ze vergeten te maken. Jongeren willen in de eerste plaats idool worden. Beroemd dus, en bewonderd. Het is met andere woorden vooral een levensstijl die ze ambiĆ«ren. WĆ”t ze moeten doen om die beroemdheid te halen en bestendigen, dat is bijzaak voor hen. Zonde. En gevaarlijk. Probeer eerlijk te zijn met jezelf. Probeer in die eerlijkheid iets moois te maken, en deel het daarna met de wereld. Zo werkt het. Mij gaat het in elk geval puur om artistiek bezig zijn. Dat, samen met mijn gezin, maakt mijn leven vol. Ik zou niet zonder kunnen.

Bent u ambitieus ?

Ik houd niet van dat woord. In het Frans is de connotatie nog zuiver. Maar in het Engels is er altijd die ondertoon van over lijken gaan om je doel te bereiken. En zo ben ik helemaal niet. Wat er ook over mij gezegd en geschreven is. Zodra de vriendschap en de liefde opgeofferd moeten worden, dan hoeft het voor mij niet meer. Dus neen, ik ben niet ambitieus. WĆ©l gepassioneerd. Een veel mooier woord is dat trouwens. Gepassioneerd om mooie dingen te maken.

In het najaar vertrekt u op tournee. Baart de combinatie van het intense publieke leven met uw gezin nooit zorgen ?

Neen. Ik houd van allebei. En ik neem uitgebreid mijn tijd voor allebei. Het duurt ook telkens een klein decennium voor ik met een nieuwe plaat op de proppen kom (lacht). Kijk, ik ben 34 nu. Ik voel me helemaal niet onrustig of opgejaagd om in ijltempo aan mijn carriĆØre te timmeren. Ik doe alles aan mijn tempo. Rustig. En goed overdacht. Het feit dat ik alles zo ontspannen kan doen, dank ik net aan die vroege start van mijn carriĆØre. Net omdat ik zo vroeg begonnen ben, kan ik al enige tijd wat gas terugnemen. Professioneel had ik op mijn dertigste al de weg afgelegd van een veertigjarige. Dat geeft me ademruimte.

U woont in Zuid-Frankrijk, maar tussendoor ook lange periodes in Los Angeles. Een voorkeur ?

Voor mijn kinderen verkies ik stiekem Frankrijk. Al is Los Angeles ook fantastisch. We voeden ze in elk geval tweetalig op, hun maakt het dus eigenlijk niet uit. Alleen, in Zuid-Frankrijk kun je nog altijd veel anoniemer leven. En dat is toch wel een zegen, zeker zolang de kinderen klein zijn.

U en Johnny Depp worden in de wereldpers onophoudelijk opgevoerd als het perfecte, meest romantische en meest trouwe Hollywoodkoppel. Begint jullie dat niet te ergeren ?

Ik vind het vooral grappig. Waarom doen ze dat trouwens ? Misschien omdat we al negen jaar samen zijn, en dat een eeuwigheid is in Hollywoodtermen ? Belachelijk. Wij hebben heus geen andere voor- of nadelen dan die van een ‘normaal’ koppel. Onze ruzies gaan over krek dezelfde dingen, wees gerust.

Jullie zouden trouwen deze zomer ?

Goh, maar wij zĆ­jn al zo getrouwd. Kun je nog meer getrouwd zijn dan samen kinderen hebben, dan ?

(Een hoogst elegant afleidingsmanoeuvre, dat we dan ook minzaam door de vingers zien.)

‘Divinidylle’ van Vanessa Paradis ligt vanaf

3 september in de winkel. Op 8 december treedt ze op in Vorst Nationaal. www.vanessaparadis.fr

Door Guinevere Claeys

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content