pousse-café

Het tv-toestel op mijn slaapkamer aanzetten, is het eerste dat ik doe wanneer ik opsta. Terwijl ik naar het radionieuws luister, lees ik er teletekst op na. Vervolgens zap ik naar CNN voor sport. Met the play of the day: bijvoorbeeld iemand die op miraculeuze wijze een baseball vangt. Zoiets zet m’n dag goed in gang. Eurosport is ook de moeite. Als ze geen rechtstreeks verslag brengen, serveren ze extreme sporten: snowboarden, met een brommer uit een vliegtuig springen… plezant om naar te kijken.

Om 30 seconden voor 13.00 uur schakel ik over naar VTM voor het middagjournaal. Heel merkwaardig, de klok loopt daar voor. Zodra er een item is over een uitslaande brand in Heusden-Zolder haak ik af. Ik wil grote, spectaculaire dingen zien. Rampen, dopingschandalen.

Het stoort me dat er zo weinig financieel-economisch nieuws wordt gegeven. Dat is toch veel belangrijker dan een auto-ongeluk! Een land draait toch op z’n industrie? Maar nee, ze geven een top-3 van de beurs, and that’s it! Jammer ook dat er geen vaste camera’s in het parlement staan. Je zou het absenteïsme nogal zien terugvallen.

Als ik geen cabaretier was, zou ik de godganse dag op MTV afstemmen. Vroeger keek ik veel naar die muziekzender, terwijl ik aan m’n computer zat te werken. Nu ze tussendoor blokjes informatie en kalenders je strot inrammen, spreekt het me minder aan. Daarom kijk ik in de namiddag vooral naar sport. Wat ik daar zo mooi aan vind? Dat er om iets gestreden wordt. Daarom valt voetbal me dikwijls tegen, zeker het Belgische. Ik heb een bloedhekel aan gelijkspelen. Winnen is de essentie, toch? Dat de draw van de Rode Duivels tegen Nederland op het WK gevierd werd als een overwinning, snap ik niet. Zo’n landje zijn we nu eenmaal. Blij met een compromis.

In de vooravond staat het kastje even af: te veel series waar ik me niet op kan concentreren. Wel heb ik deze zomer genoten van de talkshows van Ruby Wax. Ze praatte met een drietal gasten, terwijl ze samen zaten te eten. Die vorm vond ik interessant. De Vlaamse praatprogramma’s ontbreekt het aan inhoud. De sterkte van Ruby Wax en Clive James is dat ze komieken zijn, maar niettemin goed voorbereid. Ze durven doorvragen, zonder dat het bitsig wordt.

Om de dag te sluiten, kijk ik graag naar films met een happy end. In het echte leven loopt het slecht af, dat weet ik uit die journaals die ik overdag gevolgd heb. Ik heb een zwak voor het romantische slotbeeld van een man en een vrouw die hand in hand over het strand lopen bij een ondergaande zon. Dan kan ik met een gerust gemoed gaan slapen.”

Geert Hoste brengt dit najaar elke vrijdagavond op CANVAS ‘Oh Dierbaar België’, een programma dat hij zelf docu-comedy noemt en waarin hij 13 vooroordelen over ons land te lijf gaat.

ONDER REDACTIE VAN LENE KEMPS