:: Reacties : jp.mulders@skynet.be

Gisteren zag ik er weer eentje. Ze trok de garagepoort open om haar cabriootje naar binnen te rijden. Ik ving een glimp op van elegante kuiten, een perfect zittend kapsel en bruingebrand vlees. Het geheel werd op smaak gebracht door de zonnebril, die als een behaagzieke reuzentor in heur haren zat geprikt.

“Tiens,” dacht ik, terwijl ik verdoken opgesteld het strakke figuurtje beloerde, “een poppemieke !” Het was alweer een hele poos geleden dat ik er nog eentje had ôgespot”. Tegenwoordig mijd ik de plaatsen waar ze zich in al te beroezende concentraties ophouden.

Met zekerheid een poppemieke determineren is geen makkelijke klus, zelfs niet voor ervaren spotters. Het probleem is dat je over geen glasheldere criteria beschikt maar enkel over vage indicaties. Een poppemieke ben je ook niet zwart op wit. Er bestaan mengvormen, variaties, hybride soorten. Poppemiekes zijn bijvoorbeeld niet noodzakelijk mooi en dom, dat zou het te makkelijk maken. Typerender is hun emotionele oppervlakkigheid. Ze zijn meester in het fascinerende maar hachelijke spel van aantrekken en afstoten. Eerst geven ze een man al hun aandacht, knikjes, begrijpende blikken en bezorgde trekjes om de mond. Zodra echter het stadium is aangebroken dat hij uit hun hand eet, zwieren ze hem zonder veel scrupules bij het restafval. Prompt vervangen ze hem door een reservevriendje, waarvan ze er altijd een paar achter de hand houden.

,,Don’t be reckless with other people’s heart, and don’t put up with those who are reckless with yours.” Ik haak af zodra ik iets in die richting bespeur. Het is een principe dat ik hanteer sinds een verdwaald Poppemieke eens de vloer met mij heeft aangeveegd. De vuistregel is eenvoudig, maar zelfs het best gecamoufleerde Poppemieke botst er vroeg of laat tegenaan. Helaas kan mond-op-mondbeademing voor het slachtoffer tegen die tijd vaak allang niet meer baten.

Samen met een vriend, net als ik door het Leven en de Poppemiekes getekend, probeerde ik ooit een vragenlijst op te stellen om op wetenschappelijke wijze het Poppemiekesgehalte van vrouwen te bepalen. The degree of Poppemiekiness noemden we dat, met de galgenhumor die ons eigen is. Erg ver kwamen we niet. Uit hun type auto kan je soms iets afleiden, daarover waren we het eens. Poppemiekes verplaatsen zich met graagte in een Mercedes 320 CLK, al was het maar voor het verlichte spiegeltje in de zonneklep. Om de een of andere reden scoort echter ook de Volkswagen Polo uitzonderlijk goed, net als dat kleine cabriootje van Peugeot. Een tasje vol potjes van Clinique en Shiseido kan evenzeer een symptoom zijn. Het bezitten van een lidkaart van de fitnessclub is nog zo’n indicatie. Het zou echter verkeerd zijn te beweren dat sportende vrouwen automatisch Poppemiekes zijn. Kim Clijsters, bijvoorbeeld, is er duidelijk geen. Kim Gevaert wil er zelfs geen zijn.

Aan de andere kant heb je ook factoren die het Poppemiekesgehalte van een vrouw verlagen, zoals sommige margarines het cholesterolgehalte in het bloed. Ik som lukraak enkele van die eigenschappen op, die ik van lieverlede als niet te versmaden pluspunten ben gaan beschouwen : in een aftandse auto rijden ; boeken lezen die niet in de top-10 staan ; een kledingstuk dragen met het C&A-labeltje er nog in ; niet spontaan ,,Knokke” zeggen als naar je favoriete badstad wordt gevraagd ; al eens van Kurt Vonnegut hebben gehoord ; weten dat Kuala Lumpur géén berensoort is ; je ervan bewust zijn dat de Endlösung niets met de hoofdhuid te maken heeft.

Helemaal zeker ben je natuurlijk nooit. Zoals ik ook wel eens in Het Zoute kom, kan je een zeldzame keer tegen een Poppemieke aanlopen dat Slaughterhouse Five heeft gelezen of de beginselen van de astrofysica beheerst. Dat Poppemieke is dan van het atypische soort.

Hoewel ik dat perfect gesoigneerde tegenwoordig schuw, sla ik ze nog altijd graag gade, als belangwekkende terrariumschepsels die zich op veilige afstand achter glazen wanden bevinden. Ik zie ze zorgvuldig hun lippen stiften, hoor hun hakken koket klikklakken over het trottoir. Nuchter registreer ik hoe ze behaagziek hun haar wegstrijken achter hun oor – altijd een gevaarlijk teken. Ik ben er nog niet helemaal uit, maar één ding meen ik inmiddels wel te hebben geleerd : als G.M.O.V.S. (Gevoelige Man met Oog voor Vrouwelijk Schoon) blijf je maar beter met je fikken van de Poppemiekes af. Té veel kans om tot emotioneel gehakt te worden vermalen door diezelfde kaken die je eerst nog zo begeerlijk leken. Poppemiekes kun je maar beter overlaten aan de hoede van hun mannelijke tegenhangers, ook wel gemeenzaam macho’s genoemd. Die bevredigen nu eenmaal het best hun instincten, doorgesijpeld uit tijden waarin mammoetjagers hun vrouwtjes bij de haren naar de grot sleurden.

Ik breek daar allang mijn hoofd niet meer over, hoewel het schrijven van dit stukje mij weer zin heeft gegeven om mijn gestandaardiseerde vragenlijst verder te verfijnen. Zo’n universele Poppemiekes score, bruikbaar voor lotgenoten van hier tot Peking ? Het zou de G.M.O.V.S. een hoop ellende kunnen besparen.

JEAN-PAUL MULDERS