DUB-BLUES

“Het eerste ambient dub-bluesprojekt ter wereld, ” pocht de sticker en voor één keer heeft de sticker gelijk. “The wolf that house built” (* * * * OKeh) van Little Axe dekt perfekt de aangekondigde lading : een amalgaam van dub (producer Adrian Sherwood, het brein van On-U, heeft z’n strepen wat dat betreft al royaal verdiend), ambient en een eerbetoon aan de blues (er zijn samples te horen van Leadbelly, Howlin’ Wolf en Son House). Brein achter het projekt is Skip McDonald, die een beroep heeft kunnen doen op z’n Tackhead-maatjes (al dan niet ex) als Doug Wimbish, Keith Leblanc en Talvin Singh. Puntige blueslicks, warm kabbelende bassounds, broeierige sfeer : de kans is reëel dat je dit nog niet eerder gehoord hebt. Overigens gemerkt op welk label deze cd verschenen is ? Die dus, ja.

Nog meer nieuws van het dub/remix-front. Massive Attack heeft plusminus de integrale “Protection” onder handen laten nemen door “dubmaster” Mad Professor en Nellee Hooper, die “No protection” (* * * Virgin) gedoopt en er een wonderbaarlijke auditieve avonturenreis van gemaakt. Beginners kunnen beter eerst “Protection” in huis halen. De bekeerden evenwel zullen hier nog meer bekeerd door zijn.

Vrij aardige verzamelaar is “Vibes Strictly Hip Hop” (* * * Electrola), waarop enkele hiphop-grootheden van het EMI-label geprezenteerd worden in alternatieve uitvoeringen en andere remixen. Met onder andere Arrested Development, Dream Warriors, Digable Planets, Gang Starr, Soon E Mc, US3 en Spearhead.

JAYHAWKS

Wij hebben geen enkel probleem met The Jayhawks. Meer zelfs, wij vinden hun countryrock uitermate knap : mooie, memorabele songs, majestueuze vokale harmonieën, perfekte produktie (wederom George Drakoulias). “Tomorrow the green grass” (* * * American) is dus een schijfje dat moeiteloos de weg naar onze ziel heeft gevonden. En toch knaagt er iets : het lijkt of The Jayhawks een beetje ter plaatse trappelen. Eigenlijk gebiedt de eerlijkheid ons zelfs te zeggen dat ze nu al drie keer hetzelfde plaatje uitbrengen wij kennen hun debuut helaas niet en op de duur zo weinig risico’s durven nemen (op de slottrack “Ten little kids” na misschien) dat wij hen er stiekem van verdenken veel plaatjes te willen verkopen. En dat ze daar behoorlijk wat water voor in de wijn doen. En dat vinden wij dus, ondanks de aanwezige parels, jammer.

P.S. Er zijn bijdragen op deze schijf van Victoria Williams (Mrs. Jayhawk), Benmont Tench en Sharleen Spiteri (Texas).

Wie van The Jayhawks houdt, diene zijn oor ook eens te luisteren te leggen bij Acetone, dat met “I guess I would” (* * * * Hut) aan een tweede mini-cd toe is. Zes tracks lang spelen zij intimistische countryrock met onder andere covers van de Flying Burrito Brothers of John Prine (een onherkenbaar, maar meesterlijk “The late John Garfield blues”) en op de zevende, het bijna elf minuten durende “Border lord”, freaken zij uit als Neil Young & Crazy Horse, niet van de minsten dus.

Nog in verwante sferen verblijft ook Hank Shizzoe, een ons onbekende meneer uit Zwitserland. U roept, terecht : “Rootsmuziek uit Zwitserland ? ” Edoch. In dit specifieke geval maakt onbekend onbemind en dat is zonde, want “Low budget” (* * * Crosscut Records) is overduidelijk een werk van liefde. Vier jaar is eraan gewerkt, aan en af, en het budget was inderdaad zo klein als de titel aangeeft, maar de warmte is omgekeerd evenredig intens en charmerend. De originele songs zijn steevast mooi, de covers uiterst symbolisch want dit opus speelt zich af tussen blues (Robert Johnson, “32 : 20 Blues”), laidback countryfolk (JJ Cale, “Mona”) en vooral Dire Straits van wie “Six blad knife” wordt overgenomen. Sympatieke Zwitser zoekt tehuis in B. !

WORKDOGS

Op de hoes : gescheurde, ouderwetse foto’s met daarop twee heren die zelf ook meer dan modaal gegroefd zijn door het leven en niet meer van de jongsten. De ene heeft een strikje en grijs haar. De andere een maatpak dat zijn beste tijd gekend heeft en een idem dito das. De ene is drummer Scott Jarvis, de andere bassist en mooiprater Rob Kennedy. Ze noemen zich Workdogs. En ook : “originators of theblues”. Ze zetten op hun geheel eigen, gestoorde wijze ook de traditie verder van de talking blues, maar stel je daar vooral geen krasse zwarte knarren bij voor (al is “Too young to die” een cover van Sonny Boy Williamson). Meer iets à la Tom Waits in zijn beginjaren. De parlando-stukken van Kennedy zijn trouwens even hilarisch (als hij over de goeie ouwe tijd vertelt bijvoorbeeld, over “hippies cuttin’ down the whole forest just to be able to understand each other”). Soms zit een jazzy-sfeer ook helemaal vooraan, onder meer via een stuwend orgel of sensuele blazers. Alsof dat nog niet voldoende is, krijgen de heren ook geregeld een trap onder de broek van zwoele meisjeskoren of de wild rammende cult-gitarist Jon Spencer (zie Blues Explosion) waardoor er ook verwantschap ontstaat met garage-trash. Wij bedoelen maar : “Old” (* * * * * SFTRI) van Workdogs is perfekt.

EN OOK

– D*Note : “Criminal Justice” (* * * Dorado). Matt Wienevski en maatjes hebben zich op jungle gegooid, maar blijven hun muziek ook larderen met ijle flarden piano, de okkasionele Mike Oldfield-bombast én heerlijk door Pamela Anderson (de zoveelste telg van de familie) gezongen acid jazz. Komt daar nog eens bij dat het allemaal “politiek korrekt” is, voorwaar.

KONCERTEN

Texas Bluesmen : Joe Jonas, Robert Ealey, Curly ‘Barefoot’ Miller & The Texas Topcats (1/3 De Media Eeklo), Yulduz Usmanova (1/3 Zuiderpershuis Antwerpen), The Prodigy (2/3 Mirano Brussel sold out en 3/3 Vooruit Gent), Jann Arden (4/3 AB Bellevueclub Brussel), Downset & Shootyz Groove (5/3 Biebob Vosselaar), Cesaria Evora (5/3 Zuiderpershuis Antwerpen), Shane MacGowan (5/3 Vooruit Gent), Propagandhi (5/3 Lintfabriek Kontich, 6/3 Pits Kortrijk), Siouxsie & the Banshees (6/3 Lunateater Brussel), Steel Pulse (7/3 Hof ter Lo Borgerhout), 24-7 Spyz (7/3 VK Brussel), The Cramps (8/3 Lunateater Brussel), M-People (9/3 Lunateater Brussel), The Wolfgang Press (9/3 VK Brussel), Belly & Cold Water Flat (10/3 Vooruit Gent), Huun-Huur-Tu (11/3 Zuiderpershuis Antwerpen), Jhelisa (12/3 Red & Blue Club Antwerpen), Malati Ida & Tembang Sunda (15/3 Zuiderpershuis Antwerpen).

JACKY HUYS

Workdogs : gegroefd/gegriefd door het leven.

WEEZER, TUSSEN SCHOOL EN STERSTATUS

Het loopt tegen de middag aan als Matt Sharp, de bassist van Weezer, opstaat. Het is vermoedelijk té snel gegaan. In juni ’93 kreeg het groepje een platenkontrakt, in mei 1994 verscheen hun debuut, vandaag is de kaap van het miljoen al genomen. “Het lijkt of deze toernee nooit zal eindigen, ” zucht Sharp. “Vóór ons debuut hadden we twee keer per week opgetreden, nadien zijn we zeven maand aan een stuk door Amerika gehold zonder één enkele vrije dag. En nu dus Europa. Hierna gaan we nog eens vijf maanden op toernee, dan nemen we vakantie en dan pas denken we aan een eventuele tweede plaat. “

Eén miljoen stuks. Sharp schudt zijn hoofd : “Het is niet alleen onbegrijpelijk, het is zonder meer belachelijk. Totaal onverwacht ook. ” Een echte reden vindt Sharp niet : “De juiste band op het juiste moment, zeker ? Ik denk niet dat video’s van belang zijn geweest, omdat die van ons eigenlijk vrij traditioneel zijn. Slechts enkele radiostations zijn onze eerste single beginnen draaien, ze kregen daar behoorlijk respons op en zoveel verzoekjes om het nog eens over te doen, dat ze ons nog meer zijn gaan draaien. Op de duur had je een sneeuwbaleffekt, zodat ook MTV uiteindelijk mee moést. “

De roem heeft ook al z’n mentale tol geëist : songschrijver Rivers Cuomo heeft laten weten dat hij met het verdiende geld weer gaat studeren en spreekt sindsdien niet meer met de pers. “Het een sluit het ander niet uit, ” zegt Sharp. “Rivers gaat inderdaad weer naar school, maar dat betekent niet dat we nooit meer een plaat gaan maken. De rest van de band is het daar volkomen mee eens : in je vrije tijd mag je doen wat je wil. Het zou zelfs best kunnen dat we allemaal onze eigen plaatjes gaan maken, al dan niet in een ander groepsverband. “

De vier van Weezer waren eigenlijk vreemden toen ze naar Los Angeles afzakten. “Patrick de drummer en Rivers waren wat aan het knoeien met songs. Ze stuurden mij een demo en vroegen of ik geïnteresseerd was. Ik vond het aardig genoeg om van San Francisco naar L.A. te verhuizen en in hun bandje te spelen. Wij hadden geen enkele ambitie, behalve spelen en plezier maken. Ik speelde bas sinds mijn veertiende, maar ik had nog nooit in een groepje gezeten, dat ook kon optreden. ” En dan dit. Sharp begrijpt er niets van. “In Amerika kunnen we niet eens meer rustig over straat lopen. De mensen zijn zo opdringerig : ze trekken aan mijn haar en nemen foto’s van ons op de verkeerde momenten. Alsof we sterren of helden zijn, jezes. “

Hun keuze van producer was, zacht uitgedrukt, vreemd : Ric Ocasek van wijlen The Cars. “Hij wou het per se doen, ” zegt Sharp, “en wij hadden hulp nodig. Dus. Men heeft ons op het hart gedrukt dat The Cars een typisch Amerikaans fenomeen waren, dat nooit naar Europa is overgewaaid en dat wij dezelfde weg op zouden gaan. Kan ons niets schelen. Als het lukt, oké. Indien niet : who cares. We hebben al zoveel opgetreden in Amerika en zoveel sukses gehad, dat we nauwelijks nog ambitie hebben, voor zover we die ooit gehad hebben. We wilden geen miljoen platen verkopen om te beginnen, we willen er zeker geen drie miljoen kwijt. Vraagt men ons voor de zomerfestivals : fijn. Vraagt men ons niet : ook fijn. Dan blijven we in Amerika. “

“Weezer” van Weezer is verschenen bij Geffen.

Weezer : tegen wil en dank.

1. (1)

Hotellounge dEUS

2. (2)

The man who sold the world Nirvana

3. (7)

Undone – The sweater song Weezer

4. (3)

Self esteem Offspring

5. (4)

Not for you Pearl Jam

6. (5)

I alone Live

7. (6)

Ik hou van U Noordkaap

8. (8)

Crush with eyeliner R.E.M.

9. (11)

Elke vierkante centimeter De Lama’s

10. (9)

Glory box Portishead

11. (10)

Fell on black days Soundgarden

12. (17)

Whatever Oasis

13. (16)

Write your own song Sweater

14. (15)

Year of the boomerang Rage Against the Machine

15. (13)

Basket case Green Day

16. (18)

Elegy for a lost summer Anne Clark

17. (20)

Superstar Sonic Youth

18. (14)

Change your mind Neil Young & Crazy Horse

19. (27)

Whore Dildo Warheads

20. (24)

New generation Suede

21. (21)

End of the century Blur

22. (12)

Ode to my Family Cranberries

23. (28)

Voodoo lady Ween

24. (-)

Range life Pavement

25. (23)

No Fronts Dog Eat Dog

26. (22)

Zombie Cranberries

27. (29)

Now they’ll sleep Belly

28. (-)

Ray ray rain Bettie Serveert

29. (25)

Bright yellow gun Throwing Muses

30. (-)

Down by the water PJ Harvey