REIZEN. Weekend at the Waldorf
In de film uit 1945 was het Waldorf-Astoria hotel in New York een even grote ster als Ginger Rogers en Lana Turner. De oude dame heeft een reeks ingrijpende schoonheidsoperaties ondergaan, en schittert weer in al haar art-decoglamour.
Tessa Vermeiren
In 1931 werd het Waldorf-Astoria aan Park Avenue officieel geopend met een radioboodschap van president Hoover vanuit het Witte Huis. Twintigduizend mensen waren daarvoor samengestroomd in en rond het hotel. Het Waldorf-Astoria was immers met zijn 42 verdiepingen het eerste wolkenkrabberhotel in Manhattan. Het grootste hotel ter wereld besloeg toen al het hele blok tussen Park en Lexington Avenue en 49th en 50th Street.
Het imposante gebouw was er gekomen omdat het Astoria Hotel, eigendom van William Waldorf Astor, en het aanpalende Waldorf Hotel, eigendom van zijn neef John Jacob Astor IV, in 1929 plaats moesten maken voor een andere, ondertussen tot legende verheven wolkenkrabber : de Empire State Building.
Conrad Hilton, de aartsvader van de gelijknamige Amerikaanse hotelketen die in Europa onder de naam Conrad vaart, was letterlijk bezeten van het Waldorf-Astoria. Jarenlang lag onder het glas op zijn bureau een foto van het hotel met daarover geschreven : the greatest of them all. In 1949 verwierf hij de rechten om het beroemde hotel te managen, maar pas in 1977 werd het gebouw zijn volle eigendom. Al na een paar jaar werd besloten tot een komplete renovatie en restauratie van de oude glorie.
In de jaren ’50 leefde Amerika in de euforie van de moderniteit, en het Waldorf-Astoria met zijn 2200 kamers kreeg een nieuw kleedje. Muurschilderingen van José Maria Sert verdwenen achter zware draperieën, en een gigantisch mozaïek van Louis Rigal in de lobby werd verstopt onder een dik tapijt. De Starlight Roof was meer dan twintig jaar the place to be geweest in Manhattan. Stel je voor : souperen en dansen onder sterren op de achttiende verdieping… Het installeren van airconditioning vereiste echter dat het romantische openschuivende dak voorgoed dichtging. De gigantische ballroom, een vier verdiepingen hoog art-decomeesterwerk, kreeg een rococo face-lift. Kortom, de moderne tijden banalizeerden een van de meest karakteristieke gebouwen van New York.
In 1988 werd na bijna tien jaar een punt gezet achter de restauratie die door Conrad Hilton werd ondernomen en die 150 miljoen dollar kostte. In 1993 beloonde de stad New York die gigantische onderneming door het Waldorf-Astoria de status van beschermd monument te verlenen.
Wie van art deco houdt, riskeert hier helemaal te flippen : elke lamp, elke deurkruk is een meesterwerkje. Op de bas-reliëfs van de metalen liftdeuren raakt een mens niet uitgekeken. Het grote orgasme krijgt de art-decofreak ongetwijfeld in de Grand Ball Room, die helemaal in zijn oorspronkelijke staat werd hersteld. Hier werden ooit olifanten, twintig trekpaarden en meer indrukwekkende dingen binnengebracht voor typisch Amerikaanse charity balls.
Met de restauratie werd het aantal kamers teruggebracht tot 1410, waarvan 200 suites. Geen twee kamers in het hotel zijn gelijk : ze werden allemaal ingericht in een geraffineerde maar huiselijke stijl. Kamerplanten en een koffiezetmachine op een keurig met porselein en zilver gedekt dientafeltje behoren tot de vaste uitrusting, naast de allernieuwste technologische snufjes.
Maar het hotel ís niet alleen een monument, het heeft ook al heel wat monumenten binnen zijn muren gehad. In de lobby staat de piano van Cole Porter. De komponist van ontelbare evergreens woonde meer dan 25 jaar permanent in een suite in de Waldorf Towers, en schreef er tal van zijn suksessen. De Cole-Portersuite werd later jaren betrokken door Frank Sinatra ; zijn initialen staan nog steeds geëtst op de glazen wand van de douche.
De Waldorf Towers is een hotel in het hotel, met een aparte ingang in 50th Street. Conciërge Tino Merli werkte voordien in enkele van de grootste Europese hotels en op luxueuze cruiseschepen. “Onze gasten zijn de well-travelled people of the world”, zegt hij. “Ik ken geen ander hotel dat zo’n hoge koncentratie van dit soort mensen over de vloer krijgt. En toch is de naam niet opgefokt met grote marketinginspanningen. Dit adres staat in de agenda van de sekretaresses van de machtigen van deze aarde. Het is de geheimtip in de hoogste kringen. “
Staatshoofden van over de hele wereld slaan hier hun tenten op als ze in New York zijn. Alle Amerikaanse presidenten hebben sinds het ontstaan van het hotel gebruikgemaakt van de indrukwekkende presidentiële suite. Hoover en Eisenhower maakten van de Waldorf Towers hun permanente residentie in New York nadat ze hun presidentiële funktie neerlegden. De hertog van Windsor verbleef lange tijd de helft van het jaar in de Royal Suite, die in 1957 speciaal voor het bezoek van zijn nichtje koningin Elizabeth werd ingericht.
De mascotte van de Waldorf Towers is de nu 97-jarige weduwe van generaal Douglas Mac Arthur, die gedurende de Tweede Wereldoorlog bevelhebber was van de geallieerde strijdkrachten in de Stille Oceaan. Nadat hij in 1951 uit Japan teruggeroepen werd door president Truman, nam hij zijn intrek in de suite van het Waldorf waar in 1946 de geallieerden het vredesverdrag ondertekenden. Mac Arthur overleed in 1964, maar zijn echtgenote bleef lange tijd de spil van het sociale leven in de Waldorf Towers.
“Zij heeft een erg boeiend leven hier”, zegt Tino Merli. “Ze lunchte en dineerde met de groten der aarde in de Peacock Alley, het restaurant van het hotel. Nu is het wat stiller rond haar geworden : haar tijdgenoten zijn immers haast allemaal overleden. Maar nog steeds begroet zij de president als hij in de Waldorf Towers verblijft. She really is an amazing lady. “
De ophefmakende sterren van deze tijd zijn niet zo’n geregelde gasten hier. Tino Merli : “We vernemen dat ze in andere hotels in Manhattan kamers kort en klein slaan, maar ik denk dat ons hotel hen niet zo aantrekt. Het is niet hun entourage. We doen ook niets om ze aan te trekken. “
Madeleine Albright, ambassadeur van de VS bij de Verenigde Naties, houdt hier residentie, net als al haar voorgangers. Belangrijke internationale politieke besprekingen krijgen hier hun beslag. Tino Merli en zijn kollega’s zijn getuige van historische ontmoetingen, waarover ze echter noblesse oblige uitermate diskreet blijven. “De meest fascinerende periode was tijdens de Golfoorlog en de overgangsperiode in de vroegere Sovjet-Unie”, zegt Merli. “Het is indrukwekkend iedereen hier bij de balie te zien passeren en te beseffen wat er binnen onze muren wordt besproken en beslist. “
In het Waldorf-Astoria aan de kant van Lexington Avenue ligt het restaurant Bull & Bear. “Een klassiek Amerikaans steakhouse”, noemt manager Mark Wood het. Maine lobster en oesters, krab, chicken potpie, roastbeef, roasted duckling en a decent steak, het menu is al jarenlang hetzelfde op straffe van boete van de vaste klanten. Dat zijn de bankjongens uit de buurt, over de middag en bij het cocktailuur aan de enorme bar. Achter de bar flitst de ticker met de beursnoteringen. De hotelgasten, die vooral ’s avonds in Bull & Bear belanden, waarderen de warme atmosfeer van de houten lambrizeringen en het gedempte licht. De bediening is niet altijd even efficiënt : sommige obers zijn even lang in dienst als het meubilair, en kunnen het tempo van de gehaaste hedendaagse gast niet altijd volgen.
De informele coffee-shop, het sjieke Peacock Alley, de Bull & Bear, de catering in de salons en de roomservice worden allemaal verzorgd vanuit de gigantische keukens van het Waldorf-Astoria, die de komplete tweede verdieping beslaan. De brigade bestaat uit 150 mensen, de fornuizen zijn nog steeds die van bij de start van het hotel in 1931. De roomservice-keuken is even groot als een uit de kluiten gewassen restaurantkeuken. In de voorraad, die twee verdiepingen in beslag neemt, zit voor zo’n 1.300.000 dollar ongebruikt porselein uit diverse periodes. Er wordt over gedacht om die schat voor collectioneurs via een veilinghuis op de markt te brengen.
Het Waldorf-Astoria is een heiligdom voor wie van tradities houdt, voor wie beseft dat geschiedenis een plek een biezonder parfum kan geven. Maar tegelijk is het een van de heerlijkste hotels om een paar dagen in New York door te brengen. In zijn publieke vertrekken is het de personifikatie van alles waar New York voor staat : kosmopolitisme, kultuur, megalomanie. In zijn kamers is het de veilige haven midden het lawaaierige krioelen van Manhattan.
Informatie over prijzen en reservaties : tel. (078) 11.22.46.
In 1931 was deze art-decogevel op Park Avenue werkelijk uniek.
Een suite in het Waldorf- Astoria : huiselijk-heid verbergt technologisch komfort.
De reus- achtige lobby in al haar art-deco- glorie hersteld.
Tino Merli, conciërge van de Waldorf Towers, is een bevoorrechte getuige.
Dit allegorisch mozaïek van Louis Rigal in de halwas jarenlang verborgenonder dikke tapijten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier