pousse-café
Om te beginnen, keer ik terug naar m’n jeugd met die onsterfelijke aflevering van Johan En De Alverman, waarin Johan de Alverman worst en brood leert uitspreken. Volgens mij was de BRT in die tijd met z’n jongerenprogramma’s jaren voor op de rest. Nog uit het begin van de jaren ’60: Batman & Robin, met acteurs maar geïnspireerd op de comic en dus, bij de gevechtsscènes, ‘KPOW’ en ‘SOKK’ in tekstballonnetjes. Pure camp!
Tijd voor een ernstige noot dan. De Nederlandse reportage over Alzheimer, die in De Keuze Van Dekeyser werd uitgezonden. Ze volgen daarin een aantal patiënten van het begin van de ziekte tot de dood. Die paniek en die verwarring… heel aangrijpend!
Na het journaal, zónder beursberichten en komkommernieuws, wil ik de Rode Duivels het Hollandse voetbalteam met 4-0 zien inpakken. (lacht) Ik zou ook wel eens een komische actiefilm willen zien met Mel Gibson, John Cleese, Robin Williams en Sylvester Stallone. Over die laatste zeg ik al jàren dat hij een prachtacteur is, een mening die als politiek incorrect werd beschouwd. “Copland” heeft mij echter gelijk gegeven.
Graag ook een vervolg op Een Schitterend Ongeluk, de VPRO-reeks waarin Wim Kayzer een bende wetenschappers confronteerde met vragen zoals: Wat is de essentie van het leven? En: Waarom zijn er zoveel ideeën over de werkelijkheid mogelijk? Toen hij hen allemaal samen bracht, veranderde dit naar eigen zeggen hun leven. Ook mijn leven heeft het beïnvloed: ik ben meteen boeken gaan kopen van mensen als psychiater Oliver Sacks en de controversiële celbioloog Rupert Sheldrake. En nadien heb ik bijna een heel jaar lang gelezen. (lacht) Vervolgens een best of van The National Geographic. Met de bijdragen over de ijsbeer, de zeeotter en de zeeolifant. Agressief dat die zeeolifanten zijn, de mannetjes zijn pure macho’s! Grappig hoe natuurdocumentaires je doen nadenken over de dierlijke kantjes van mensen. Een nabeschouwing van de filmpjes wil ik door de weer tot leven gewekte socioloog Piet Vroon.
Gaan slapen, om 3 uur ’s nachts, doe ik met Het Zandmanneke, het animatiefilmpje van vijf minuten, dat lang geleden mijn tv-avond steevast afsloot. Ik herinner mij nog het silhouettenspel met het indiaantje Hiawatha. Dat wil ik terugzien, zodat de avond begint én eindigt in zwart/wit. Een rustgevende gedachte, vind ik dat.
Peter Van Dyck
Luk Wyns toert momenteel langs de Vlaamse theaters met de solo-voorstelling “Sterke Verhalen (k.n.t.!)”.
ONDER REDACTIE VAN LENE KEMPS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier