POUSSE-CAFE

LENE KEMPS

KIJK !

In een Factory-achtige sfeer prezenteert Marc Jacobs zijn eerste Look-kollektie. Jonge, frisse modellen. Een artistieke video waarin “echte” meisjes styling by Daisy Von Furth, die samen met Kim Gordon van Sonic Youth de X-Girls-kollektie heeft een busrit maken door New York. Een avond vol incrowd en wannabees. Laat de boodschap duidelijk zijn : “the look is hot”.

Look wordt geproduceerd en verdeeld door de Italiaanse Gilmar-groep, die al met Jacobs samenwerkt voor Iceberg. Marc Jacobs heeft misschien geen wereldwijd imperium amper achttien verkooppunten maar wel een hemelshoge invloed. Hij was via de Perry Ellis-kollektie mede-verantwoordelijk voor de grunge. Met het duo Anna Sui en Marc Jacobs in huis heeft Gilmar zichzelf Newyorkse straat-geloofwaardigheid gekocht.

“Het zijn pretty girl clothes”, zegt Jacobs bij wijze van omschrijving. “Hedendaags, modern. Niet overdreven trendy. Gewoon mooie kleren. ” We zien pastelkleuren, korte jasjes, strakke Capri-broeken, rechte rokjes en lieve jurkjes. Krappe T-shirts en strakke truitjes. Diskreet, simpel, met een tweedehands-uitstraling.

Betaalbaar is een kernwoord voor Jacobs en Gilmar. Terwijl de cijfers in zijn hoofdkollektie enkele nullen mogen bezitten, heeft Jacobs zich voor Look duidelijke grenzen opgelegd. Prijzen gaan van zestig (1800 frank) dollar voor een T-shirt tot 450 (13.500 frank) voor een jasje. Gilmar verwacht een jaaromzet van 4,5 miljoen dollar. Jacobs hoopt op een grotere naambekendheid om andere licenties te kunnen afsluiten. “De meisjes zijn het begin, voor volgend jaar is een jongenskollektie gepland”, zegt hij.

KOOP !

Wanneer inkopers de Workshop binnenwandelen de Parijse beurs voor jonge ontwerpers lopen ze recht op de stand van Ellen Monstrey af. Aangetrokken door kleurige truien en jeans met randjes en glanzende sterren. Ze kijken bewonderend en verbaasd. Maar ze kopen niet. “Ze zijn bang”, zegt Ellen. “Het is geen makkelijke kollektie, maar toch sta ik ervan te kijken wat hier vooral verkoopt : nog steeds de meest simpele dingen, basics. ” Ellens kollektie is flamboyant en duidelijk. Kleren zijn fun en dat wil Monstrey zo houden. Onder de extravagantie zitten uitgekiende en gezochte coupes. Door de glitter vergeet je er haast naar te kijken. “Dat ik Belgisch ben, geloven ze amper”, zegt Ellen. “Maar het is toch heel goed afgewerkt, met veel aandacht voor de snit, zegt ik dan. En dan kan het weer wel. “

Haar eerste lijn is gebaseerd op haar laatstejaarskollektie van de Antwerpse akademie. “Het was van bij het begin mijn idee om met die kleren naar beurzen te trekken”, zegt ze. “Maar dan realizeerde ik me dat mijn eksamenwerk eigenlijk toch meer een winterkollektie was en dat er bovendien te veel verschillende stoffen in zaten. Als iemand zou bestellen, zou ik niet zeker zijn het te kunnen uitleveren. In aller ijl heb ik dan besloten om alles in jeans uit te voeren en nieuw tricot te maken. Dag en nacht gewerkt, twee maanden lang. Valt wel mee hoor. ” Monstrey is een werkbeest. Ze weet wat ze wil en gaat er recht op af, zelfs als het deze eerste keer niet meezit. “Ik heb hier al veel geleerd. Volgende keer wordt het nog sterker en beter. “

Ellen Monstrey, tel. (059) 27.89.59.

ZWEM !

“Deze kollektie heeft me hoofdbrekens gekost, ” zegt Sarah Corynen, “maar toen ik de titel had, Shampoo Planet, viel alles op zijn plaats. ” In een spel van transparanties en laagjes wordt het regenboog-beeld van Sarah Corynen volwassen en volledig, al blijft het moeilijk. Een wit broekpak met seventies-proporties wordt gekombineerd met een haltertopje dat met een lange sjaal om de nek wordt geknoopt. Er kan nog een kleurig transparant rokje over de broek, maar twee rokjes kunnen ook blikdicht over elkaar worden gedragen. “Dat groeit zo, als ik teken”, zegt Sarah. “Vraag me niet waar het vandaan komt. “

Naast een aantal accessoires heeft Sarah voor de eerste keer een badpakkenkollektie uitgebracht. Een geniaal idee. Haar kleuren en lijnen lenen zich er mooi toe en bovendien liggen de prijzen goed (tussen de tweeduizend en drieduizend frank). Sommige badpakken zien eruit als bikini’s omdat er een vleeskleurig gedeelte tussenzit. Het resultaat is sterk en sexy in een ironische California-girl-stijl. “Er is veel belangstelling voor”, zegt Sarah. “Ze passen ook perfekt bij de kleding, al zijn ze echt wel bedoeld als badpak en niet als body. “

Sarah Corynen, tel. (03) 231.92.49.

IMPACT

Toen Emmanuel Laurent aan La Cambre afstudeerde, was dat met een zeer omstreden kollektie. Zijn streven naar modernisme en zijn zoektocht naar wat hij als “een eigen taal” omschrijft, maken zijn stijl niet altijd makkelijk te volgen. Laurent heeft een voorkeur voor typisch vrouwelijke kledingstukken : jurken en rokken, die hij op zijn manier herwerkt zodat er geen verwijzingen naar het verleden zichtbaar zijn. Zo zijn de rokken achteraan langer dan vooraan en ze hebben geen zijnaad. Een klassiek beeld met lichte storing dat vooral in Japan geapprecieerd wordt. “De Japanse modekultuur evolueert snel”, zegt Laurent. “Italianen begrijpen bijvoorbeeld mijn minimalisme niet. Japanners zien veel sneller wat ik probeer te doen. ” Vooral de jurk met strepen (zie foto) heeft ontzettend goed verkocht. “Klanten willen ze in de etalage zetten”, zegt Emmanuel. “Ik heb ze de impact-jurk genoemd. ” In zijn derde kollektie heeft Emmanuel Laurent een nieuwe specializatie ontdekt : avondjurken. “Die kenden vorige keer de meeste bijval”, zegt hij. “De stijl ligt me goed. Vaak zijn de avondjurken het vertrekpunt, de basis van de kollektie. Ik bewerk elk kledingstuk alsof het een objekt is. Ik heb een voorkeur voor het werken op buste. Wat niet wil zeggen dat een kledingstuk voor mij louter een abstrakt driedimensioneel objekt is. Uiteindelijk moet een vrouw het dragen en er zich goed in voelen. Ik ben een ontwerper, geen beeldhouwer. “

Emmanuel Laurent, tel. (02) 648.15.20.

OP HET NACHTKASTJE VAN CLAUDE BLONDEEL

Tijdens mijn vakantie bereikte ik pieken van drie Série Noire-boeken per dag. Om je maar een idee te geven van mijn diepe affiniteit met het genre. Série Noire zet zich konstant af tegen The American Dream. De verhalen spelen in groezelige, duistere milieus. Als er intellektuelen in voorkomen, zijn het verlopen figuren of geflipte schrijvers. Eén van de laatste uitgaves van Série Noire is Une petite douceur meurtrière van de Belgische Nadine Monfils. Bij mannelijke auteurs gaat het om expliciet en fysiek geweld. Monfils is subtieler, une petite douceur, maar dan wel meurtrière.

Kompleet anders dan de Série Noire is de intellektuele aanpak van Philippe Sollers, een van mijn lievelingsschrijvers. Ik had al opgevangen dat hij moeilijk was, een blaaskaak. Men verweet hem zijn chauvinisme, zijn ijdelheid, zijn Parijse jet-set-allure, zijn pedantie. Maar toen ik twaalf jaar geleden zijn boek Femmes zag, met die kaft van Les demoisselles d’Avignon van Picasso, heb ik het meteen gekocht. Zo’n schone titel en zo’n mooie kaft ! Het lezen was een echte trip. Ik heb zijn vroeger werk gekocht en wacht met spanning op elk nieuw boek. In La Guerre du Goût ben ik nu zo’n half jaar bezig. Ik hoop dat ik het nooit uitkrijg, het is té mooi. In korte essays, waarvan sommige al in Le Monde verschenen, stelt Sollers dat men zelden een maatschappij heeft gekend die de slechte smaak zo militant propageert. Een bewering die ik alleen maar kan beamen. Een angstaanjagende stelling, maar Sollers schrijft gelukkig over de helden van de goede smaak. Over Mozart en Miles Davis, Casanova en Henry Miller. Hij begint in Venetië en eindigt in New York. Sollers heeft een grote kultuur en is niet vies van elitaire dingen. Hij is maoïst geweest, maar dweept met de katolieke kerk. De lichtheid waarmee hij op bepaalde dingen neerkijkt, wordt hem vaak kwalijk genomen. Maar goed, hij is gewoon superieur. Je moet kunnen toegeven dat sommige mensen dat nu eenmaal zijn. (MW)

Claude Blondeel is producer Cultuur BRTN.