Rennen is onze regel wel
Van een succes gesproken : meer dan duizend vrouwen van alle bouwjaren en -stijlen melden zich aan de start van de Weekend Knack Ladies Run en lopen, elk in een eigen besttijd, de straten van Kortrijk plat.
Nog voor ik naar de Far West vertrok, liep er een sms’je van een vriendin binnen : “Sterkte, laat zien wat de veteranen in hun mars hebben.” Het stemde mij enigszins somber, want nee, ik was er niet klaar voor. Slecht geslapen en sinds de vorige dag geplaagd door een ietwat verontrustend geknars in de rechterknie, het resultaat van een overmoedige poging om in de vlucht een boek van de bovenste plank van het boekenrek te graaien. Ook collega Sigyn Elst van Nest, die met mij meereed, was niet in grote vorm. “Migraine, voor de eerste keer van mijn leven. Daarnet zag ik alles dubbel.” Met andere woorden, wij waren nerveus, bloednerveus. Zo nerveus dat we ter hoogte van Kortrijk de verkeerde afrit kozen. Dank u, vriendelijke meneer met het baardje in de grijze bestelwagen, als u niet voor ons uit was gereden, hadden we niet eens de start gehaald.
Duizend vrouwen in een hemelsblauw T-shirt, dat is een hemelsblauwe golf door downtown Kortrijk. Unaniem enthousiasme over het aerodynamische design. Zonde daar een borstnummer over te spelden, de meesten spelden het strategisch op hun buik. De opwarming gebeurt door een gespierde jongeman met de ongenadige opgewektheid van een GentilOrganisateur. Slide, slide, klap, klap, armen links, armen rechts, trappelen ter plaatse. Start2Runmeters Martine Tanghe en Lies Martens worden op het podium gelokt en laten zich van hun swingendste kant zien. Het zal niet de laatste keer zijn dat het alom gerespecteerde nieuwsanker ons verbaast. Stap naar voren, stap naar achteren, zwaai, buig, strek. Lieve Blancquaert en ik wisselen grimassen uit, als dat gehuppel nog lang duurt, kunnen ze ons al afvoeren voor we goed en wel vertrokken zijn. Maar ambiance zat, zelfs ik voel iets van strijdlust in mij opborrelen. Niet alle leden van het Weekend Knack-Start2Runteam verschijnen in looptenue : Valerie Vandermersch van Roularta Media moet verstek laten gaan wegens in verwachting – proficiat Valerie – en stuurt haar even sportieve zus Celine het parcours op, Trui Moerkerke heeft last van een rug- letsel en laat zich waardig vervangen door Kristine Dekimpe van Knack.
Als Trui het startpistool hanteert, hoop ik nog even dat ze mij preventief uit mijn lijden zal verlossen, maar nee, daar gaan we, een hemelsblauwe wolk door het West-Vlaamse groen. Verbeten gezichten, het betere ellebogenwerk, de échten onderscheiden zich meteen van de amateurs. Zelf kies ik voor een strategische positie achter mijn jonge collega’s Leen Creve en Guinevere Claeys : vijf kilometer achter derny’s, een makkie. Zoals altijd maak ik de eerste meters toch een kleine existentiële crisis door : waarom ben ik hier, wat doe ik mezelf aan ? Het duurt altijd even voor mijn longen doorhebben dat ze meer zuurstof moeten oppompen.
Gelukkig gaat het genadig bergaf : geweldige stad, Kortrijk, waar ze de hellingen in de juiste richting aanleggen. Lekker loopweertje ook : zonnig maar niet te heet, met een verkoelend briesje. Veel spandoeken langs het parcours met teksten als ‘Zet ‘m op, mams’ en ‘Loop ze, Lieve’. Sommige vrouwen hebben een personal trainer op de fiets langszij : ‘Dijen hoog, grotere passen, schat’. Zou je zo’n kerel niet van zijn rijwiel sleuren ? Flarden conversaties van passerende vrouwen : “Hier hebben we de communiefoto’s van onze Jasper genomen.” Gelukkige vrouwen die adem overhebben om te praten terwijl ze lopen.
Zelf doe ik alsof ik meespeel in The loneliness of the longdistance runner. Nu ja, lange afstand, alles is relatief. Toch komt de drankbevoorrading halverwege niets te vroeg. Kurkdroge mond, dito lippen. En waar hebben ze het bordje van 3 kilometer verstopt ? Hoe komt het trouwens dat de ene kilometer langer lijkt dan de andere ? De truc is natuurlijk je lichaam te laten geloven dat lopen zijn natuurlijke manier van voortbewegen is. Meestal lukt dat na een kilometer of twee en dan loop je voor de rest als in trance, maar dat is ditmaal buiten die knarsknie gerekend. Leen en Guinevere heb ik al lang moeten lossen, als enigen van ons team gaan die heel dapper voor de elf kilometer. Aanleg voor joggen heeft overigens niets met lichaamsbouw te maken, moet ik vaststellen. Dames met ettelijke kilo’s overgewicht steken mij gezwind voorbij. Nu ik erop let : zelfs de eendjes in het park lopen sneller dan ik.
Maar goed, daar pompen we al door het centrum van Kortrijk, waar het kermis is. Hier speelt een harmonie, daar staan marktstalletjes. Vanuit mijn rechterooghoek probeer ik in de etalages te loeren. Concentratie, meisje, nog een kilometer en je bent ervan af ; er schuilt duidelijk geen competitiebeest in mij. Hier en daar kiezen vrouwen voor stapvoets verkeer, eindelijk kan ik ook eens iemand voorbijsteken. De laatste paar honderd meter probeer ik er nog een sprint- je uit te persen : dat meisje met haar imposante derrière, daar moet ik toch nog voorbij kunnen. Pal op de streep steekt ze mij op haar beurt opnieuw voorbij : de wraak van de dikke kont ! 36 minuten 26 seconden klokt de hartslagmeter, die tijdens de hele race nooit boven de 140 is gegaan.
“Goed gedaan, Linda Asselbergs”, heet het op mijn diploma. “Kan beter”, denk ik, mijn onderwijsverleden indachtig. Maar hallo, vier maanden geleden roffelde mijn hart als een razende als ik vijftig meter naar de bushalte rende. Tel uit je winst !
De échte atleten van ons team zijn natuurlijk al lang binnen : Anne Lanckriet van Roularta Media, die schijnbaar moeiteloos als elfde is geëindigd, in een tijd van 25 minuten, 2 seconden. En die taaie Martine Tanghe verdorie, een generatiegenote van mij, die er bij de start als een pijl uit een boog vandoor is gegaan en bij 26 minuten 55 seconden liet afklokken. De vrouwen van de VRT-nieuwdienst vormen trouwens een uiterst mobiele eenheid : ook Sofie Demeyer en Caroline Van den Berghe zetten scherpe tijden neer, net als Lies Martens trouwens. Guinevere beweert dat ze omstreeks de achtste kilometer duizend doden is gestorven. “Zonder Leen aan mijn zij had ik het nooit gehaald.” Sigyn, Lieve Blancquaert en communicatie-experte Lieve Leysen vinden vijf kilometer al welletjes. “Elf kilometer, dat is voor volgend jaar.”
Want ja, daar zijn bekende en onbekende deelneemsters het over eens : we blijven lopen, het is een deel van onze levensstijl geworden. Martine Tanghe : “Ik wilde er al lang mee beginnen, een concreet streefdoel als deze wedstrijd was wat ik nodig had om mij over de streep te trekken. En nu kan ik het niet meer missen.” Lieve Blancquaert : “Ik ook niet. Altijd gedacht dat ik het minst sportieve mens ter wereld was, maar nu vind ik lopen de beste manier om mijn hoofd helder te krijgen.” Zelfs ik ga ermee door : ’s morgens vroeg door een bedauwd park lopen, zij het op een sukkeldrafje, het is een stimulerende ervaring. “Over twee jaar loop je de marathon van New York”, heeft Mieke Boeckx van Start2Run mij een paar weken geleden bezworen. Als ik het nu eens wat dichter bij huis hield en mij voorlopig op de tien mijl van Antwerpen concentreerde ?
Door Linda Asselbergs / Foto’s Guy Kokken
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier