De nieuwe film van Guido Henderickx, kortweg “S.” genoemd, biedt – zeker voor Vlaamse filmnormen – een bijzonder brutaal portret van een vrijgevochten meisje op zoek naar liefde en geluk. Met zijn comeback naar de bioscoop bewijst Henderickx dat hij nog altijd een van onze beste cineasten is. Zijn voortdurend inventieve verteltrant en aangeboren flair voor het medium geeft aan deze roekeloze kroniek een kracht die je in weinig films van eigen bodem zult terugvinden. Helaas vergaat het de regisseur van “Moeder waarom leven wij?” minder goed als nihilistisch filosoof.

De seksuele provocaties en zwartgallige calvarie van de heldin worden rauw en vitaal in beeld gebracht, maar het meisje houdt er ook een soort videodagboek op na dat ze vanuit de badkamer volpraat met goedkope litanieën over de pijn van het zijn. S. is trouwens niet de enige die poëtisch-filosofisch is aangelegd: zo beweert haar drankzuchtige moeder dat alcohol littekens op de ziel ontsmet.

Henderickx kan zeker vrouwen fotograferen en Natali Broods is een ware revelatie in haar eerste bioscooprol. Wat niet belet dat haar personage herhaaldelijk op de heupen werkt: ze is een van die typische filmmartelaressen die van alles tegenkomt, maar er meestal ook om gevraagd heeft. Zo schiet ze iedere vent neer die haar benadert voor seks – ofschoon ze daar zelf voortdurend aanleiding toe geeft. Haar baas van de peepshow wordt meteen gecastreerd en zijn edele deel belandt in de braadpan.

Het script staat ook bol van actuele sensaties: getuige X-achtige verhalen, getuigenissen van seks met baby’s, zelfs een snuff movie waarin een drieste jongeman een voorbijfietsende vrouw doodslaat met een baseballknuppel – op muziek van “Romeo en Juliet” van Prokofiev nog wel. In een ander muzikaal hoogtepunt citeert Henderickxs dan weer uit eigen werk (de song “I’m lonely without you” uit “Verbrande Brug”) terwijl Dora Van der Groen voor de playbackende overacting zorgt.

De liefhebber wordt vergast op flinke porties voyeuristische seks, wat vrij logisch is voor een film waarin het op- en neerschuivend luik van een peepshow als nadrukkelijke interpunctie wordt gebruikt. Maar de meest spraakmakende scène heeft plaats in een biechtstoel, met Josse De Pauw in soutane en met Béjart-baardje. De confrontatie tussen het uitdagende meisje en de over God, zonde en genade prekende priester eindigt met een stevige neukpartij, waarna S. de zwartrok doodschiet en op de eerwaarde urineert. Inderdaad een van de strafste tonelen uit de eens zo brave Vlaamse film. Gelukkig dat Joz Van Liempt dit niet meer moet meemaken!

“S.” van Guido Henderickx, met Natali Broods, Kristine Van Pellicom, Jan Decleir, Inge Paulussen.

Patrick Duynslaegher