BRITPOP

“The bends” (* * * Parlophone) van Radiohead is niet alleen een voortreffelijke Britpop-elpee, het is vermoedelijk ook het werkstuk dat de band nodig had om van hun “Creep”-kruis af te geraken. Die andere vergelijking (jonge U2) is niet zo eenvoudig af te schudden, al kunnen deze keer ook namen als Stone Roses of Crowded House (de hitsingle “High and dry”) met reden naar voor worden geschoven. John Leckie heeft opnieuw deze universitairen perfekt geproduceerd en Thom Yorke heeft nog immer een gezonde dosis cynisme Ć©n zelfbevraging in huis. Meer moet dat niet zijn.

Ook The Boo Radleys zouden nu maar eens moeten doorbreken. “Wake up ! ” (* * * Creation), hun vierde, is Ć©Ć©n lange ontdekkingstocht die vertrekt bij sixties-pop (het a capella-introotje op “Wake up Boo ! ” is een knappe Beach Boys-pastiche) en die eindigt bij de prachtige, ingehouden ballad “Wilder”. Een track als “Joel” typeert de band op z’n meest poppy cd nog het best : hij opent als een introverte ballad, barst halverwege los in Beastie Boys-experimenten om naderhand terug te keren naar de kalmte zelve. Songschrijver Martin Carr heeft zich overtroffen, af en toe kwetteren blazers die lijken weggelopen uit Detroit en de pop is puurder dan puur.

Strikt gesproken is Drugstore niet Brits (vanwege een Amerikaan, een Brit en een Braziliaanse). Strikt gesproken maken ze ook geen Britpop. Maar ze zijn in Engeland gebaseerd, vandaar. Hun debuut “Drugstore” (* * * Go Discs !) is behoorlijk indrukwekkend. Denk aan de Velvet Underground met een gezonde dosis grommende fuzz-grunge gitaren. Denk aan The Geraldine Fibbers zonder de “crooked country”-referenties. Denk aan treurnis, de nachtelijke uren als het feest over is en geniet van de gebroken, verleidelijke, sensuele Ć©n tere stem van Isabel Monteiro.

Over elegante tristesse gesproken : “Tindersticks” (* * * * This Way Up), de tweede van de gelijknamige band, is alweer een klassieker. Deze ongekroonde koningen van de “sadcore” plegen vijftien macabere, melancholische vertellingen en Ć©Ć©n instrumental die ze, met hun geheel eigen vorm van zwarte humor, “Singing” hebben genoemd. Hoogtepunten citeren is vrij zinloos, omdat de homogeniteit en de totaalsfeer mede de sterke kanten van het werkstuk uitmaken, maar wij zijn zeer onder de indruk van “Travelling light” (een duet met Carla Torgerson van de Walkabouts), “El diablo en el ojo” dat met een vreemde, charmerende orgelpartij wordt onderlijnd en “My sister” (met Isabel Monteiro, zie hierboven, als souffleuse), een parlando-stuk over een vrouw die Ć lle tegenslagen van de wereld kent (een tekst waarin zij hun reputatie van treurwilgen op de hak nemen). Walsen op de Titanic met Stuart Staples (een betere Cale/Cave) en zijn strijkers : lijden kan mooi zijn.

ROOTS

Mooie oogst roots-plaatjes. Los Lobos hebben met “Papa’s dream” (* * * Music for Little People) een leuk tussendoortje gemaakt waarop ze Mexicaanse traditionals en rock’n’roll opvoeren als soundtrack bij een imaginaire reis van hun vriend, Lalo Guerrero. Op de Amerikaanse versie van de cd staan ook de verhaaltjes van deze 77-jarige, maar op de Europese heeft men zich tot de muziekjes beperkt. Texmex met Doug Sahm. Op “The Last Real Texas Blues Band” (* * * Antone’s) gaat hij terug naar de muziek van z’n jeugd, in de prille jaren ’50, met klassiekers van Lowell Fulson, Fats Domino of T-Bone Walker, die ook Ć©cht live worden gespeeld.

Wij hebben geen flauw benul van wie The Vidalias vermoedelijk uit Georgia zijn, wij weten wel dat “Melodyland” (* * * * Upstart) een van dĆ© country-surprises van de voorbije maanden is. Wie nog altijd heimwee heeft naar Gram Parsons en wie heeft dat niĆ©t kan soelaas vinden bij zijn geestelijke zoon Charles Walston en co. Dar Williams vertoeft maar af en toe bij country op “The honesty room” (* * * * Razor & Tie), haar debuut dat ze ooit in eigen beheer uitbracht. Haar manier van songschrijven en oh wat kan ze een song pennen sluit evenwel perfekt aan bij de beteren uit dat genre, omdat ook zij vertrekt van de kleine kantjes en de beperkingen van het leven, die ze net die kleine twist geeft die ze intrigerend maken. Absoluut paradepaard : “Travelling again”.

Linda Ronstadt is na allerlei escapades (Mexicaanse folk, Amerikaanse standards) met “Feels like home” (* * * Elektra) op het oude nest terug via country-rock-achtige interpretaties van eminente songs. Zij paart daarbij ontroeringen aan vergissingen (ook nu weer vergrijpt ze zich aan Neil Young en Randy Newman), maar haar duet met Emmylou Harris (in aanzet was deze plaat het vervolg op hun kollaboratie met Dolly Parton) op A.P. Carters “Lover’s return” hadden wij niet gemist willen hebben.

“Songs from Chippy” (* * * * Hollywood) van een schitterende cast waarin onder andere Joe Ely, Jo Carol Pierce, Butch Hancock, Terry Allen en Robert Earl Keen, is de neerslag van een avondvullende country-folk-musical over leven en lijden van een Texaans hoertje. Aangrijpend. Het tegenovergestelde dus van “Return to zero” (* * Watermelon) van Hamilton Pool, een titel die om woordspelingen vrĆ Ć gt. Dit trio bestaat uit Iain Matthews, Michael Fracasso en Mark Hallman, maar slaagt er nergens in het niveau van de individuele talenten van de drie singersongwriters te benaderen. Matthews is daarbij nog de minst ontgoochelende.

Blues. The Hamsters is een Brits bluesbandje dat zich op “Route 666” (* * Provogue) ontpopt als de ZZ Top van het zuiden van The Thames. Dit is hun wildste en gemeenste werkstuk. Die laatste adjektieven zijn nooit van toepassing op Rory Block. Dus ook niet voor “When a woman gets the blues” (* * * Rounder), waarop zij als naar loffelijke gewoonte sterke akoestische versies brengt van blues-klassiekers van Son House, Charlie Patton, Skip James en Robert Johnson.

Syl Johnson is ooit de evenknie geweest van Al Green de dato het legendarische Hi-label, al is commercieel sukses hem nooit te beurt gevallen. Op “Back in the game” (* * * Delmark) een erg symbolische titel maakt hij met veel van z’n vroegere associĆ©s een come-back die kan tellen en herneemt enkele van z’n oude klassiekers (waaronder “Take me to the river”). Rauwe keel, picobello ritmesektie, zwoele blazers : sock it to us, jazeker.

KONCERTEN

Bush (20/4 Pacific Antwerpen), Revolutionary Dub Warriors (20/4 Democrazy Gent, 23/4 Pacific Antwerpen, om 18 uur), Elevate (21/4 ’t Kretske Nieuwerkerken), 5 Chinese Brothers (21/4 Toogenblik Haren), Gun (21/4 Biebob Vosselaar), Impaled Nazare, Sadistik Execution & Absu (21/4 Zaal Van Dijck Merksplas), Toumani DiabatĆ© Trio (21/4 De Media Eeklo), Carmel (22/4 Botanique Brussels, 20/5 De Neerbeek Kortrijk), Champions du ZaĆÆre-Dizzy Mandjegu (22/4 KC Brasschaat), Gene (22/4 VK Brussel), Andrew Weatherall (22/4 The Fuse Brussel), Offspring, Quicksand & Guttermouth (23/4 Lunateater Brussel : sold out), Hole & Scarce (25/4 Lunateater Brussel), Megadeth & Corrosion of Conformity (25/4 Brielpoort Deinze).

JACKY HUYS

Tindersticks : macabere melancholie.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content