Aan de Ironman deed ik mee om te zien of ik het kon. Ik deed het voor de uitdaging, voor mezelf. Bij mijn eerste triatlon was ik 54. Daarvoor had ik marathons gelopen – nog voor die trendy werden. En dan wil je meer, je wilt je grenzen verleggen. In mijn hele leven ben ik nooit zo zenuwachtig geweest als toen bij de start van die triatlon. Ik was bang om te falen. Toen ik over de eindstreep liep, huilde ik.
Er zijn momenten geweest dat ik mijn kinderen lange tijd niet zag. Ik zag ze genoeg, laat ik het zo zeggen. Mijn vader zat ook in de hotelbusiness en hij was evenmin veel thuis, maar de momenten dat we samen waren, waren heel intens. Wij speelden samen golf en waren allebei fervente vissers. Wij hadden dezelfde interesses en dezelfde dingen om over te praten. Met de jaren werd de relatie met mijn vader sterker, vooral doordat ik voor hem werkte. Dat merk ik nu ook met mijn twee dochters, die een tijd geleden in het bedrijf zijn gestapt.
Vanuit het niets iets creëren, geeft mij enorm veel voldoening. Het Verdura Resort in Sicilië bijvoorbeeld was een woestijn met een oppervlakte van 230 hectare en 72 eigenaars. Nu is het een fantastische plek waar vierhonderd mensen werken die daarvoor geen job hadden. Hetzelfde geldt voor het Hotel de Russie in Rome. Vóór de oorlog was dat al een hotel, maar het was totaal verpauperd toen wij er aankwamen. Vandaag bruist het er als nooit voorheen. Dat is mijn manier om creatief te zijn.
Ik open met plezier het autoportier voor een vrouw. Ik begrijp niet waarom men de verschillen tussen man en vrouw probeert weg te vagen. Je mag vandaag een vrouw blijkbaar enkel op haar intelligentie aanspreken, of ze is beledigd. Je mag haar geen complimenten maken of je wordt bekeken als een seksist. Dat is belachelijk. In se gaat het over hoffelijkheid.
Met wat discipline raak je verder dan je denkt. In de jaren zestig en zeventig werd er geëxperimenteerd met nieuwe onderwijssystemen. Zo ging er een deel van de discipline verloren en werd het competitieve aspect naar de achtergrond geschoven. Om die twee punten terug op het voorplan te zetten, heb ik geïnvesteerd in het opzetten van een City Technology College. Dat is geen privéschool, want tachtig procent van het budget komt van de staat. Maar ze wordt wel geleid als een privéschool.
Over op vakantie gaan, droom ik niet. Vakantie zie ik veeleer als iets functioneels : je kunt je batterijen weer opladen. Twee tot drie dagen volstaan. Vroeger ging ik veel naar IJsland om er te vliegvissen, ver weg van de stad, heerlijk. Toentertijd was er daar nog niet overal stromend water en dan moesten we anderhalve kilometer rijden naar de dichtstbijzijnde warmwaterbron. Als je dan uit dat helende water stapt met die ijzige wind op je lijf… dan voel je je helemaal een met de natuur.
Toen mijn vader overleed, werd ik me bewust van mijn sterfelijkheid. Op dat moment verlies je een deel van je binding met je geschiedenis. Mijn vader maakte voor iedereen tijd. Ooit vroeg ik hem waarom hij bleef omgaan met een welbepaalde persoon – hij is niet belangrijk voor ons, zei ik hem. Hij antwoordde dat hij het deed omdat het wél belangrijk was voor die man. Mijn vader had het talent om een stap achteruit te zetten, hij wist wanneer hij kort op de bal moest spelen en wanneer hij dingen tijd moest geven, dingen die je niet op school leert.
Het lijkt me erg vervelend om met pensioen te gaan. Zo lang ik kan, blijf ik werken. Ik mag van geluk spreken, ik ben nu zeventig, nog behoorlijk in vorm en ik heb nog veel energie. Ik hou van wat ik doe. Ik ben geen filosofisch type. Mijn werk is mijn bestaansreden. En ik ben nog niet voldaan. Tijdens de financiële crisis hielden we ons hoofd boven water, vandaag draaien we weer break-even en dus is het weer tijd om uit te breiden. Neen, ik denk nog niet aan stoppen met werken.
Rocco Forte is oprichter van de luxehotelgroep The Rocco Forte Collection. Zijn Italiaanse grootouders emigreerden begin 20e eeuw naar Schotland. In 1994 werd hij geridderd voor zijn verdiensten voor de toeristische sector in het Verenigd Koninkrijk.
DOOR STEVEN GRAAUWMANS
“Vandaag mag je een vrouw geen complimenten maken of je wordt bekeken als een seksist. Dat is belachelijk. In se gaat het over hoffelijkheid.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
