Tessa Vermeiren
Tessa Vermeiren Tessa Vermeiren is voormalig hoofdredactrice van Knack Weekend

Ze hebben er in Toscane genoeg van dat hun liefelijke heuvels, hun cypressen en hun verstilde dorpen om de haverklap gebruikt worden in advertenties. Auto’s worden romantischer tegen het Siennarood en het diepgroen van het Toscaanse landschap. Parfums krijgen een chiquer cachet door een vleugje Toscane. Als je er op gaat letten, is het Toscaanse landschap zowat het meest ?misbruikte? ter wereld. De bestuurders van de regio zijn van oordeel dat hun streek te mooi en te exclusief is om nog langer gebanaliseerd te worden als decor voor vruchtensap of maandverband. Ze hebben uitgezocht of er zoiets bestaat als copyright op een levend landschap, maar dat schijnt erg moeilijk te liggen. Nu denken ze erover om iedereen die in Toscane wil komen fotograferen of filmen voor commerciĆ«le doeleinden, een fiks bedrag te doen betalen, dat in een pot gaat die gebruikt wordt voor het conserveren en restaureren van monumenten. Een commissie moet streng toezien op de selectie van wie wel en wie niet zijn product met Toscane mag associĆ«ren. Reclamebonzen onder leiding van Benetton-imagomaker Oliviero Toscani (what’s in a name), hebben laten weten dat ze met de voorgestelde beperkende maatregelen allesbehalve gelukkig zijn.

Maar de regio rond Florence, Siena en Pisa vecht niet alleen tegen de banalisering van buitenaf. Het Italiaanse elektriciteitsbedrijf ENEL, plantte niet zo lang geleden zeventig meter hoge felgekleurde pylonen in de heuvels ten zuiden van Florence. De bewoners vonden het redelijk absurd dat zo’n gruwel mogelijk was in een land waar tal van instanties met argusogen historische monumenten en landschappen bewaken. De streekbewoners, verenigd in een antipylonencomitĆ©, verkregen dat de werken tot november werden stilgelegd en dat nu bestudeerd wordt of het mogelijk is de hoogspanningskabels ondergronds te leggen.

Dit allemaal even om wie bijvoorbeeld voor het gezicht van Oostende vecht een hart onder de riem te steken. Ik woon toevallig in de Antwerpse buurt waar LĆ©on Stynen woonde en werkte, een wijk waar hij en zijn tijdgenoten hun stempel op hebben gedrukt. Misschien is het Oostendse Casino niet Stynens meest geslaagde openbaar gebouw. Toen al werden zijn ideeĆ«n beknot door kortzichtige bestuurders. Maar het is tekenend voor een bepaalde Belgische mentaliteit dat met zo weinig respect wordt omgesprongen met monumenten uit ons recente verleden. Bedenk maar hoe snel de Antwerpse entrepots tegen de vlakte gingen, terwijl ze elders in de wereld met zo’n gegeven een hoogst origineel plan hadden uitgewerkt. En het is even tekenend dat politici op het hoogste niveau, verstoord door het publiek protest tegen lucratieve maar niet zo koosjere projecten, achter de Brusselse schermen ijveren voor lokale belangen, liever dan te luisteren naar eerlijke adviezen of alarmkreten van belangeloos geĆÆnteresseerden.

Het zou mij niet verwonderen dat het allemaal ook iets te maken heeft met de bedenkelijke smaak van bestuurders op lokaal, gewestelijk en federaal niveau. En met de hautaine eigenzinnigheid waarmee ze het advies van mooipratende charlatans verkiezen boven de authenticiteit van moeilijkere oplossingen.

En toch ligt in die authenticiteit de enige oplossing om de Belgische kust niet verder te laten devalueren tot een kilometerslang pretpark dat alleen aantrekkelijk is op de heetste dagen van het jaar, voor wie echt nergens anders heenkan.

Tessa Vermeiren

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content