De Nos-reporter kon zijn teleurstelling nauwelijks verbergen vorige week: er was maar weinig volk opgekomen op de luchthaven van Rotterdam voor de overbrenging van Pim Fortuyn naar Italië. Voor de rechtstreekse uitzending van het opgraven van Fortuyns kist hadden toch nog 880.000 mensen op SBS afgestemd. In Provesano bleven de plaatselijke middenstanders ook zitten met hun ansichtkaarten van Rocca Jacoba en met T-shirts met Fortuyns beeltenis, alleen wat onverbiddelijke fans hadden op hun vakantieweg een ommetje gemaakt om de herbegrafenis van de prins van het volk bij te wonen. De hysterie is duidelijk weggeëbd. Gelukkig maar, het is meer dan wel geweest. De reporters die zich in het café van het Friulaans dorpje hadden geposteerd, waren eraan voor de moeite en konden nauwelijks over wat anders schrijven dan over het witte pak en de witte hoed van de zangeres Vanessa of over het nieuwe Italiaanse kostuum van een van hun collega’s, die vond dat je toch deftig gekleed op een uitvaart moest verschijnen. Gelukkig zaten er nog een paar neonazi’s in de kerk, anders was er helemaal geen verhaal overgebleven. Tja, de eens zo rebelse man is dood en kil, en zijn lakeien blijken toch saaie burgermannetjes met een grote hang naar macht. Daar is niets sensationeels aan, dat is ouwe koek.

Op dezelfde ochtend van deze krantenberichten las ik dat VTM een reality soap gaat maken met het huishouden van Jean-Marie Pfaff. Stralend stond de asblonde stamvader met dochters Lindsey en Debby en vrouw Carmen op de foto. Kelly en Sam Goris zullen alleen een guest appearance maken, er is allicht nog te weinig betaald om die twee mee in de plot te steken. Jammer, want Kelly is best een slimme meid en het contrast met haar echtgenoot bevordert dat imago alleen maar.

Als u dacht dat Jean-Maries populariteit op haar retour was, vergist u zich. Eric Claeys van VTM is vastbesloten de voetbalvedette nog eens te recycleren. Meneer Claeys heeft volgens mij niet de juiste keuze gemaakt. Want wat heeft de familie Pfaff dat om het even welk doorsnee Vlaams koppel niet heeft? Ze zetten wat makkelijker hun deur open als een dikke enveloppe met veel centen er niet onderdoor kan, en ze zijn misschien zelfs bereid om het VTM-logo op hun kont te laten tatoeëren als daar nog meer voor op tafel komt. De hemdsboord van Jean-Marie staat immers al vol sponsornamen.

Het zou toch veel spannender zijn om bijvoorbeeld Dennis Black Magic en/of Frank Verstraeten een paar weken of maanden van dichtbij te volgen. Dan beleef je nog eens iets. Die heren gaan op zaterdagavond tenminste nog eens publiek op de vuist in het Antwerpse, en ze spelen botsautoke met hun dure karren. Rond hen hangen altijd bloedschone grieten. Beauty, sex, money and crime… Is dat geen veel beter recept voor een reality soap? Wat heb je aan het gezinsleven van een brave huisvader die ooit in de goal veel geld verdiend heeft en een kast van een villa heeft neergezet? Ook al heeft hij ooit voor de achttiende verjaardag van een dochter een autootje met reuzenstrik eromheen in zijn tuin laten droppen door een helikopter, en gaan ex-vrienden van alweer die dochters een enkele keer met elkaar op de vuist terwijl pa en ma boven liggen te slapen.

Naar een soortgelijke reality soap op MTV over de Osbournes keken op piekmomenten wel 7,8 miljoen mensen. Blijkbaar hebben we een grote behoefte om bij mensen naar binnen te sluipen. Niets is nog te vreemd of te privé om op het scherm te tonen. Voor het mooie geld zijn er altijd gekke BV’s te vinden die het spelletje meespelen. Zo’n reality soap lijkt mij een uitstekende, lucratieve manier om ervoor te zorgen dat Vlaanderen je niet vergeet. Bovendien kun je via een aanverwante website nog allerlei commerciële projecten opzetten. Je kunt bijvoorbeeld een sleutelroman schrijven over je ups en downs, waarin je vrienden en ex-collega’s in hun hemd zet, en dat boek dan via het net promoten. Ik denk dat ze straks voor de deur van Eric Claeys staan te dringen.

TESSA VERMEIREN