Uitzicht op het MAS én op de kathedraal, vanuit de woonkamer ? Check. Drie terrassen en een daktuin met twee bomen ? Ook check. De verbouwing van een moeilijk hoekhuis in centrum Antwerpen was een dialoog tussen de bewoners en architecten De Vylder Vinck Taillieu.

Er waren al architectuurtoeristen te spotten in de Huikstraat in Antwerpen. Het smalle glazen huis van Sculp(It) architecten won enkele jaren geleden de Belgian Building Award, wat tot publicaties leidde in magazines en boeken, en op websites wereldwijd. En dat trekt volk. Sinds enkele maanden is er ook aan de overkant van de straat ongewone architectuur te spotten : een vreemd hoekhuis met een terras waarop metershoge Japanse ceders groeien.

In dit huis wonen Mieke Geenen en Steven Vandeplas. Zij renoveerden hun woning samen met de Gentse architecten De Vylder Vinck Taillieu. Jan De Vylder : “Het was een beschadigd stuk stadsweefsel in het centrum. Dit pand van drie verdiepingen was ooit verbouwd, maar aangenaam wonen was het er niet. Stap voor stap zijn we tot dit resultaat gekomen, waarbij we vierkante meters leefruimte opofferden voor tuin en terras : in plaats van ruimte te creëren, haalden we binnen ruimte weg. Maar we kregen licht, lucht, uitzichten en groen. Beneden is er alleen de inkom, op de eerste verdieping is er een bed & breakfast en pas op de tweede verdieping begint de woning van Mieke en Steven.”

De keuken op de tweede verdieping heeft terrazzotegels op de vloer, een meubel op maat en centraal een zwarte draaitrap. De derde verdieping herbergt bad- en slaapkamer, de vierde twee bureaus en een extra slaapkamer voor de dochter van Steven. Pas daarboven bereik je de woonkamer, met houten muren, vloeren en nok. Doorheen het hele huis zien we boeken tussen balken, platen die gestockeerd zitten tegen de muur en verlichting die in de muur ingewerkt zit.

25 JAAR OUDE BOMEN

“Barbieroze vind ik niet mooi, maar dit hier zie ik wel graag.” Lio is acht jaar en woont hier parttime, bij haar papa. Dat zachtroze bepalen was een kolfje naar de hand van Mieke Geenen. Zij is professioneel fotobewerker en Photoshopper, opgeleid als schilder én als fotograaf bovendien. Kleuren mengen is haar dagelijkse job. “Er hebben verschillende stalen op de muren gestaan en ik heb er weken over gedaan om te beslissen welk roze het zou worden. Ik heb hier duidelijk gezien hoe kleuren kunnen veranderen naargelang de lichtinval. Er zat een roze tint in het hout, en in de nieuwe bakstenen.” Ook uit de kleuren van de ramen kan een aandachtige bezoeker iets aflezen : de bewegende onderdelen van de ramen zijn van aluminium, de vaste delen hebben een zwarte kleur. En de raamkaders kregen dan weer een spiegelplaat waardoor ze lijken weg te vallen. Trompe-l’oeil is eigenlijk nooit ver weg bij Jan De Vylder : “Spiegels zijn een manier om naar ons eigen werk te kijken, een eigen commentaar, als je wilt. Bepaalde concrete zaken verdwijnen door het gebruik van een spiegel, andere aspecten komen ineens tevoorschijn.” Het meest spectaculaire voorbeeld daarvan is te zien in de badkamer, waar geopteerd is voor een spiegel rondom de badkuip.

“Mieke en Steven houden van Japanse architectuur en die heeft een zekere complexiteit, maar daardoor ook intimiteit. Dat zie je hier bijvoorbeeld ook in de slaapkamer : die is absoluut klein, maar daardoor een echt nest”, zegt Jan De Vylder. “We wilden veel toffe hoekjes, absoluut geen loftsfeer,” verduidelijkt Mieke.

De daktuin met twee Japanse ceders is een samenwerking met tuinontwerper Patrick ’t Hooft. “Het was een hele onderneming om die bomen hier te krijgen”, vertelt Mieke. “Een grote kraan moest ze over het dak hijsen. Heerlijk om die 25 jaar oude bomen hoog te zien zweven in de lucht. Patrick ’t Hooft heeft ze goed uitgezocht. Hij kweekt ze zelf volgens een soort bonsaitechniek, waardoor ze niet veel meer zullen groeien, en ook geen gigantische wortels meer zullen krijgen. Er liggen twee keien, er komt een kruidentuin, klimop, blauwe regen… We zitten in het groen op de tweede, de derde, de vierde én de vijfde verdieping. Onder de nok vanuit de woonkamer kunnen uitkijken op een boom, op het MAS én op de kathedraal. Wie kan dat nu zeggen ?”

Tekst Leen Creve & Foto’s Frederik Vercruysse