pousse-café

Om op gang te komen: Sesamstraat. Ik kijk graag naar kinderprogramma’s. Vaak zijn ze gewoon heel goed gemaakt. En het is leuk om daarin Paula Sleyp te zien passeren, een vriendin sinds we samen in Wittekerke speelden. Een stukje van The Muppet Show mag ook omdat ik zelf nog poppentheater heb gedaan en omdat de bekende gasten daarin zichzelf onderuit halen. Dat zou in Vlaanderen wel wat meer mogen gebeuren.

Daarna wil ik vier afleveringen van Friends. Sitcoms zijn zo zalig ontspannend, je hoeft er niet bij na te denken. De scripts van Friends zijn bovendien heel goed: de karakters voldoende uitgediept en de ene oneliner na de andere die op je wordt afgevuurd.

Vervolgens een natuurdocumentaire van Cousteau. Daar keek ik vroeger dikwijls naar samen met m’n vader. Dat was zo’n beetje ons moment. Hoewel ik een zeemens ben, zou ik nooit durven duiken. Waarschijnlijk vind ik precies daarom die onderwatershots zo fascinerend: ik kan er veilig vanuit m’n zetel van genieten.

Een goeie film gaat er zeker in. Zonder geweld, want daar kan ik niet tegen. Zelfs bij het journaal moet ik vaak m’n hoofd afwenden. Nee, geef mij maar Delicatessen, met van die heerlijke zwarte humor.

Voor een quiz moet je bij de BBC zijn. Dat ingebakken Brits gevoel voor humor maakt zelfs de meest serieuze spelletjes op die zender tot puur amusement. Mijn voorkeur gaat uit naar Never Mind The Buzzcocks, gezien het om muziek draait en het een rotvaart heeft.

Tijd voor iets wetenschappelijks dan. Of het nu over psychologie, over het DNA of over het heelal gaat, maakt eigenlijk niet uit. Zo lang het geen saaie opsomming van weetjes is. Zo zag ik een reportage waarin haarfijn uitgelegd werd waarom mensen verouderen. Er werden notenbalken getoond, een muziekje onder gezet. Dat vergrijzingsproces werd op een heel duidelijke, maar niet simplistische manier uit de doeken gedaan.

Om in rust te eindigen: de gesprekken van Martin Simek met bekende en onbekende gasten. In tijden waarin alles snel moet gaan, is het een verademing hem bezig te zien. Hij laat mensen rustig vertellen en gaat diep. Voor zo’n type als Simek val ik: groot, robuust, een beetje verwilderd, op zoek naar het innerlijke van de ander.

Els De Schepper presenteert “Kinderpraat” en legt de laatste hand aan de nieuwe solo-voorstelling “De Witte Negerin”, die op 27 januari in de Arenbergschouwburg in Antwerpen in première gaat. (PVD)

ONDER REDACTIE VAN LENE KEMPS