“Terwijl ik op de grond m’n groenten zit schoon te maken, kijk ik naar VZW, de mooiste en beste kwis die er op de Vlaamse zenders tot nog toe is geweest. Een absoluut hoogtepunt in de carrière van Herman Van Molle. Zo gemoedelijk en rustig, zonder dat er enige concurrentiestrijd mee gemoeid is.

Tijdens het aperitief wil ik een programma à la Link!, met een overzicht van wat er op cultureel gebied zoal te doen is. Zodat ik weet waar ik op andere, tv-loze avonden naartoe kan.

Wanneer m’n potten op het vuur staan te pruttelen, kijk ik naar het nieuws. Ik ben altijd razend benieuwd: gaan ze nu schieten of niet, gaat de begroting omhoog of niet? En als Dirk Sterckx zich dan verspreekt en, zoals een tijdje geleden, bedroging leest, dan krijgt het nog wat amusementswaarde op de koop toe. Ik heb het journaal echt nodig. Kan niet zonder.

Dan gaat het kastje onverbiddelijk uit. Eten is immers een heilig moment, waarvoor je tijd moet nemen. Na het diner is het tijd voor humor. Wél eis ik een komisch programma waarin niet gelachen wordt. Van een lachband krijg ik het namelijk verschrikkelijk op m’n heupen.

Na dat zoets, wil ik iets hartigs tot mij nemen: de registratie van een ballet of een concert. Akkoord, dat heeft op het scherm niet dezelfde charme als in de theaterzaal, maar je moet er niet ver voor reizen en de grootste namen liggen dankzij de buis binnen handbereik. Bovendien krijg je een andere kijk op zo’n optreden, omdat de camera mee op het podium staat. Ik heb nooit het geluk gekend Miles Davis live aan het werk te zien en daarom zou ik een captatie van z’n live-show best kunnen appreciëren, zeker als je weet dat hij meestal met z’n rug naar het publiek stond te spelen.

In bed kijk ik dan nog graag naar een goeie talkshow. Niet zo eentje waarin de items maar zeven minuten mogen duren en waarin een wijde boog om moeilijke woorden wordt gemaakt. Ik herinner mij een praatshow op de Franse televisie, waarin de gasten bijna letterlijk op een divan werden neergelegd en op een haast Freudiaanse manier werden uitgevraagd. Ik kan je verzekeren, dat ging diep.

Tot slot een reisprogramma, liefst van Britse makelij. Van Michael Palin of Clive James. Bij hen draait het niet om vrijblijvende toeristische tips. Ze presenteren het bovendien op een onderhoudende manier. Zalig om, vanonder de lakens, te aanschouwen. (PVD)

Kurt Van Eeghem breekt momenteel z’n hoofd over een zaalshow-met-strijkersorkest, die half ’99 in première moet gaan, en aan een totaal nieuw tv-project. In december gaat hij weer van start met “De Drie Wijzen”, in maart ’99 met “De Notenclub”.

ONDER REDACTIE VAN LENE KEMPS