Lene Kemps
Lene Kemps Lene Kemps is de hoofdredactrice van Knack Weekend.

HIPPE HENNEP

De Amerikaanse onafhankelijkheidsverklaring werd op henneppapier geschreven, Rembrandt maakte zijn schetsen op henneppapier en de eerste jeansbroeken waren van hennep. In het Westen werd de plant eeuwenlang gebruikt om er stoffen en kleren uit te produceren, tot men kunststofvezels en goedkoop papier uit hout introduceerde. “In deze ekologisch bewuste tijden, staat hennep echter weer in de belangstelling, ” zegt Paul Drèze van Ecote. Hij heeft de alleenverkoop van het materiaal in België. “Hennep is ongelooflijk milieuvriendelijk. De plant reinigt de grond, is een luchtzuiveraar en behoeft geen bemesting of bestrijdingsmiddelen. Hennep levert sterke natuurlijke vezels. Het gaat tot zes keer langer mee dan katoen, is koel in de zomer, warm in de winter en prima wasbaar. “

In Amerika worden hennepweefsels gebruikt door de Gap en Calvin Klein. In België heeft Paul Drèze al verkocht aan onder andere Black Out, Legit, Blu Kids en Il était une fois. “Dat hennep zo lang in de vergeethoek heeft gezeten, heeft te maken met het feit dat het een erg stugge en ruwe stof is, ” zegt Drèze. “Nu heeft men de machines om dat op te vangen, vroeger niet. Verder wordt de plant geassocieerd met marihuana-gebruik, wat natuurlijk onzin is. Het gaat in de textiel immers om THC-arme planten waar niets geestesverruimend mee aan te vangen is, anders zou je ze niet mogen kweken. “

Ecote, Paul Drèze : tel. (056) 21.33.94.

TASSENOORLOG

Volgens het vonnis van de Parijse rechtbank moet de firma Hermès International 300.000 Franse frank schadevergoeding betalen aan Bugatti International, omdat Hermès al die tijd de Bugatti-naam heeft gebruikt voor een bepaald model van tas, terwijl ze daarvoor de rechten niet bezaten. Bugatti moet op zijn beurt een symbolische frank aan elke erfgenaam van Emile Hermès, als erkenning van het feit dat het oorspronkelijke ontwerp van de tas wel van Hermès komt en niet van Ettore Bugatti, de auto-ontwerper.

Het vonnis is de laatste ontwikkeling in een lang en ingewikkeld Hermès-Bugatti-verhaal, waarover beide firma’s weinig kwijt willen. Zeker is dat Emile Hermès in 1923 de welbekende afgeronde tas creëerde en ze Bugatti doopte, omdat zowel het ovale logo als de afgeronde vormen herinneren aan die van de elegante wagen.

Het model van de tas werd (volgens Le Figaro) in 1982 gedeponeerd, de naam echter niet. Dat was geen probleem, tot tien jaar later. In 1987 kocht zakenman Romano Artioli de naam Bugatti op van de toenmalige eigenaar Hispano Suiza, met de bedoeling er een luxelabel van te maken. Samen met zijn vrouw Renata ontwikkelde hij een gamma produkten onder de naam Bugatti : parfums, horloges, kleding en in 1992 ook handtassen. Simplistisch gesteld eiste Bugatti op dat moment van Hermès zijn naam terug. En Hermès spande op zijn beurt een proces in omdat een van de tassen verdacht veel op hun model leek.

Er is nog steeds een onderzoek gaande of Bugatti de tas wel verder mag blijven verkopen. Bruno Telchini, de advokaat van Bugatti, voert aan dat een tassenontwerp tot het openbaar domein behoort, dat de tassen bovendien niet eens zo erg op elkaar lijken en dat ook andere firma’s soortgelijke modellen uitbrengen. Hij doet in Women’s Wear Daily een wel erg eigenaardige uitspraak : “Het zou ondenkbaar zijn dat Bugatti de tas niet kan verkopen die bekend is geworden onder de Bugatti-naam. “

Hermès heeft december verleden jaar al een naamverandering ingevoerd en de tas Bolide gedoopt. In Women’s Wear Daily zegt Jean-Louis Dumas niet ontevreden te zijn met de uitspraak van de rechtbank. “Bugatti vroeg 5 miljoen Franse frank en ze hebben er slechts 300.000 gekregen. Bovendien heeft de rechter erkend dat het oorspronkelijke ontwerp van Hermès komt. “

KIJKEN NAAR COLLAGES

Fotograaf Guy Rabier en dekorateur Lionel van den Boogaerde trokken twee jaar geleden naar Istanboel om foto’s te maken die ze zouden gebruiken voor een oosters getint dekoratief werk. Het resultaat was een originele fotocollage die meteen de basis werd voor een koncept dat hen voorlopig nog wel een aantal jaren zal bezighouden. Rabier en van den Boogaerde zijn urbane genieters. Ze houden van sterke koffie, sigaretten en het stadsleven. Na Brussel, Londen en New York verloren ze vorig jaar hun fotografisch hart aan Barcelona. Lionel ging er zelfs wonen, Guy pendelt heen en weer. Liefst heen.

“We gaan nooit systematisch te werk, ” vertelt Rabier. “We stappen rond in een stad, het hoofd in de lucht, op zoek naar interessante beelden. We vertrekken vanuit de architektuur en bouwen dan verder. “

Voor Barcelona is het werk van Gaudi het onvermijdelijke uitgangspunt, maar in de verwerking van het fotomateriaal worden clichés vermeden. Tenzij de verleiding te sterk wordt. Van den Boogaerde : “Hoe beter je je onderwerp kent, hoe verder je kan gaan. Voor de Brussel-collage hebben we art nouveau vermengd met de jaren vijftig en zestig, met Kuifje, het atomium en de karnavaleske vitrines van het Palais des Cotillons. Met het verzamelde materiaal konden we meer dan één collage maken en daarom organizeren we in het najaar een tentoonstelling rond Brussel. “

Enkele honderden foto’s komen verknipt terecht in de collages. Guy Rabier : “We gebruiken kleurfoto’s en zwart-wit, in sepia. Daardoor kunnen we makkelijker kombineren en aksenten leggen waar we willen. ” (MW)

Collages van Guy Rabier en Lionel van den Boogaerde, onder meer te bekijken in restaurant Le Réfectoire, Koningstraat 290 in Brussel. Meer info : (09) 233.04.01.

PACO IN EEN PAKJE

“De doe-het-zelf-jurk die we zes maanden geleden lanceerden, is totaal uitverkocht, ” zegt men bij Paco Rabanne. “Paco is altijd zeer demokratisch ingesteld geweest en houdt van de idee dat de klant zelf een couture-jurk in elkaar kan knutselen. Hij is opgetogen over het sukses. ” Voor toekomstige bruidjes heeft Paco Rabanne de ne me kit pas verzonnen : een koffertje vol pailletten, ringetjes en tulle, om je eigen space age trouwjurk in elkaar te zetten. De doe-het-zelf koffer kost 690 Franse frank en wordt in 1200 eksemplaren uitgebracht. “Een namiddag bricoleren en de jurk is klaar, ” zegt men bij Paco Rabanne. “Nee, een echtgenoot leveren we er niet bij, maar er zitten wel rijstkorrels in de koffer. We hebben aan alles gedacht. “

Le kit coffret mariée, postorder, tel. (00-33) (1) 60.69.98.00. Paco Rabanne, 7 rue du Cherche Midi, 75006 Paris.

OP HET NACHTKASTJE VAN IVO VAN NERUM

Een Franstalige kollega van mij had “Pourquoi j’ai mangé mon père” gelezen en gaf mij een eksemplaar cadeau. Vandaar dat ik “The Evolution Man” van Roy Lewis in het Frans gelezen heb. Brusselse toestanden.

Lewis, een antropoloog, had in 1960 al “The Evolution Man” uitgebracht onder de titel “What we did to father”. Ondanks zijn wetenschappelijke achtergrond, doet Lewis helemaal niet belerend of moralizerend. Hij beschrijft zeer grappig een periode uit het leven van een groep holbewoners met een ambitieuze stamvader. Zoon Ernest is de verteller. Hij beschrijft de dagelijkse overlevingsstrijd van zijn familie en vertelt waarom hij en de horde uiteindelijk zijn vader hebben opgegeten. In hun ogen was de vader een gevaarlijk revolutionair : hij wil niet langer in bomen leven, installeert een nieuwe sociale orde en stuurt zijn zonen het bos in om andere vrouwen te zoeken en een einde te maken aan het gescharrel met hun zussen. Een idealist dus die zo snel mogelijk uit het Pleistoceen tijdperk wil geraken. Een outsider ook, steeds op zoek naar nieuwe dingen en onstuitbaar in zijn pogingen om vuur te maken, al sticht hij daardoor regelmatig brand in hun woongebied, of brandt er een volledig bos af.

Hij legt de eerste beginselen van religie en wetenschappelijk onderzoek en vindt zelfs de boog uit, maar omdat hij zijn kennis ook aan andere horden wil doorgeven, wordt hij tenslotte opgegeten. Puur amusement, echt waar. (MW)

Ivo Van Nerum is psycholoog.

LENE KEMPS

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content