Poppenspel

Hideki Seo, derdejaarsstudent aan de academie van Antwerpen, haalt dit jaar de prijs van Weekend Knack binnen. De vrolijkheid van zijn collectie wist ons te charmeren. De achterliggende redenering nog meer.

Onwennig en schuchter kijkt hij toe hoe zijn collectie wordt gefotografeerd. Hideki Seo is opgetogen over de prijs van Weekend Knack : dit is zijn eerste modeproductie. Een interessante ervaring, vertelt hij.

Ervaringen opdoen, dat is nu net de drijfveer van deze dertigjarige Japanner. Daarom gooide hij zeven jaar geleden zijn roer volledig om. Na een tijdje als grafisch vormgever gewerkt te hebben in Osaka, kreeg hij het er te benauwd. “Ik had nood aan ademruimte. Japan is te hectisch om creatief te zijn.” De wereld lonkte, en Seo besloot alle continenten aan te doen. Tijdens het reizen groeide zijn interesse voor mode. “Kleding vertelt alles over een volk. Ze weerspiegelt het klimaat waarin de mensen leven, hun geloof, de economie, de hele maatschappij.”

Naarmate zijn frequent flyer-kaart aandikte, werden ook zijn toekomstplannen concreter. Uiteindelijk keerde Seo terug naar de schoolbanken, meer bepaald naar de academie van Antwerpen. Een late roeping maar een doordachte. Dat hij volgend jaar naar het vierde jaar mag, is daar het bewijs van. De jury bekroonde zijn derdejaarscollectie met mooie cijfers. Het opgelegde thema, etnische kostuums, leek haast vanzelfsprekend voor deze wereldreiziger. “Ik was onmiddellijk geïnspireerd door een van mijn reizen naar Tibet. Iedereen is er in de ban van de dalai lama en ik wilde begrijpen waarom. Ik zat zelf vol vragen over de toekomst, en heb er urenlange gesprekken gevoerd met monniken. Uiteindelijk kwam ik tot het besef dat hun god niet de mijne is. Ik zag een verschil tussen mezelf en andere mensen. Het tegenovergestelde overkwam me enkele maanden later in een dorpje in Senegal. Ik sloot er vriendschap met een man en vertelde hem dat ik hem benijdde omwille van de prachtige sterrenhemel. Maar hij antwoordde me dat hij nauwelijks naar de sterren keek omdat de zorg voor zijn familie hem zo in beslag nam. Toen besefte ik dat mensen over heel de wereld uiteindelijk allemaal hetzelfde zijn. We staan te weinig stil bij de mooie dingen in onze omgeving.”

Conclusie ? Het gras ziet altijd groener op een andere wei. En dus besloot Seo zich te laten inspireren door zijn eigen erfgoed, meer bepaald door een vierhonderd jaar oud Japans kostuum. Alleen wilde niemand hem zeggen hoe het gemaakt werd. Tradities zijn in Japan nu eenmaal gehuld in absolute geheimhouding. Er moest een spreekwoordelijke mouw aan worden gepast. De oplossing kwam in de gedaante van de DACC-CHAN, een zwarte pop die razend populair was in Seo’s kindertijd. “In 1988 werd de pop uit de handel gehaald omwille van haar zwarte huidskleur. Omdat dat discriminerend zou zijn. Ik ben het daar niet mee eens en daarom maakte ik de pop in zwart, wit en rood. Als symbool van verdraagzaamheid. Elke kleur draagt een schoonheid in zich. We verschillen en toch zijn we ook allemaal gelijk. Ik wil geen onderscheid maken op basis van huidskleur.”

Een mooie gedachte voor een Japanner die zich graag permanent wil vestigen in Antwerpen. Op de vraag waarom er dan geen geel popje in zijn collectie zit, antwoordt hij aarzelend : “Omdat die kleur niet zo goed paste in het geheel.” Ach, een beetje dichterlijke vrijheid… het is hem gegund. n

Tekst Pascale Baelden

“Ik had nood aan ademruimte. Japan is te hectisch om creatief te zijn.”

“Elke kleur draagt een schoonheid in zich. We verschillen en toch zijn we ook allemaal gelijk.”