POP

Redactie Knack

12-12-1995, 23:00 Bijgewerkt op: 08-12-2020, 07:31

GENIE X 2

Geschiedenis met de hoofdletter G. Een van de meest besproken, maar nooit uitgebrachte elpees uit de rockhistorie is “Smile” van de Beach Boys. Er circuleerden zelfs geruchten dat de plaat en haar wording 30 jaar na datum als een 3- of zelfs 5-cd box zouden verschijnen, maar blijkbaar heeft Brian Wilson, het brein van de Boys, alweer zijn fiat ingetrokken. “Smile” zou indertijd een kollaboratie worden van twee lichtgestoorde genieën : Wilson zelf en Van Dyke Parks, het instrumentale wonderkind par excellence. Van hun sessies zijn “Heroes and villains” en “Sail on sailor” na behoorlijk wat sukkelen uitgebracht en toen was er niets meer. Tot nu. “Orange Crate Art” (* * * * Warner Bros) pikt de draad weer op. Van Dyke Parks schreef de meeste songs, Wilson zong ze in en hij deed dat op een manier zoals hij in jaren niet meer gekund heeft. Zelfs aficionado’s van de Beach Boys zullen hier en daar een krop in de keel krijgen van de gelijkenissen. En er is nog meer, want “Orange Crate Art” is in wezen een koncept-cd over het Californië van eind jaren ’50, begin jaren ’60, een geïdealizeerde herinnering in woord en beeld (zie de hoesschilderijtjes) van de onschuld die toen nog bestond en waarvoor de Beach Boys lang voor hun debaucherieën bekend raakten model stonden.

BELGIE

Je kan er niet omheen : 1995 is een lichtjes sukkulent jaar geweest voor de Belgische rock. Aan het stapeltje knap tot extreem aantrekkelijke cd’s kan op de valreep ook nog “Turn loose the idiots” (* * * Bang !) van Biack worden toegevoegd. Deze weirdo maakte eertijds deel uit van Joyhouse, maar solo is hij stukken boeiender : dit is pure lo fi in het straatje van Beck en Lou Barlow, met een vleugje Palace Brothers hier en daar en een knipoog naar de dEUS-school (Moondog Jr).

In het Brusselse maakt de multiraciale en zich in evenzovele talen uitdrukkende groep De Puta Madre furore. Hun debuut-cd “Une Ball dans la Tête” (* * * Bang !) kombineert de dreiging en de partikuliere tederheid van de grootstad. Het is hiphop, die hoofdzakelijk verweven wordt met jaren-zeventig-funk, maar ook uit andere genres (reggae bijvoorbeeld) plukt. Veelbelovend.

In de kategorie ach en oh wee : “Gunsmoke” (- Full House) van de Greenhorns heeft hier en daar een roots-achtige track, maar beperkt zich te vaak tot een boogiënd Brussels doorslagje van ZZ Top.

Ludo Mariman heeft ook een nieuwe. Ze heet “Milk and spices” (Alora). Zwijgen is goud, dus.

Dat Peter Arnout de lokale versie is van Neil Young (minus het talent vanzelfsprekend) is genoegzaam bekend. Dat hij klinkt als ’the loner’ is één ding, maar dat “Who cares about hookers ? ” (Atic Records) in de vorm van “My way” (sic) een plagiaat bevat van “Birds” is niet alleen pijnlijk, maar bepaald ziekelijk.

Ook uit : de Nederlandstalige kinder-cd “De Vliegende Doos” (* * * EMI) van Bart Peeters met gastrollen voor Ronny Mosuse, Gunther Neefs en Urbanus, onder andere. En nu we toch bij VTM zitten : de superromantische score van Alain Van Zeveren bij de serie “Ons geluk” (* * Sony) is cd-matig beschikbaar.

HITS

Laatste lichting kerstballen van dit jaar. Het is absurd om te denken dat je het beste werk van Ella Fitzgerald op één cd kunt persen, maar als “Ella Her Most Beautiful Songs” (* * * GRP/MCA) je op weg zet naar meer, trekken wij onze bezwaren in.

Een jaarlijks terugkerend fenomeen : “The White Christmas Album” (* * * MCA). Tussen deze achttien tracks vindt men Bing Crosby’s evergreen naast werk van Judy Garland, Louis Armstrong, Peggy Lee, Chuck Berry, maar helaas ook Pat Boone en Liberace.

Op eigen benen is Don Henley de suksesvolste en interessantste Eagle gebleken. “Actual Miles-Henley’s Greatest Hits” (* * * Geffen), een verzamelaar met twee nieuwe studio-opnamen, draagt daartoe bewijsmateriaal aan.

EN DAN OOK

– Fleetwood Mac : “Time” (* * Warner Bros). De tracks met Christine McVie en de ruimtelijke drums van Mick Fleetwood herinneren nog aan de gloriedagen. De momenten waarop Bekka Bramlett de vocals overneemt zijn een àndere, maar nog altijd acceptabele Fleetwood Mac. En als vergane glorie Dave Mason zich met de zaken bemoeit, is het huilen met de pet op.

– Giant Sand : “Goods and services” (* * * Enemy). Voortreffelijke live-registraties van Howe Gelb en kompanen. Arizona-gitaarrock de luxe met opmerkelijke versies van Carly Simons “You’re so vain” en Jim Reeves’ “Welcome to my world”.

– Various : “Tapestry Revisited” (- Lava Records). Van alle zielige tributes is dit vermoedelijk de dapperste. De integrale “Tapestry” een van de tien essentiële rockplaten aller tijden wordt hier ten behoeve van de Amerikaanse mainstream-radio aangerand door Celine Dion, Essential, All-4-One, Bee Gees, Richard Marx en Curtis Stigers. Rod Stewart, Amy Grant en Faith Hill doen hun best, maar eigenlijk halen alleen de onderschatte Blessid Union of Souls en de kombinatie van Bebe en Cece Winans met Aretha Franklin een voldoende.

JACKY HUYS

Brian Wilson & Van Dyke Parks : onschuld in klank en beeld.

DE AFREKENING

1. (2) Bullet with butterfly wings Smashing Pumpkins

2. (1) Diane Therapy ?

3. (5) Wonderwall Oasis

4. (4) Lightning crashes

Live

5. (10)Run with the torch Channel Zero

6. (9)It’s oh so quiet Björk

7. (14)Hand in my pocket Alanis Morissette

8. (7)Pop Sloy