Lene Kemps
Lene Kemps Lene Kemps is de hoofdredactrice van Knack Weekend.

Modellen zijn nooit zonder. Journalisten schrijven lange artikels over hun obsessie. Modekenners bestormen de winkel. Wat is deze vreemde verslaving die Prada heet ? Ook Miuccia Prada vraagt het zich af en zegt : “Ik heb geen idee. “

LENE KEMPS

In het modenummer van The Face staat een top-honderd van de meest invloedrijke mensen in de mode. Op één staat de Quantel paintbox, hardware voor computers, gevolgd door Ralph Lauren, met op drie nieuw met stip Miuccia Prada. Volgens The Face levert ze state of the art aspirational understated elegance. Miuccia staat in de hitparade voor Phil Knight, Helmut Lang en Calvin Klein. In datzelfde nummer staan eveneens tien hype-voorwerpen afgebeeld : een Sabotage-sweatshirt, een ring van Jacqueline Rabun, een Gucci-heupbroek, een Helmut Lang-jasje, een Nike Chris Webber-sneaker, Cryolan-oogschaduw, Sony MDRD 77-koptelefoons, Evisu-jeans, een Ape-windjacket en ook een riem van Prada, dat magische voorwerp met de vierkante metalen gesp. Maar het hadden net zo goed de zwarte nylon rugzak, de laarzen of de trench kunnen zijn. Elk voorwerp met het befaamde metalen driehoekje met de vermelding : Prada Milano, is in modeland een gegeerd hebbeding.

Het merk heeft 47 winkels wereldwijd. Waar er eentje geopend wordt pas nog in Londen breekt onmiddellijk Prada-koorts uit. In een mum van tijd hebben de inne mensen iets van dat inne merk : Prada.

Het gebruik van het woord hype vertelt al iets over de dubbelzinnige aantrekkingskracht van het Prada-voorwerp. Een deel van de attraktie is lucht, maar het is lucht bovenop kwaliteit en de juiste positionering. Mode is een evenwichtsoefening tussen vraag en aanbod, een elitaire of demokratische opstelling, jezelf afficheren of verstoppen. Miuccia Prada heeft blijkbaar de juiste keuzes gemaakt. Prada is hét merk van de jaren negentig. Zoals Suzy Menkes schrijft in de Herald Tribune : “De Prada-filozofie past perfekt bij de shopper van de jaren negentig die veeleer wil bekend staan als een connoisseur van goede dingen, dan als een verzamelaar van statussymbolen. “

Modemakers hebben jaren met het begrip luxe geworsteld, maar Miuccia Prada heeft het juiste evenwicht gevonden. Haar produkten zijn minimalistisch en diskreet, zonder opzichtig logo, maar voor insiders net herkenbaar genoeg. Het perfekte huwelijk tussen simpelheid en sofistikatie. “Een mooi spel van omgekeerd snobisme, ” vindt Mimi Spencer in de Engelse Vogue. “In de jaren negentig zijn subtiele signalen belangrijk en Prada is het kleine geheimpje dat alleen echte kenners delen. ” Geen wonder dat iedereen in het modemilieu, hét milieu van de subtiele signalen en hermetische kodes, zo gek is op Prada.

Sarah Mower van Harper’s Bazaar schreef een grappig en entoesiast artikel waarin ze haar verslaving aan het merk tracht te verklaren. Ze probeert ons niet eens wijs te maken dat het een anti-statusfenomeen is of een diskrete bevestiging van haar persoonlijke smaak. Ze schrijft : “Bullshit. Degenen die Prada kopen, dragen het als een herkenbaar symbool voor de internationale modeclan. Het werkt sneller dan om het even welke introduktie : zij heeft een Prada-tas, draai de knop om voor een positieve ontvangst. “

Visagiste Inge Grognard houdt niet van alle Prada-produkten, maar geeft toe dat er in elke kollektie een stuk zit waar ze onmiddellijk voor valt. “Ik haal de klassiekers eruit. Ik heb een trui die ik al jaren draag, een tas die ik nooit meer zou kunnen missen, dat soort dingen. ” Diezelfde gevoelens van absolute noodzaak en hoogstpersoonlijke ontdekking worden ook door Sarah Mower beschreven : “Als ik thuiskom, is de aankoop een deel van mezelf geworden. ” En ze bekent : “Het is duidelijk dat met elke Prada-aankoop een grote hoeveelheid zelfbedrog is gemoeid en dat naast louter estetische overwegingen ook de druk van de omgeving meespeelt, maar voor mij is het te laat. I’m afraid I’m thoroughly, hopelessly hooked. “

Zelf ben ik verliefd geworden op laarzen die volgens mij de perfekte proporties hadden. Het waren niet zomaar laarzen : dit waren de ultieme laarzen. Zoals dat hoort bij het verliefd worden, ging ik er elke dag even naar kijken. De liefde is nooit gekonsumeerd. Wat ze bij Vogue en Harper’s Bazaar verdienen, weet ik niet, maar ik ben een weinig kapitaalkrachtige konsument.

In 1913 opende Mario Prada, grootvader van Miuccia, een winkel in oggetti di lusso of luxe-objekten. Een eigenzinnig aanbod van zowel glaswerk uit Bohemen en jade-voorwerpen uit het Verre Oosten als elegante bagage. Al snel kocht de Europese aristokratie haar koffers bij Prada. Tijden veranderen en na WOII bleven er nog weinig mensen over die rijk genoeg waren om met reuzegrote koffers en een entourage van personeel te reizen. Toen Mario Prada stierf in 1958 was het merk op zijn teruggang. Miuccia’s moeder nam de zaak over en Prada kabbelde rustig verder.

“Ik heb weinig herinneringen aan mijn grootvader maar heb veel over hem geleerd door zijn werk, ” zegtMiuccia Prada. “Wat me bijblijft, is zijn gevoel voor kwaliteit, zijn ongewone kombinaties van materialen en de verfijning die hij ook in het dagelijkse leven tentoon spreidde. Een perfekt gemaakt objekt, dat vond hij grote luxe. “

Miuccia Prada kende een bevoorrechte jeugd vol traditie. Ze houdt er een grote eerbied voor het verleden aan over en vreemd genoeg vloeit ook haar drang naar modernisme eruit voort. “Ik baseer me altijd op het verleden, maar probeer er dan iets nieuws mee te doen. ” Ze herinnert zich de mooie stoffen die thuis aankwamen “zijde uit Como” en de prachtige haute-couturejurken die ermee werden gemaakt. Ze heeft nog steeds een voorliefde voor stoffen en koopt elke oude stock op die ze kan vinden. In haar huis in Milaan stapelen de rollen zich op. Ze vertelde aan Marie-Claire : “Omdat ik een voorkeur heb voor eenvoudige vormen en diskrete kleuren is de stof erg belangrijk, essentieel zelfs. Ze hoeven niet per se luxueus te zijn, maar wel echt en eerlijk. We produceren steeds meer zelf. Voor de zomerkollektie heb ik met nylonmengelingen gewerkt, ze gaven lichtheid en een soort moderniteit aan de kollektie. “

De toetreding van Miuccia tot het familiebedrijf gebeurde niet van ganser harte. Ze studeerde politieke wetenschappen aan de universiteit, werd lid van de kommunistische partij en was een militante feministe. Het familiebedrijf vond zij te burgerlijk en stijf. “En lang niet intellektueel genoeg, ” lacht ze nu. Ook Fabrizio Ferri van Industria heeft een linkse achtergrond. Is er een verband ? “Natuurlijk, ” vindt Miuccia. “Zowel in de politiek als in de mode wordt een filozofie gehanteerd. Je groeit op met respekt voor het individu en zijn omgeving. Diezelfde overtuiging schijnt door in de kleding. Zowel Fabrizio als ik maken kleren die het individu niet overschaduwen. Mode is belangrijk, het is geen lege bezigheid. Het zit in de maatschappij, in films, in ekonomie. We kopen geen kleren enkel en alleen om ons lichaam te bedekken. We willen dingen meedelen en uitdrukken. ” Toen de Sunday Times haar ooit vroeg of ze de politiek miste, zei ze : “We kunnen niet allemaal Karl Marx zijn. ” En ze voegt eraan toe : “Bovendien zitten alle vrienden van toen nu in de gevangenis. “

Eind jaren zeventig na vier jaar als mime-artiest stemde Miuccia erin toe om haar plaats bij Prada in te nemen. “In mijn hoofd werden de dingen helderder. Mijn werk werd steeds belangrijker voor me. “

Eén van de eerste Miuccia-ontwerpen was de befaamde nylon Prada-tas. “Het was niet zomaar nylon, ” zegtMiuccia. “Het was een biezondere soort parachutenylon : Pocono. Ik vond het in een oude militaire fabriek waarvan we trouwens de machines hebben overgekocht. Het materiaal heeft een subtiele, solide en fijne draad en we bewerken het als zijde. ” De eerste Pocono-tassen werden niet entoesiast ontvangen. Er werd zelfs even aan gedacht om de produktie stop te zetten. Maar Miuccia hield voet bij stuk. “Ik was er zeker van dat de nylon tas ooit zou aanslaan. Ik vond het een moderne tas : licht, onverwoestbaar, geschikt voor overdag en ’s nachts. Er waren op dat moment alleen klassieke modellen die verwezen naar het verleden : Gucci, Hermès, Vuitton. De Prada-tas was voor mij de eerste in een nieuwe traditie. ” De tijd gaf haar gelijk en de tas werd, meer dan welk Prada-objekt ook, symbool voor de filozofie van het huis.

Ik ben altijd een klerengek geweest, ” zegt Miuccia Prada. “Ik denk dat ik sinds mijn dertiende nog nooit iets heb weggesmeten. ” Haar kast beslaat een volledige kamer in het familiehuis. Haar eigen kledingstijl is eklektisch. De ene dag een lingeriejurk uit de jaren twintig, de volgende het uniform van een onhandig schoolmeisje. “Ik kijk nooit in de spiegel, ” zegt Miuccia ter verklaring.

Haar prêt-à-porter begon ze pas in 1988, op aanraden van haar echtgenoot Patrizio Bertelli, de man die Prada produceert. “Ik ben een geboren luiaard, ” zegt ze. “Creëren is een hel voor mij, een ramp. Als hij me niet had gestimuleerd, was ik er volkomen tevreden mee met alleen maar tassen te blijven maken. “

Haar kollektie kent bijna onmiddellijk veel bijval en wordt direkt als avant-garde aangezien. Prada lanceert verschillende trends : de nieuwe lengte, tot op de knie. De lingerie-jurk. De jurk met de smalle ceintuur. De schoen met de T op de voet.

Miuccia staat zelf verbaasd van de belangstelling voor haar merk. “Waarom heeft Prada zoveel sukses ? Waarom nu ? Eerlijk gezegd heb ik geen idee, ” zegt ze. Ze haalt graag aan wat een klant ooit tegen haar zei : “Uw kleren hebben een innerlijke kwaliteit en ze dragen is een hoogstpersoonlijk iets. ” Iemand anders vertelde haar dat je een statusmerk koopt om je belangrijk te voelen, maar dat je Prada koopt om je goed te voelen. En dan is er nog de uitspraak van countryzangeres k.d. lang die zegt dat Prada anders is “omdat de kleren iets zeggen over autoriteit en zelfvertrouwen in plaats van over kwetsbaarheid en een typische sexy uitstraling. “

Miuccia staat erbij en kijkt ernaar. “Ik weet alleen dat ik nog nooit iets heb gemaakt omdat ik dacht dat het zou verkopen, ” zegt ze. “Integendeel. Ik dring steeds vaker mijn eigen smaak op. Hoe meer ik op mijn instinkten vertrouw, hoe meer sukses we hebben. “

Miuccia Prada : van kommuniste tot avant-garde-modeontwerpster.

Prada’s ontwerpen zijn minimalistisch en diskreet maar voor insiders net herkenbaar genoeg.

“Ik baseer mij altijd op het verleden maar probeer er iets nieuws mee te doen”.

De typische nylon Prada-tas, naast de klassiekere versies in leer.

Prada was één van de eersten om de nieuwe lengte te introduceren.

De Prada-filozofie past perfekt bij

de shopper van de jaren ’90 die eerder bekend

wil staan als connoisseur van

goede dingen, dan als verzamelaar

van statussymbolen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content