Rimpels horen er gewoon bij
Moeder, actrice, muze en model : de komende weken toont Juliette Binoche al haar verschillende gezichten, te beginnen met de dromerige film ‘Le Voyage du Ballon Rouge’. “Het voordeel van ouder worden ? Niet jong meer zijn.”
Het is een poosje stil geweest rond Juliette Binoche, maar de komende weken is de ravissante Française met geen vlammenwerper van het zilveren doek te branden. Op haar copieuze menu ? De Franse dramedyParis (uit op 27 februari), de Amerikaanse rocom Dan in Real Life (uit op 29 maart), het Israëlische politieke drama Désengagement (uit op 16 april) én – vanaf deze week in de bioscoop – de introspectieve, Frans-Taiwanese nichefilm Le Voyage du Ballon Rouge waarin La Binoche een alleenstaande moeder speelt die aan de eenzaamheid en monotonie van het moderne, Parijse stadsleven probeert te ontsnappen.
Je merkt het : aan verschillende oorden, genres en gedaantes geen gebrek. Maar iets anders hadden we van de 43-jarige Oscarwinnares ook niet verwacht. Tenslotte is ze zowat de enige actrice ter wereld die, sinds ze eind jaren tachtig mondiaal doorbrak, probleemloos de jobs van glamouricoon en filmmuze combineert en bijna altijd en overal weet te verwonderen en te verrukken. In populaire kaskrakers als The English Patient of Chocolat. In ambitieuze, Europese auteursfilms als Trois Couleurs : Bleu of Caché. Of als het hernieuwde gezicht van het Lancôme-parfum Poème. Een artistieke kameleon en eigenzinnige carrièrevrouw dus, die Binoche, én een genereuze, nog altijd verrukkelijke verschijning bovendien. Een rencontre op het zandstrand van Cannes.
U hebt de prestigieuze projecten voor het uitkiezen. Waarom dan een kleine, inti-mistische tranche de vie als ‘Le Voyage du Ballon Rouge’ ?
Omdat ik een enorme fan ben van regisseur Hou Hsiao-Hsien. Films als The Puppet Master, Millenium Mambo of Three Times waren gewoon pareltjes. Hij filmt ook meer als een dichter dan als een regisseur. De manier waarop hij in de film het Parijse stadsleven schetst, vind ik magistraal. Parijs is echt een personage op zich. En toch is het niet de gebruikelijke aaneenschakeling van bekende, toeristische plaatjes. De stad lijkt mysterieus en realistisch, bevreemdend en herkenbaar tegelijkertijd. Hij weet aan alledaagse dingen als voorbijrijdende auto’s, krantenkiosken en metrostations een poëtische dimensie te geven. Eigenlijk is Hou Hsiao-Hsien gewoon een schilder. Maar dan één die werkt met pellicule in plaats van verf.
Klopt het dat de film een remake is van een Franse klassieker ?
Dat niet. Maar het is wel gebaseerd op de korte kinderfilm van Albert Lamorisse Le Ballon Rouge, uit 1953, over een jongetje dat een rode ballon volgt door de stad. Ik denk dat Hou Hsiao-Hsien die film heeft ontdekt toen hij anderhalf jaar geleden door het Musée d’Orsay werd gevraagd om deze film te maken. Hij wilde absoluut iets rond Parijs doen en het verleden en het heden laten samensmelten. Vandaar.
U vertolkt een alleenstaande moeder die haar zoontje nu eens verwaarloost, dan weer overdreven veel aandacht schenkt ter compensatie. Kunt u zich als bewust ongehuwde moeder vinden in haar pedagogische wispelturigheid ?
Zeker. Ik denk dat alleenstaande moeders het soms lastig hebben met het juist inschatten en doseren van aandacht en affectie. Dat komt, denk ik, door een soort misplaatst schuldgevoel. Hoewel ze er bewust voor kiezen om hun kinderen alleen op te voeden, blijft er altijd een stemmetje dat zegt dat ze hun kinderen te kort doen door hen een traditioneel gezinsleven te ontzeggen. Da’s onzin natuurlijk. Het is veel belangrijker om je kinderen warmte en liefde te geven. Maar de maatschappelijke druk om te conformeren is soms zo groot, dat je in een vlaag van zwakte écht denkt dat je de kinderen te kort doet. Kinderen komen natuurlijk ook uit je eigen lichaam voort. Dat is zo’n intense band, dat je die met geen andere kunt vergelijken. Je voelt je bijna per definitie schuldig als je kinderen zich ook maar eventjes triest voelen. En daar hebben mannen het vaak lastig mee. Vandaar dat mijn personage het moeilijk heeft om een vaste relatie op te bouwen. Mannen willen dat je even vaak met hen speelt als met je kinderen, hoewel ze puur biologisch beschouwd eigenlijk buitenaardse wezens zijn (lacht).
Dit voorjaar bent u ook nog te zien in de Amerikaanse romcom ‘Dan in Real Life’, in het Israëlische politieke drama ‘Désengagement’ en in de Franse ensemblefilm ‘Paris’. Dat klinkt heel divers en avontuurlijk.
(knikt) Ik hou van afwisseling en van uitdagingen. Het klopt dat ik vaker in kleine, artistieke producties speel dan in commerciële films maar eigenlijk zie ik daar kwalitatief niet noodzakelijk een verschil tussen. Het verschil merk ik vooral aan mijn bankrekening (lacht). Wat telt voor mij is de kwaliteit van het script, het werk van een regisseur of het gevoel dat je overhoudt wanneer je de projecten bespreekt met de producent of de maker. Ik geloof niet in onwrikbare principes. Het leven is een aaneenschakeling van toevalligheden. Zolang je een beetje richting geeft aan dat toeval en je er niet de speelbal van wordt, is daar ook niks mis mee. Vandaar dat je me nooit zult horen beweren dat ik aan zo’n film weiger mee te werken. Wie weet, word ik zelfs ooit nog een bondgirl. Waarom niet ? Als de regisseur en het script me bevallen, én ik mag een stoere, zelfbewuste meid spelen die uit vliegtuigen springt en over daken rent…
Hoewel u meewerkte aan kassuccessen als ‘The English Patient’ en ‘Chocolat’ heeft u toch nog nooit een échte Hollywoodkaskraker gemaakt. Toch vreemd voor een absolute wereldster als u ?
Omdat ik nog geen enkel blockbusterscript heb gelezen dat me werkelijk heeft geraakt. De meeste hitfilms die ik zie, vind ik zelfs van een bedenkelijk niveau. Vooral de obsessie met wapens en geweld vind ik ziekelijk. Telkens als ik een wapen moet vasthouden in een film, ben ik daar dagen niet goed van. Geweld kan voor mij alleen functioneel zijn als het iets zegt over het innerlijk van de personages. Maar daar is de gemiddelde actiefilm duidelijk niet op gericht.
Hebt u spijt van bepaalde films ?
Dat niet. Sommige vielen een tikkeltje tegen maar dat hoort er nu eenmaal bij. De enige, écht nare herinnering uit mijn carrière is wellicht Wuthering Heights, een Britse kostuumfilm met Ralph Fiennes naar de beroemde roman van Emily Brontë. Dat die film indertijd is geflopt, verbaast me niks. Ik kende het boek vrij goed en vond het maar een zwakke adaptatie, plus : ik mocht van de regisseur ook niks persoonlijks in mijn rol leggen en moest gewoon braafjes mijn tekst afdrammen. Ik voelde me compleet verstikt.
Vandaar uw adagium : “Bereid nooit een rol té intensief voor, omdat je toch niet weet hoe een scène er zal uitzien.”
Precies. Je kunt wel vooraf je tekst inoefenen en nadenken over je personage. Maar eens je op de set staat en de regisseur “Actie !” roept, zijn de omstandigheden helemaal anders. Het komt er dan ook méér op aan om er op die momenten volledig te ‘zijn’ dan om bepaalde woorden en gestes telkens opnieuw perfect te herhalen. En dat is onmogelijk als je een scène al honderden keren in je hoofd van naaldje tot draadje hebt ingestudeerd. Vandaar dat ik zo veel en zo vaak mogelijk improviseer. Een actrice moet ook zelf kunnen creëren en niet gewoon een marionet zijn. Orson Welles zei ooit : “Elke film is een mirakel, omdat zoveel radertjes tegelijk moeten draaien om de machine te doen werken.” Zo denk ik er ook over.
Was dat blonde kapsel in ‘Le Voyage du Ballon Rouge’ ook zo’n ingeving van het moment ?
Dat was mijn idee, ja. Ik vond het gewoon bij het personage passen. En bovendien was ik ook wel nieuwsgierig naar wat zo’n kleurspoeling psychologisch teweegbrengt. Bij jezelf en bij de anderen. Blondjes hebben meer plezier, wil het cliché immers. Alleen jammer dat ik mijn personage heb gemodelleerd naar dat van Gena Rowlands in A Woman Under the Influence, een aan drank verslaafde vrouw die van de ene crisis in de andere sukkelt. Daar ging mijn plezier als nieuwbakken blondine. (schatert)
Veel actrices die de veertig voorbij zijn, klagen over een gebrek aan goede rollen omdat het filmwereldje alleen op jong en speels kickt. Merkt u daar zelf iets van ?
Over een gebrek aan aanbiedingen heb ik voorlopig niks te klagen, maar het klopt dat aan vrouwen véél strengere eisen worden gesteld dan aan mannen. Maar daar kun je alleen iets tegen doen door sterk te zijn en als vrouw te aanvaarden dat je ouder wordt. Ouder worden hoort nu eenmaal bij leven. En het heeft echt wel zijn voordelen. Niet jong meer zijn bijvoorbeeld (lacht). Méér weten. Méér perspectief zien. Beter belangrijke dingen van triviale kunnen onderscheiden. Op elke leeftijd vallen er ook nieuwe, spannende dingen te ontdekken. Ik ben dan ook niet van plan om mee te doen aan die obsessionele jeugdcultus en mezelf plastisch te laten verbouwen. Ik ben een vrouw van 43 en rimpels horen er gewoon bij. Ik zou het ook stomvervelend vinden om nu bijvoorbeeld een jong wicht te moeten spelen. Greta Garbo heeft zichzelf op een gegeven moment bewust terug getrokken omdat ze haar jonge, verleidelijke imago intact wilde houden, maar wat dat betreft ben ik toch een stuk dapperder.
Tot slot nog enkele vraagjes over trivia. Wat was uw eerste wagen ?
Een hemelsblauwe Citroën, gekocht voor mijn zevenentwintigste verjaardag. En momenteel rij ik met een knalgele Renault Kangoo én met een rode Alfa Romeo.
Wat staat er op uw iPod ?
Een beetje jazz, klassiek, rock en folk. Ik heb eigenlijk een heel eclectische smaak. Onlangs heb ik trouwens enkele luister-cd’s gekocht over filosofie. Heerlijk ontspannend voor als je in de file staat.
Parijs of New York ?
Parijs. Ik heb heel graag in New York gewoond toen ik daar op Broadway stond. Ik ontdek graag nieuwe plekken en culturen, maar mijn geboortestad ligt me toch zeer na aan het hart.
Wat is het stomste wat u ooit over uzelf gelezen hebt ?
Geen idee. Ik ben al jaren gestopt met de boekjes en de kritieken te lezen. Sindsdien slaap ik terug prima.
Waar maakt u zich het meeste zorgen over ?
Over het milieu. Iedereen weet hoe laat het is, maar toch merk ik dat er nog altijd meer wordt gepraat dan gehandeld.
Door Dave Mestdach
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier