BJÖRK

Misschien ligt de grootste verdienste van het werk van Björk en haar meest lovenswaardige claim to lasting fame in haar onvoorspelbaarheid en eigenzinnigheid (en, niet te vergeten, de surrealistische humor in haar teksten). Het was makkelijk geweest om van “Post” (* * * * One Little Indian) “Debut” deel II te maken. Maar nee dus. De IJslandse sirene (in alle betekenissen van dat woord) heeft zich omringd met gelijkgestemde zoekers (Nellee Hooper voor een bisnummer als producer, Tricky, de legendarische orkestleider Eumir Deodato, Howie Bernstein zie Mo’Wax en Graham Massey van 808State) en is aan een ontdekkingsreis begonnen die haar leidt langs onbetreden paden waarbij de wegwijzers techno, trance, jungle, triphop, dance, rock, big band, walsen en ballads zijn. Een voorbeeld maar, de in elkaar overvloeiende tracks 5 tot en met 8 : het stampende, over the top gaande “Enjoy”, de ballad “You’ve been flirting again” (de broosheid zelve is dat), meteen daarna het alweer rammende “Isobel”, een van de zovele hoogtepunten van de plaat, dat nog overtroffen wordt door “Possibly maybe”, een van krassende plaat-klanken voorziene triphoptrip. Wordt 1995 Het Jaar van de Rockvrouw ?

P.S. Björk koncerteert op 11 oktober in Vorst Nationaal. Als wij u waren, dan gaven we nu al onze naam op.

SOUNDSCAPES

Soundscapes in alle maten en gewichten, klanken allerhande waarbij u zelf voor de beelden moet zorgen. Wie gedacht had dat Angelo Badalamenti met “The city of lost children” (* * * EW) opnieuw een “Twin Peaks”-achtige soundtrack zou gemaakt hebben, krijgt beslist een koude douche : dit is mooi, maar uiterst klassiek (let op de gastrol van Marianne Faithfull op “Who will take my dreams away”). Als “Radar” (* * * * Cooltempo) van Earthling net voor Massive Attack, Portishead en Tricky was verschenen, dan had men van een regelrechte schok gesproken. Nu is het “niets meer” dan het vierde triphopperige meesterwerk op rij, zij het dat er bij dit duo een iets grotere klemtoon ligt op hiphop-passages.

De derde van Dreadzone, “Second light” (* * * Virgin) verlegt de grenzen van dub enigszins, door er forse scheuten pop (“Little Britain”), techno en middeleeuwse Enya-achtige folk (“A Canterbury Tale”) aan toe te voegen. Het label van “Wisdom and lies” (* * * Acid Jazz) van Emperors New Clothes roept verkeerde verwachtingen op, want ook deze band breekt uit z’n keurslijfje en gaat via inventieve blazers aanzienlijk meer in de richting van de parels op Mo’Wax.

Een zeer wonderlijke trip valt te beleven op “Black secret technology” (* * * Juice Box) van A Guy Called Gerald (maar u mag ‘m Simpson noemen) : ambient, jungle en techno mét soul, fascinerende perkussie, elektronisch gekissebis, maar altijd levend en wel. Programmeert u overigens de bonustrack “Life unfolds his mystery” niet, want dat is een vals orgelpunt (auraal behangpapier). Subsurfing, zijnde Greg Hunter en Obi, lonkt op het lichtjes magistrale “Frozen ants” (* * * Apollo) meer dan een klein beetje naar het Verre en Nabije Oosten met hypnotische ritmes, waarbij de sitar zelden ontbreekt, over trancey en spacey grooves.

Tim Simenon is terug. Onder zijn alias Bomb the Bass tast hij op “Clear” (* * Fourth & Broadway) het grensgebied af tussen dub, reggae, triphop, acid jazz en ambient. Wie een snelle staalkaart wil van deze genres, hij proeve van “Freezone 2 : Variations on a Chill” (* * * SSR), de tweede dubbelaar in deze serie, waarop deze keer onder andere DJ Cam, APE, D*Note, The Mighty Bop en Hector Zazou met Harold Budd hun ding doen. Eveneens overzichtmatig is de verzamelaar “Miscellaneous” (* * Language) van een nieuw Londens label, dat artiesten uit de hele wereld aan het woord laat, van het Italiaanse Bio Muse over hiphop-auteur David Toop tot het Japanse Tao. Niets verbluffends, maar ook niets beschamends.

Het hoeft overigens niet allemaal rozegeur en maneschijn te zijn. Gelieve u bijvoorbeeld ver af te houden van de pap op “Bohême” (Columbia), waarop de geheel uit plastiek opgetrokken Noordfransen Sanchez en Mouquet de Oosteuropese kulturen raiden. Ook de elektronische ambient van de Finse groep Aural Expansion kan ons op “Surreal sheep” (- SSR) maar matig bekoren vanwege té clichématig. En zelfs Aphex Twin gooit er op “I care because you do” (- Warp) een beetje met de pet naar, tot en met gefluit dat de oren pijnigt toe.

EN DAN OOK

– Charles & Eddie : “Chocolate Milk” (- Capitol). Mierzoete én te cleane softsoul van het blank-zwarte duo dat een paar jaar geleden scoorde met “Would I lie to you”.

– Clarence Clemons : “Peacemaker” (* * Zoo). Sfeervolle new age met jazz- en Indiaanse invloeden van de toeteraar van Springsteens E Street Band.

– Country Teasers : “Country Teasers” (* * * Crypt). Een spectaculaire Chrome Cranks-Jon Spencer-achtige benadering van country, waarbij niet op een vloek of een vierletterwoord wordt gekeken en de classic “Stand by your man” heerlijk door de mangel wordt gehaald. Een plaat als een kinderhemdje : kort, smerig en vertederend.

– Crowsdell : “Dreamette” (* * * Big Cat). Innemend trio uit Florida in een produktie van Stephen Malkmus (Pavement). Bettie Serveert meets The Sundays met als wonderbaarlijke uitschieters “Sadeyes” en “Waltz”. Zeer in het oog te houden.

– Hard To Get. Drie releases op het Nederlandse Hard To Get-label dat zich specializeert in acid jazz en aanverwanten. Hit the Boom !, rond zangeres Marijn van Teylingen, laveert op “One day soon” (- HTG) tussen modale acid jazz en Sergio Mendes-toestanden. Saxual Harassment, rond blazer Howard Sie, solliciteert met “The Bare Essentials” (HTG) naar een plaatsje in elke lift ter wereld. En wie een introduktie op dit label behoeft, kan “Hard to get, Hard to beat” (- HTG) tot zich nemen, waarop bovengenoemden acte de présence geven, samen met gelijkgestemden als Cooly D & Scorpion, Mendoza Dance Parti of Saskia Laroo.

– Pink Floyd : “Pulse” (* * EMI). Hoeveel live-cd’s van Pink Floyd kan de wereld verdragen ?

– Shihad : “Killjoy” (* * Noise). Een kwartet Nieuwzeelandse geweldenaars die veel Killing Joke en Nine Inch Nails tot zich hebben genomen. Retestrakke, direkte en toch toegankelijke crossovermetal. Shihad speelt, samen met Head Like a Hole, op 27/6 in de Pacific Antwerpen.

– Silmarils : “Silmarils” (* * EW). Crossover met de nadruk op rap en metal van een Parijs ensemble, dat goed naar de illustere voorbeelden in het genre geluisterd heeft (Peppers, Rage, tutti quanti).

KONCERTEN

Rod Stewart (21/6 Flanders Expo Gent), Ry Cooder & David Lindley (22/6 Koningin Elisabethzaal Antwerpen), Grant McLennan (22/6 AB Bellevueclub Brussel), James Brown (23/6 Poelaertplein Brussel), Alliance Ethnik (24/6 Botanique Brussel), East 17 (24/6 Vorst Nationaal), Rock Herk : Elevate, Pitch Shifter, Shootyz Groove, Caspar Brötzmann Massaker, Gas Huffer, Fudge Tunnel, H-Blockx, Girls Against Boys (24/6 Olmenhof Herk de Stad), Rolling Stones (24 en 25/6 Werchter, sold out), Burning Spear (25/6 Vooruit Gent), Dick Dale (25/6 Pacific Antwerpen), Ash (26/6 Pacific Antwerpen), Ramblin’ Jack Elliott (26/6 AB Bellevueclub Brussel), Rev. Brown (27/6 Banana Peel Ruiselede).

JACKY HUYS

Björk : IJslands genie.

DE “LOW ROCK” VAN MORPHINE

Mark Sandman zegt het zonder glimp van humor : “We zijn klaar voor het grote sukses. Het is een langzame opbouw geweest de voorbije vijf jaar en we blijven nuchter. Totnogtoe hebben we een publiek getrokken dat weliswaar internationaal is, maar beperkt tot mensen die van muziek houden, die het van heel dichtbij volgen, die “mee” willen zijn met innovaties. En begrijp me niet verkeerd : da’s een heerlijk klankbord. Maar het mag zo stilaan iets meer zijn. ” Overigens citeert Sandman als terugkerende tema’s in zijn teksten : “Hoop, wanhoop en waanideeën. “

Dé sleutel voor Morphine is het live-werk geweest : “We hebben honderden shows gespeeld in honderden steden. Je kan dit natuurlijk geen tien jaar aan een stuk doen, maar we hebben er momenteel geen enkel probleem mee. Trouwens : we hebben een vrij origineel systeem. In steden, waar we graag vertoeven, proberen we een kleinere klub te boeken, waar we dan drie avonden na elkaar kunnen spelen. Het is intiemer en minder slopend wat het reizen betreft. Ik heb geen zin meer om in zeven Belgische steden te staan, maar drie gigs in de Brusselse Botanique bijvoorbeeld zie ik helemaal zitten. De organizatoren begrijpen ons : ze hebben trouwens geen keuze. Het is dàt of ons op twee, drie jaar uitmelken tot we een hekel aan elkaar krijgen en de band opdoeken. “

Er zijn verschillende teorieën in omloop over hoe Morphine tot zijn unieke sound is gekomen van 2string slide bass, baritone sax en drums. “Het was een samenloop van omstandigheden, ” zegt Sandman. “Ik was op een bepaald moment aan het leren om slide bas te spelen vraag me niet waarom. Ik ben altijd een fan geweest van Dana Colley en ik wou doodgraag met hem samenspelen, omdat ik vond dat z’n talent bij z’n vorige bands vergooid was. Bon, na een tijdje had ik door dat ik alleen maar slide bass kon spelen als ik een aantal snaren verwijderde, want anders was het té moeilijk om expressief te zijn. Dana haalde zijn baritonsax uit, ik zong en het geheel leek op iets wat vrij origineel was. En toen hebben we die sound verfijnd door aan de lopende band te spelen zonder er een grote hype van te maken en te verwijzen naar onze vorige groepjes. “

Het probleem met een originele sound is dat je er ook een naam moet voor verzinnen. Sandman haalt zijn schouders op bij alle termen die men gehanteerd heeft. “De enige die zin heeft, is de term die we zelf bedacht hebben, ” zegt hij, “low rock. Sommigen zeggen : jazz. We appreciëren die muziek, vooral jazz uit de fifties en sixties, maar het is geen deel van onze muzikale opvoeding geweest. Het enige wat je zou kunnen zeggen, is dat Dana in die traditie sax speelt : uit de tijd voor de elektrische gitaar geperfektioneerd werd dus. Dit gezegd zijnde is de baritonsax hoe dan ook een typisch rock-instrument : Prince gebruikt het, Los Lobos, Little Richard had er zelfs twee in zijn band. Terzijde : wij hebben het ook eens met twee geprobeerd, maar het klonk te slordig. “

“Yes” van Morphine is verschenen bij Rykodisc. De groep koncerteert op 1 en 2 juli tijdens Torhout-Werchter.

Morphine : unieke sound.

STUDIO BRUSSEL. DE AFREKENING

1. (2) Buddy Holly Weezer

2. (3) Stories Therapy ?

3. (1) Doll parts Hole

4. (8) Black steel Tricky

5. (4) When I come around Green Day

6. (5) Army of me Björk

7. (28) Hold me, thrill me, kiss me, kill me U2

8. (16) Drink the elixir Salad

9. (7) Hotellounge dEUS

10. (6) Where did you sleep last night Nirvana

11. (10) Everything Zen Bush

12. (30) Bad time The Jayhawks

13. (15) Self esteem Offspring

14. (12) I alone Live

15. (18) Sour times Portishead

16. (13) Off the hook Dildo Warheads

17. (9) Ladder Ashbury Faith

18. (-) Root down Beastie Boys

19. (19) Digging the grave Faith No More

20. (29) Misery Soul Asylum

21. (11) Rattled by la rush Pavement

22. (20) Who’s the king Dog Eat Dog

23. (17) Pay for me Whale

24. (14) Supersex Morphine

25. (-) Evidence Faith No More

26. (24) Suck my energy Channel Zero

27. (26) Megasonic teenage warhead Monster Magnet

28. (-) Immortality Pearl Jam

29. (21) Down by the water PJ Harvey

30. (-) Honey white Morphine