STERK

Noem ons sentimenteel, verwijt ons ouwe retro-punks te zijn, maar wij blijven erbij : wij houden van Rancid. Oké, nieuw is het niet : de verzuchtingen naar een Clash-reünie worden met “… and out come the wolves” (* * * * Epitaph) volkomen overbodig, want dit zijn Joe Strummer en de zijnen van pakweg twintig jaar geleden : de sound, de stemmen, de wij-tegen-de-wereld-teksten, punk (en okkasioneel ska) maar dan wel meer dan twee minuten ramram want verpakt in sterke songs, zelfs de zwart-witte hoes en het lettertype. En natuurlijk de mentaliteit. Madonna stuurde hen een naaktfoto uit haar seks-boek en schreef er een kattebelletje bij, “please sign to Maverick” (haar eigen platenlabel). En toen ze hun poot moesten zetten onder een kontrakt met een multinational, kregen ze ter elfder ure klamme handen en bleven bij hét punklabel bij uitstek, Epitaph, waar hun derde vanzelfsprekend perfekt thuis is. Begint u eindelijk ook het gevoel te krijgen dat u met Offspring plastiek in handen hebt gekregen ? Dan is het hoog tijd dat u Rancid ontdekt.

BELGEN

Een binnenlands label om naar uit te kijken is het Antwerpse Lowlands. “Macaronic sines” (* * * Lowlands) is een boeiend avontuur van de Amerikaanse zangeres Anna Homler, de Tsjechische perkussionist Pavel Fajt en de Belg Geert Waegeman (zie Cromagnon). Een broze, maar verleidelijke stem, subtiele arrangementen, inventief gebruik van verrassende instrumentenkombinaties, bref : innemende, zeg maar, neo-klassieke minimal world. “Twin cycles” (* * Lowlands) is de dansbaar gemaakte herwerking van het interessante “Recyclage”, een triphopperig werkstuk van Neven, zijnde Peter Clasen.

Mijn god, wat wordt er nog altijd slaapverwekkende muziek gefabriceerd in Wallonië. De Luikse formatie Keaton situeert zich met “Intravenous” (Concept) zo’n beetje tussen sympho de eeuwige ziekte van onze Franstalige vrienden en hardcore annex grunge. Ook al volkomen passé hun debuut dateert van ’69 is Burning Plague op z’n reünie-geeuw “Two” (MMS), waarop de klassieke fout wordt gemaakt vormelementen van een genre (in casu de rockblues) te kopiëren en te denken dat men het ook kan. Drummer van de band : Marc Ysaye, ex-Machiavel, wat voldoende verklaart. Minst erg is de Brusselse formatie Largo, waarin een Marokkaan en twee bleekscheten, met “Dounia” (* * Columbia), waarop het trio bewijst het hart op de goeie plaats te hebben, maar in zijn world-achtige muziek nog tezeer een eigen smoelwerk ontbeert.

Deviate maakt op “Wreckstyle” (* * I Scream Records), inclusief mystery track, beenharde en behoorlijke hardcore, maar heeft een zanger die zou moeten leren dat je zelfs in dit hoekje niet extreem monotoon moét zingen. Meer tracks van het gehalte “Fearless state” gewenst.

Sympatieke baasjes ondanks hun stupide aliassen zijn de vijf van The Electric Kings, die zich specializeren in swing en jumpblues van de jaren veertig en daaromtrent. Op “Not for sale” (* * * M&W) storten deze ex’en van de Dizzy Dave Band en de Healers zich op standards én verrassend aardige eigen komposities, die zij met vuur en verve neerzetten. Nil novi sub sole, maar soms hoeft dat ook niet.

VERZAMELD

Het aardige aan de serie verzamelaars rond Elvis Presley is dat je hiermee ook z’n neergang mooi in beeld krijgt. “The Essential 60’s Masters II” (* * RCA) bevat het beste nu ja : àlles is relatief uit z’n films, kan nog bogen op een groot aantal radio-hits, maar klinkt eigenlijk als de Amerikaanse Helmut Lotti, als u begrijpt wat we bedoelen.

Met alle heisa rond Madredeus dreigt men soms wel eens uit het oog te verliezen dat de échte koningin van de fado Amalia Rodrigues is. Vandaar dat iemand er goed aan gedaan heeft “Estranha Forma de Vida-O Melhor de Amalia” (* * * * EMI) uit te brengen met het beste werk van deze Portugese parel uit de periode 1965-1985. Weemoed met een hoofdletter W.

Wij hebben altijd de gezonde reflex gehad om bij het horen van de naam Marc Almond spontaan emigratie te overwegen. Onze reflexen zijn nog onaangetast : “Treasure box” (EMI) een dubbelaar met 25 tracks uit z’n EMI-periode met veel onuitgegeven werk, B-kantjes en alternatieve mixen was nog maar aangekondigd of de ambassade van Taiwan kon al op ons rekenen. En vermits in dezelfde week ook “Jarremix” (Dreyfus), een remix-cd van de bekendste stukken van Jean-Michel Jarre, over ons neerdaalde, beginnen we nu ook al onze valiezen bijeen te harken.

JACKY HUYS

Rancid, een jonge versie van The Clash.

1. (1)

Help Channel Zero

2. (2)

Violet Hole

3. (3)

Not an addict K’s Choice

4. (6)

Do what I say Clawfinger

5. (13)

Fake plastic trees Radiohead

6. (11)

Hope St. Levellers

7. (4)

Tongue R.E.M.

8. (15)

Hey man nice shot Filter

9. (7)

Summer Buffalo Tom

10. (9)

This is a call Foo Fighters

11. (5)

Stories Therapy ?

12. (22)

Alright Supergrass

13. (10)

Gotta get away Offspring

14. (12)

I don’t want to grow up Ramones

15. (16)

Common people Pulp

16. (8)

Isobel Björk

17. (30)

Downtown Neil Young & Pearl Jam

18. (20)

Everything Zen Bush

19. (29)

Loose Therapy ?

20. (23)

Rock’n’roll is dead Lenny Kravitz

21. (17)

Naked Reef

22. (24)

Shiny side Mad Dog Loose

23. (27)

Father to a sister of thought Pavement

24. (25)

Hell is round the corner Tricky

25. (-)

Welcome to paradise Green Day

26. (21)

C’mon Billy PJ Harvey

27. (-)

Silly me The Scabs

28. (14)

Leave home Chemical Brothers

29. (-)

You do something to me Paul Weller

30. (-)

Countryhouse Blur

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content