NO NONSENSE

Steeds meer autoliefhebbers geloven dat ze zich een terreinvoertuig horen aan te schaffen, terwijl het aantal dat zo’n auto ook op zijn kapaciteiten wil gebruiken steeds verder terugloopt. De oorzaak zal duidelijk zijn : nu mannen steeds minder mans zijn, moet zo’n stoer uitziende terreinrijder dat gebrek wat camoufleren en wil de terreinwagenbezitter met zijn 4×4 de buren op zijn avontuurlijke inborst wijzen. De Japanse autobouwers hebben snel op die trend ingespeeld en bewezen dat vorig jaar nadrukkelijk met de lancering van de Toyota RAV4. Ze gaven het voertuig het epiteton urban off road mee, een terreinvoertuig dus dat niet voor het terrein bestemd was. Aan de andere kant van het gamma 4×4’s staat Lada, dat in 1976 de robuuste Niva lanceerde en die sindsdien nooit ingrijpend heeft gewijzigd. Of toch : in 1985 werd een vijfde versnelling toegevoegd en tegenwoordig zitten er schroefveren onder. De Niva bezat één grote troef : de opvallend lage prijs. En één groot nadeel : het ontbreken van een dieselmotor. Voor de rest bood de Niva een uitstekend geheel voor wie in terreinrijden geïnteresseerd was. Dat het komfort aan boord niet je dat was, vonden de Russen geen punt sommige westerse klanten dan weer wel. En die liepen bij bosjes over naar goedkope, trendy Japanse alternatieven.

Voor zijn twintigste verjaardag werd de Lada Niva van een dieselmotor voorzien en nog wel niet de eerste de beste : de Peugeot 1905 cm3 motor is een ouwe getrouwe, die de Citroën BX-rijders zich nog levendig zullen herinneren. Een betrouwbare werker die niet uitblinkt door flitsende prestaties, maar des te meer door uithoudingsvermogen en duurzaamheid.

MET BRIO

In de Tunesische Sahara, waar we de voorbije weken met een aantal Citroënfanaten een fraai parkoers afwerkten (zie Weekend Knack van 1 november jl.), gingen we gedurende één dag op verkenning met de Niva diesel. De eerste indruk was er één vol nostalgie : ondanks de veranderingen aan het interieur oogt de Niva binnenin een beetje als een auto van twintig jaar terug. De afwerking is maar zus en zo, de materialen allesbehalve edel of fraai van snit. Het is de wagen aan te zien dat de Russen de Niva als een werkbeest beschouwen, en niet als een voor doktersvrouwen bestemde driedeurs om met de golftassen naar het Zoute te rijden. Bovendien bezit de Niva liefst drie pookjes, genoeg om een doordeweekse automobilist meteen op de vlucht te jagen. Naast de gewone pook, vindt men er één om een keuze te maken uit hogere dan wel lagere verhoudingen en één om het differentieel te blokkeren. De Niva is van huize uit een militair voertuig dat zich als taak gesteld heeft alle terreinen met brio te overwinnen. Aardig is wel dat de achterklep nu lager reikt, zodat het laden iets eenvoudiger wordt. De koffer werd bovendien bekleed en de Niva kreeg als uiterste toegeving ook nog een hoedenplank mee. Meer uiterlijke tekenen van luxe werden uitdrukkelijk verbannen, wegens niet funktioneel.

Op het terrein bleek de Niva diesel best in zijn sas, al gaat rijden niet zonder lawaai. De direktie mist wat precisie en het tweede pookje wil wel eens uit zijn stand springen zodat men eensklaps zonder aandrijving zit. Het euvel is snel verholpen : stoppen en weer in de juiste positie zetten. Of het pookje onofficieel, maar praktisch met een koordje op zijn plaats houden. De eerste ogenblikken wordt wat gesakkerd op dat ouderwetse gedoe, maar aan het einde van de dag ligt dat anders omdat men dan beseft dat de Niva zijn inzittenden overal doorheen sleurt. En dat is een hele geruststelling in de Sahara. Oprecht verrast waren we bovendien door het veer- en zitkomfort, zelfs op strepen keien waar men zijn ergste vijand niet over zou jagen.

Kortom : de Lada Niva diesel is een échte terreinwagen én nog goedkoop ook. Niet voor snobs en boordevol nostalgische trekjes, maar wel lekker voor de echte amateur van het zwaardere werk.

PIERRE DARGE

De Lada Niva diesel : een ouderwets betrouwbare kompaan.