pousse-café

“Om 20 uur kijk ik naar het journaal op Canvas. Vroeger dan dat gaat het kastje niet aan sinds ik een dochtertje heb. Het valt me trouwens op dat ik, nu ik moeder ben, minder zin heb om voor de buis te hangen. Die nieuwsuitzending mag voor mij gerust zonder sportluik. Pure ballast vind ik dat. Dan schakel ik over op Inspector Morse. Ik voel absoluut geen sympathie voor die man. Integendeel, ik vind hem een degoutant kereltje. Maar de verhaallijnen zitten knap in elkaar. Engelse series zijn onovertroffen. Er wordt subliem in geacteerd. In vergelijking zijn de Vlaamse tv-reeksen gewoon geknoei. Die overacting!

Nog Brits: Fawlty Towers. Basil is mijn favoriete tv-personage aller tijden. Die oude afleveringen zijn al ontelbare keren herhaald en toch blijft het grappig. Het zou wat zijn, mocht John Cleese, speciaal voor mijn tv-avond, een nieuwe episode maken.

Waar ik me ook enorm mee amuseer, is Toppop yeah, de kwis met Bart Peeters. Alleen vind ik het raar dat er zo weinig wordt gelachen. Die Nederlanders zijn zo serieus! De archiefbeelden uit Toppop zijn soms hilarisch. In de jaren ’70 lagen lange worsten in het decor: schitterend! (lacht) Voor mij is dat jeugdsentiment, hé. De ergste straf die m’n moeder kon bedenken, was mij verbieden naar dat programma te kijken. Een goeie muziekspecial kan mij ook wel bekoren. Documentaires als Dancing In The Streets of One Hit Wonder, waarin getoond wordt hoe bepaalde platen tot stand zijn gekomen. Da’s beroepsmisvorming, zeker?

Wat ik heel graag een keer zou zien, is een diepte-interview met auteur Stephen King. Een utopie waarschijnlijk, want hij is zo waanzinnig populair dat hij die publiciteit niet nodig heeft. De voorwoorden in zijn boeken zijn nochtans zo snedig dat ik vermoed dat hij een onderhoudende praatgast zou zijn. Ik ben een hardcore-fan. Als ik weet dat een nieuwe thriller van hem uitkomt, hol ik naar de boekhandel.

Uiteraard wil ik ook een film. Rumble Fish bijvoorbeeld. Toen ik die op m’n 16de zag, werd ik overweldigd door de mooie zwart-witbeelden en de muziek van The Police-drummer Stewart Copeland. En er moet plaats zijn voor een vleugje romantiek: The English Patient of The Piano. Die laatste heb ik al vijf keer gezien. De eerste keer samen met m’n vier zussen. We smolten weg. Mijn man Paul noemt dat soort prenten slaapverwekkend. Maar na de overdosis sport van de voorbije zomer, mag ik toch ook iets, niet?

Om de avond af te ronden, wil ik genieten van een concert uit de vroegere Duitse Rockpalast-reeks. Liefst van The Police, een groep waar ik als puber totaal weg van was.”

Pitti Polak heeft de cd ‘Pictures Lie’ en de single ‘Fools Like Us’ uit. In het najaar doet de band een theatertournee.

ONDER REDACTIE VAN LENE KEMPS,Peter Van Dyck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content