LOOSEGROOVE

Eindelijk heeft Sony ook in Europa besloten werk te maken van de distributie van Loosegroove, een onafhankelijk label dat opereert vanuit Seattle, dat zo kreatief mogelijk wil zijn en jonge bands de kans wil geven relatief goedkoop op te nemen. Het label is een initiatief van Stone Gossard (gitarist bij Pearl Jam) en Regan Hagar (lid van Satchel), onder andere.

Devilhead is de band van Kevin en Brian Wood. Hun broer Andrew was ooit de focus van de veelbelovende Mother Love Bone, maar verwisselde het tijdelijke met het eeuwige, waarna zijn band evolueerde tot Pearl Jam. “Your ice cream’s dirty” (* * * Loosegroove) van Devilhead is een knappe, strakke cd die barst van de ballads (waarbij wij denken aan een kruising tussen Led Zeppelin en Grant Lee Buffalo), waarop Kevin vaak kompleet over the top schreeuwt. Erg mooi : het ijle “There” ; het van puntige, exotische licks voorziene “Birthday” en het afsluitende (als je de mystery track vergeet), ontroerende “Funeral march”.

Weapon of Choice is geheel andere koek. “Nut Meg Sez ‘Bozo the Town'” (* * * Loosegroove) barst namelijk van de weirde funkmetal, die zo’n beetje het midden houdt tussen Living Colour zaliger, George Clinton en Sly & the Family Stone met een meer dan serieuze dosis Zappaiaans gefreak. Spacey en dopey, tot in de liner notes en het stripverhaaltje op de binnenhoes toe.

Minste van de vier is Prose and Concepts, die misschien wel de beste rappers van Seattle zijn, maar die met “Procreations” (* * Loosegroove) geen eeuwigdurend meesterwerk hebben afgeleverd. In hun beste momenten benaderen ze qua sound van heel ver weliswaar Gil Scott-Heron (die fluit, bijvoorbeeld), maar die momenten zijn té schaars.

De beste van het kwartetje is moeiteloos de groep Critters Buggin. Dit ensemble bestaat uit ex-leden van de Bohemians, de voormalige begeleidingsband van Edie Brickell, maar wat ze op “Guest” (* * * * Loosegroove) laten horen, staat daar mijlenver vanaf : dit is, op een nummer na, instrumentaal. Soms waan je je in een nachtelijke achtervolging in een grootstad (de soundtrack van een film noir), soms freakt de sax helemaal uit, soms varieert het van free jazz tot pure jazz, de geest van James White waart hier en daar rond, de bas rolt en de drums krijgen ware mokerslagen te verduren en net als je amechtig naar adem snakt, krijg je als overdonderende afsluiter de twaalf minuten durende licht-experimentele ambient-collage “Los Lobos” geserveerd. Stone Gossard heeft de cd meegeproduceerd en hij wist wat hij deed : fans van X-Legged Sally en Kong, listen up !

LO FI

Komt de voorspelde doorbraak van Guided By Voices er met “Alien lanes” (* * * Matador) ? Wij hebben onze twijfels. Niet dat dit een slecht plaatje zou zijn, maar Robert Pollard is nu eenmaal zo’n einzelgänger dat de hitparades van de wereld z’n meest onnatuurlijke habitat zijn. Pollard doet zijn ding, al vele elpees lang, en hij zal zijn ding nog altijd doen als u en ik allang verpieterd zullen zijn. Neem een sixties aandoende parel als “As we go up, we go down”, geef hem aan een empatische producer en elke zichzelf respekterende radio ter wereld komt klaar. Maar Pollard bedelft ‘m liever onder kilo’s weirdness (er staan liefst 28 tracks op dit vrij korte cd’tje) en beklemtoont daarmee zijn motto nog eens : mijn eigenzinnigheid is mijn charme én mijn beperktheid.

Nog een trapje hoger qua weirdness en experiment staat Dinner is Ruined, het alias van de Canadese label- en studio-eigenaar Dale Mornigstar. Wie niet in het bezit is van een sterke maag en een brede kijk, kan “Wormpickers Brawl” (* * * Gas Rackett) maar beter overslaan. Wie daarentegen flipt bij het horen van een John Cale-achtige pianoballad, die zo snel eindigt dat hij geen ruimte laat voor ontroering, of wie even verrast wil worden door een sample uit de Beach Boys’ “Wouldn’t it be nice”-classic, hij diene dit kleinood stante pede het zijne te maken.

Erg mooi en zo te zien aan een hype toe in Engeland is “Wild love” (* * * City Slang), de derde van Smog. Zij sleuren massa’s invloeden uit de klassieke(re) muziek mee (blazers, cello, glochenspiel) en maken op die manier een boeiende variante aan de lo fi-boom. Absolute uitschieters zijn de sterke ballads “Limited Capacity” en “It’s rough”, maar eigenlijk is er geen enkel vlekje op dit pareltje te bespeuren.

Man or Astroman ? is strikt genomen geen echte lo fi, maar de muziek op hun live-cd “Live transmissions from Uranus ! ! ” (* * Semaphore) is zo primitief opgenomen, dat ze eigenlijk toch wel in dit hoekje passen. Korte, krachtige garage-surf-trash, die uitzonderlijk met een krakkemikkig Farfisaatje wordt opgefleurd, maar waarbij de ambiance en niets dan de ambiance primeert.

EN DAN OOK

– Bob Dylan : “MTV Unplugged” (* * * Columbia). Enkele nummers gaan door de gehaktmolen waarin Dylan al meer meesterwerken gemutileerd heeft, op andere tracks zet hij behoorlijke en vrij alternatieve versies neer (soms gesteund door de warme Hammond van Brendan O’Brien). Is een cd goed als hij minder erg is dan je gevreesd had ?

– The Innocence Mission : “Glow” (* * * * A&M). Dit kwartet uit Lancaster, Pennsylvania is al meer dan twaalf jaar bijeen. Dat u vermoedelijk nog nooit van hen gehoord hebt, ondanks enkele elpees, heeft misschien te maken met het weinig opdringerige karakter van hun muziek. Karen Peris en de haren maken wondermooie muziek voor wie niet kan wachten tot The Sundays nog eens van zich laten horen. Sober, droefgeestig, melancholisch, ontroerend in een produktie van Dennis Herring (zie ook Throwing Muses). Tip : laat je in de winkel “Happy, the end” voordraaien.

– Popa Chubby : “Booty and the Beast” (* * * OKeh). Popa, alias Ted Horowitz, is een veteraan die zijn sporen heeft verdiend in allerlei barbandjes die Stones, Zeppelin, Hendrix en naderhand punk en newwave speelden (a rato van driehonderd koncerten per jaar). Hij bracht twee elpees in eigen beheer uit en debuteert nu op het alweer legendarische OKeh-label in een produktie van de al even legendarische producer Tom Dowd. Popa ziet eruit als een hell’s angel en klinkt bijwijlen als een betere Willy DeVille. Hij speelt blues en rockblues alsof zijn leven ervan afhangt (en dat doet het vermoedelijk ook) en pompt op die manier nieuw leven in een oud strijdros.

KONCERTEN

Billy Branch & the Sons of the Blues en Shirley Johnson (10/5 Banana Peel Ruiselede), De Draaiende Derwishen van Damascus (11/5 Elizabethzaal Antwerpen), Kate Rusby & Kathryn Roberts (12/5 Toogenblik Haren), Joe Cocker (13/5 Flanders Expo Gent), Speedy J & Sensurreal (13/5 Fuse Brussel), Mudhoney (13/5 Corso Leuven), Portishead (13/5 Lunateater Brussel, sold out), Mikis Theodorakis, Maria Faranduri en Lakis Karnezis (13/5 PSK Brussel), King Crimson & the California Guitar Trio (14/5 Koninklijk Circus Brussel), Les Négresses Vertes (15/5 Lunateater Brussel), Tindersticks & Drugstore (15/5 Vooruit Gent), Babes in Toyland (16/5 VK Molenbeek), Trumans Water (16/5 La Gare Lauwe), Ian Anderson plays classical Jethro Tull (17/5 Passage 44 Brussel), Bobby Mack & The Night Train (17/5 Banana Peel Ruiselede).

JACKY HUYS