Emilio Pucci was een markies, oorlogsheld, atleet en de koning van de prints. Zijn dochter Laudomia zet op discrete wijze zijn werk verder. Een gesprek met de Pucci-prints-prinses met grote plannen.

Lene Kemps

Foto’s tonen een gedistingeerde heer. Emilio Pucci, Marchese di Barsento, geboren in een rijke Florentijnse familie, is het prototype van een Italiaans edelman. ?Een aristocraat door geboorte, met ridderlijkheid in zijn ziel en avontuurlijkheid in zijn geest?, schrijft Katell le Bourhis van het modemuseum in Parijs. Pucci’s leven leest als een scenario voor een namiddagvullende film met Stewart Granger in de hoofdrol. Lid van het olympisch skiteam. Held van de Italiaanse luchtmacht, met een reputatie als bedreven minnaar. En later ontwerper en zakenman.

Net als Chanel wordt Pucci beschouwd als een van de weinige oorspronkelijke ontwerpers van deze eeuw. Net als bij Chanel werd zijn stijl de voorbije veertig jaar voortdurend gerecycleerd en gekopieerd. En net als bij Chanel slagen zijn ontwerpen erin om tegelijkertijd tot hun tijd te behoren en dus gedateerd te zijn, en op een vreemde manier nog steeds modern over te komen.

Alles begint met een foto van Toni Frissel in het decembernummer van Harper’s Bazaar, 1948. Het is een beeld van een dashing gentleman in een stijlvol skipak dat hij zelf heeft ontworpen. De heer is, uiteraard, Emilio Pucci. Het skipak is van een voor die tijd ongeziene functionaliteit en moderne vormgeving : een gabardine broek, een parka, een trui met rits, alles in discrete kleuren. De outfit trekt de aandacht van de Amerikaanse modeketen Lord and Taylor, die een kleine collectie skikleding voor dames bestelt. De high society lady’s zijn opgetogen.

Emilio besluit zijn bescheiden succes op te volgen met een beperkte reeks zomerkleding voor dames, geïnspireerd door zijn vakanties op het chique Capri : een piratenbroek (sindsdien in Amerika Capri-pants genoemd), teenslippers, een mannenhemd om vooraan te knopen, en een mouwloze zomerjurk. Als enige decoratie : een kleurige sjaal met daarop de kaart van het eiland. Die sjaal kan rond het middel worden geknoopt, en er wordt een hemd van gemaakt. De Pucci-stijl is geboren.

De motieven worden steeds kleuriger en abstracter en ontwikkelen zich tot de psychedelische prints waarmee Pucci nu vooral wordt geassocieerd. De coupes blijven simpel en functioneel. Typisch zijn de polojurken ofA-lijnjurken van zijdejersey. Ze zijn licht, kreukvrij en kostten in die tijd ongeveer hun gewicht in dollar : 200 dollar voor 248 gram. Jacqueline Kennedy draagt ze. Marilyn Monroe wordt erin gefotografeerd en volgens Beth Ann Krier van de Los Angeles Times wordt ze er ook in begraven. Vrouwen gaan van de verfijnde fifties naar de swinging sixties in een Pucci-T-shirt-jurk, het uniform van een volledige generatie. In het David Hockney-schilderij A Bigger Splash (1967) draagt de vrouw aan de rand van het zwembad Pucci. In het collectieve onderbewustzijn zijn de fuchsia-turkooizen krullen eeuwig verbonden met de jaren zestig.

De seventies vol Great Gatsby-nostalgie en Laura Ashley-romantiek liggen Pucci niet. Yuppie-carrièrekleding en eighties-powerdressing evenmin. Maar Emilio Pucci heeft trouwe volgelingen. Paloma Picasso is een grote fan. Stephen Sprouse heeft een volledige collectie. En in 1990 schrijft Suzy Menkes haar fameuze Emilio Pucci Returns. De Marchese overlijdt in 1992, en is waarschijnlijk een van de weinige ontwerpers die zijn eigen revival heeft meegemaakt. Al is die comeback niet onverdeeld positief geweest.

Het Pucci-effect heeft zich niet gerealiseerd zoals verwacht. Het lijkt alsof u het succes niet heeft kunnen verzilveren.

Laudomia Pucci : U moet weten dat de revival zich op een slecht moment voordeed. Mijn vader was erg ziek. Ik werkte wel met hem samen, maar was toen met mijn 25 jaar veel te jong om alle beslissingen te nemen. Al die factoren samen maakten dat we de comeback niet goed hebben beleefd.

U kan zich niet voorstellen wat voor een overrompeling het was. Iedereen wilde Pucci-leggings. Maar dan ook alleen dat ene product : leggings. Wij hadden die aandacht niet gevraagd of gezocht en werden er compleet door verrast. Het komt hierop neer : het ene seizoen waren we all over the place en het volgende nergens. Ik heb mijn lessen getrokken uit die plotse boom en als ik nu te voorzichtig ben, dan is het omdat ik weet wat er fout kan gaan. Nu zijn we klaar voor een renaissance, toen niet.

Het cultsucces is er zeker : vintage Pucci haalt hoge prijzen op de tweedehands markt, alle modellen dragen Pucci…

Madonna, Sharon Stone… We zijn erg populair en ik denk dat de tijd rijp is voor een revival. Iedereen heeft genoeg zwart in zijn kast hangen en er wordt gezocht naar een product dat anders is ; naar iets met persoonlijkheid, individualiteit en een achterliggende traditie en cultuur. Dat is exact het Pucci-appeal. We verkopen bij Browns in Londen, bij Colette in Parijs en hebben verkooppunten in Zürich, Hongkong, Bangkok en in heel Amerika. We liggen waar we moeten liggen, maar het is waar dat we niet zo zichtbaar zijn als bijvoorbeeld Prada, Gucci en Missoni.

Bewust ?

We hebben het budget niet voor een groots opgezette reclamecampagne. Ik verkies geld uit te geven aan andere zaken : betere service voor de klanten, ontwikkeling van nieuwe stoffen, en updaten van onze winkels. Ik wil de Gucci-weg niet opgaan. Dat succes is me te groots en te explosief. Pucci is discreter en klassieker, en gaat ten onder aan over-verdeling en grote zichtbaarheid. Het is een merk dat stoelt op exclusiviteit en een zeker elitarisme, al mag je dat tegenwoordig niet meer luidop zeggen. Het is geen modeartikel, maar een product dat een bepaalde gevoeligheid vraagt, dat mensen op een andere manier aanspreekt. Pucci vraagt een delicate aanpak. Ik zou het grof geschut kunnen uithalen, maar dan bestaan we binnen enkele jaren niet meer.

Het grof geschut : ik neem aan dat u investeerders en potentiële licentienemers bedoelt.

Ik had het label al ettelijke keren kunnen verkopen, ik had onze naam op behangpapier en parfum kunnen zetten. Als ik ?ja? zeg, is Pucci morgen reusachtig groot. Maar dat houdt vervlakking in : het uitbuiten van de handtekening van mijn vader, het lanceren van een aantal ?makkelijke? producten, het nivelleren van de Pucci-stijl tot de typische prints. En dat wil ik niet. Ik wil de naam sterker maken en de stijl uitdiepen. Ik wil terug naar de wortels en de oerkracht van het merk. Ik ga de prêt-à-porter vestigen en dan enkele accessoires lanceren. Eerst het grondwerk, dan pas uitbreiden. Het duurt lang om op die manier iets op te bouwen, maar ik heb tijd.

U ontwerpt nu.

Ik ben opgegroeid met Pucci. Ik heb het in mijn vingers en in mijn bloed. Voor mijn vader waren prints en kleur een taal met een interne logica. Sommige vormen en kleuren gaan samen, anderen niet. Men vraagt me altijd waarom ik geen jonge designer aanneem, maar volgens mij verliest het merk dan zijn geloofwaardigheid. Een buitenstaander zou de taal niet begrijpen.

Vertel dat aan Tom Ford van Gucci.

Ik kan u evenveel, nee, meer voorbeelden geven van gevallen waar de samenwerking verkeerd is gelopen. Pucci lijkt simpel : een kleurig motiefje op een ongecompliceerd kledingstuk zetten. Maar zo simpel is het niet en dat zie je ook aan de kopies. Je herkent ze van ver omdat ze zo lelijk zijn. Pucci is een welbepaalde stijl, het vraagt enig inlevingsvermogen om ‘m juist te krijgen.

Kunt u de Pucci-stijl typeren ?

Modern en functioneel. Nooit vulgair. Als militair en sportman had mijn vader oog voor praktische aspecten : kleding moest licht en comfortabel zijn, makkelijk te onderhouden en op te bergen. Vrouwen adoreerden mijn vader en hij hield van hen. Hij zag ze graag spontaan, natuurlijk, vrij. Hij hield niet van diva’s of harde of cynische vrouwen. Ze moesten stralen en bewegen. Hij wilde vrouwen wat hij noemde een capsule-garderobe leveren : een aantal kledingstukken, makkelijk te wassen, betaalbaar, eenvoudig, elegant en vrouwelijk, maar niet overdressed of underdressed. Easy pieces om in te reizen en te werken. Een vrij revolutionair idee in de fifties, het tijdperk van mantelpakjes, korsetten en hoge hakken. Mijn vader zorgde voor broeken en platte sandalen.

Wat een man eigenlijk, uw vader.

Als kind was ik me er niet van bewust hoe bijzonder hij wel was. Hij was gewoon mijn vader. Pas veel later heb ik me gerealiseerd dat hij een geweldige man was.

Hoe denkt u aan hem terug ?

Als de perfectionistische baas die uiterste discipline van me eiste. Ik volgde klassiek ballet, maar toen ik bij Pucci kwam, zei mijn vader : dansen en werken gaan niet samen, je moet kiezen. Zijn manier om me te vertellen dat mode een job is die passie en overgave vraagt. En dan is er die andere vader, die zo ontzettend grappig kon zijn. Hij had veel levenslust en energie, en dat is de Pucci-geest die ik in de collectie probeer door te geven.

Iedereen heeft genoeg zwart in zijn kast hangen, er wordt gezocht naar een product dat anders is.

Niet overdressed of underdressed. Easy pieces om in te reizen en te werken.