LENE KEMPS

MODEMUSEUM

Na drie jaar ging het Stedelijk Modemuseum in Hasselt weer open, op zondag 3 september, in het gerenoveerde Grauwzusterklooster. “De werken hebben twee jaar geduurd, maar we zijn tevreden”, zegt Colette Coenegrachts (koördinator). “Het is echt een museum om trots op te zijn. ” Naast het historisch overzicht van het Museum wordt er gestart met de prestigieuze tentoonstelling Fellini : i Costumi e le Mode en Clarence Sinclair Bull, zwart-witportretten van de vaste fotograaf van de MGM-studio’s.

“Fellini neemt veel plaats in, wel drie verdiepingen”, aldus Coenegrachts. “Er zijn zo’n tachtig silhouetten die rechtstreeks uit de films komen, gemaakt door costumiers die vooral in Italië bekend zijn en ook prijzen wonnen voor hun werk. Omdat Fellini vooral karakterieel werkt, vonden we het nodig om bij elk silhouet een foto van het personage te geven en als het kon ook video-opnames en muziek van Nino Rotta, om in de juiste sfeer te komen. Naast de filmkostuums hebben we ook dertig silhouetten van hedendaagse ontwerpers Armani, Dolce & Gabbana, Thierry Mugler, Vivienne Westwood (foto) , gemaakt na Fellini’s dood als eerbetoon. Bij sommige outfits is de verwijzing naar het universum van de regisseur heel duidelijk, bij andere is het verband moeilijker te vatten. “

Van Clarence Sinclair Bull zijn er een vijftigtal portretten van de bekendste MGM-sterren, allemaal in zwart-wit : Robert Mitchum, Katharine Hepburn, Clark Gable en vooral veel Greta Garbo. Bull was omwille van zijn subtiele belichting de lievelingsfotograaf van de koele Zweedse. “We kozen de foto’s van Bull omdat ze zo Hollywoodiaans zijn”, zegt Coenegrachts. “Misschien hebben ze op het eerste gezicht weinig met mode te maken. Maar als je de beelden ziet, besef je hoe fel ze ons modebeeld hebben beïnvloed, hoezeer ze verantwoordelijk zijn voor onze visie van sterke, mooie vrouwen en stijlvolle mannen. “

Stedelijk Modemuseum Hasselt, Grauwzusterklooster, Gasthuisstraat 11, Hasselt, tel. (011) 22.17.73.

EEN MEISJESDROOM

“Ik vind dit fantastisch. Het is hard werken, maar zo bekijk ik het niet. Ik doe wat ik altijd wilde doen. ” Pascale Kervan heeft haar meisjesdroom gerealizeerd : een couturehuis. Na afspraak kunnen klanten bij haar terecht voor unieke kreaties of gepersonalizeerde prêt-à-porter. “Ik doe maatwerk, maar dan voor een grotere doelgroep dan bijvoorbeeld Watelet. Voor een tailleur, gedeeltelijk handwerk, is de basisprijs 25.000 frank. Ik zou volledig handwerk kunnen leveren, maar ik vermoed dat ik daar niet genoeg klanten voor zou vinden. ” Pascale volgde een opleiding sekretariaat-ekonomie haar ouders vonden dat een veiliger keuze dan mode , werkte enkele jaren bij IBM, en werd dan pr-verantwoordelijke voor een groot bedrijf. Maar ze bleef haar droom trouw. “Terwijl ik nog in het bedrijfsleven zat, volgde ik modeontwerpen aan het Vormingsinstituut in Roeselare, en daarna patroontekenen en draperen in Grenier de Paris in Brussel. ” Een eigen showroom en later een grotere prêt-à-porterkollektie, dat moeten de volgende stappen worden.

Om naam te maken, zijn bruidsjurken belangrijk. Pascale : “Zo’n jurk wordt gezien. Mensen vragen waar ze vandaan komt. En als je de bruid aankleedt, bestelt de moeder vaak ook een ensemble. ” Voor Pascale begint het goed te lopen : “De klantenkring, in het begin vooral familie en vrienden, breidt uit en we organizeren privé-defilés. Ik heb nu ook de juiste kontakten voor de produktie : goede stoffenhandelaars en een naai-atelier dat prachtig werk levert. ” (TM)

Pascale Kervan : tel. (02) 648.38.67.

HET BABYPAKKET VAN COPPENS

“Er was me al vaker gevraagd of ik geen kinderkollektie wilde maken”, zegt Christophe Coppens. “Maar ik vond dat ik dan bij de baby’s moest beginnen, bij dat allereerste hoedje dat je ooit krijgt. Dat vond ik een mooi en romantisch idee. “

Uiteindelijk bleef het niet bij een hoedje, maar werd het een kompleet pakket waarin het hoofddeksel slechts een vertrekpunt is. Christophe creëerde tien dozen ; tien verschillende luxueuze cadeausets, exclusief en genummerd. Elke doos bevat naast het hoedje ook een bijpassend sjaaltje, een sprookje neergeschreven op perkament, de eerste honderd frank voor het spaarboekje, een cassette met een welkomstwoord en wijze raad, een busje talkpoeder, enz.

“Ik zie zo’n doos letterlijk als een mooie en luxueuze start in het leven”, zegtChristophe. “Elk hoedje is een pareltje, gemaakt van de fijnste materialen zoals organza, satijn of zijde, met handgemaakte rozeblaadjes. De baby kan het dragen, maar eigenlijk hoeft dat niet eens. Ik zie zo’n doos als een poëzie-album. Een objekt om te koesteren. Als je later groot bent, kijk je er even in en komen de herinneringen weer boven. “

De prijzen zullen schommelen tussen tweeduizend en vijfduizend frank, afhankelijk van de gebruikte materialen. “Ik ben helemaal in de ban van dit projekt”, zegt Christophe. “Je kan er alle kanten mee uit. De personages uit de sprookjes geschreven door Anita Daldini kunnen een gezicht krijgen, ik kan er poppen van maken… Voor je ’t weet, eindig ik met een pretpark. “

Christophe Coppens : tel. (02) 538.08.13.

MODEL

“Het is de eerste keer dat ik met twee meisjes heb gewerkt”, zegt Jo Wyckman van Gigue. “Stephanie is een beginnend model, volslagen onbekend, maar ik vond haar zo natuurlijk mooi en stijlvol dat ik onmiddellijk vertrouwen in haar had. Die landelijke countrystijl is voor haar gemaakt. Ik heb haar gezegd dat ze zelfs niet moest poseren, dat ze gewoon moest doen alsof ze op haar landgoed rondliep, ontspannen. “

Voor het stadsgedeelte van de winterkollektie maakte fotograaf Maarten Schets studio-opnames van topmodel Nikki Taylor. “Een schat van een meisje”, zegt Wyckman. “Net moeder geworden van een tweeling, gelukkig getrouwd, laat aan iedereen foto’s van de familie zien, beslist niet blasé. Een droom van een model. Voor die carrièrekleding heb je iemand met karakter en uitstraling nodig, iemand die kan akteren en bewegen, om die simpele stukken een meerwaarde te geven. Nikki kan dat. Als ik mijn brochures toon aan vrienden krijg ik altijd dezelfde reaktie : ‘Moet dat zo’n duur topmodel zijn ? Hier in Antwerpen zijn er toch ook mooie meisjes ? ‘ Wel, als je Nikki Taylor ziet poseren, weet je waarom ze zoveel geld verdient : de kleren komen tot leven voor de camera. “

Gigue : tel. (03) 239.44.82.

OP HET NACHTKASTJE VAN ARNOLD RYPENS

“The Land Where the Blues Began van Alan Lomax, zoon van John A. Lomax, vertelt over de weerbarstigheden die Lomax ondervond om toegang te krijgen tot de zwarte muziek in het zuiden van de Verenigde Staten. De racistische wantoestanden in het Zuiden bleven tot het midden van de jaren zestig goed afgeschermd, en de schrik dat de zwarten uit de biecht zouden klappen, zat er bij de blanken goed in. Lomax, die niet alleen een beurs kreeg om opnamen te doen maar die ook voor de radio werkte, deed interviews en kreeg mensen aan de praat zonder dat ze beseften dat ze dingen zeiden waardoor ze terstond door de vigilante konden gelyncht worden. Meestal ging Lomax rechtstreeks op de zwarte muzikanten af, maar overal dook wel een ijverige sheriff op die, getipt door een ijverige deputy, wat in de weg kwam lopen, met alle intimidaties vandien.

Lomax beschrijft in The Land Where the Blues Began uit 1993 vooral de periode van de jaren veertig en het einde van de jaren vijftig, toen hij tussen zijn lezingen en andere trips door nog regelmatig naar Mississippi afzakte. Vader Lomax was al met muziekonderzoek bezig in 1907. De muziek van de plains was zijn passie : cowboyliedjes dus. Zijn officiële bondgenoot was president Roosevelt, van wie hij een beurs kreeg. Zo konden de Lomaxen hun onderzoek naar folkmuziek uitbreiden naar zwarte muziek, wat voor de meesten nog een gekker idee leek dan die cowboysongs. In de jaren dertig werden de eerste veldopnamen in het Zuiden gemaakt. Alan Lomax staat ook bekend als de man die Muddy Waters ontdekte, Woody Guthrie voor de mikrofoon kreeg en Leadbelly naar Washington haalde. Zijn research, of het nu voor de radio, voor platenwerk of voor boeken is, doet weinig akademisch aan. Meestal laat hij de mensen zelf aan het woord. Zo komt hij tot aktieve verbale bio- en autobiografieën. Lomax is ondertussen tachtig geworden, en toen ik vorig jaar in New York kontakt met hem zocht, was hij bezig zijn hele levenswerk op cd-rom te zetten : eigenhandig, op zijn eentje. Zijn vader gebruikte destijds voor zijn opnamen nog Edison-waxrollen, tussendoor waren er de legendarische opnamen uit 1959 met ambulant stereogeluid, en zoon Lomax sluit dus de cirkel met een cd-rom. ” (MW)

Arnold Rypens is radioprogrammamaker en auteur van The Originals.