BELGIE

Dat de Belgische rock meer is geworden dan een amalgaam van accidentele toevalstreffers, wordt nog maar eens geaksentueerd met nieuwe releases van X-Legged Sally en Moondog Jr. “The land of the giant dwarfs” (* * * * Bang !) is zonder twijfel de beste en homogeenste X-Legged Sally. Het is ook hun meest Zappa-eske : van wilde, opzwepende grootstadsfunk tot puur avant-garde experiment, van dialoog-fragmenten tot gezongen tracks en van onmiddellijk meeneuriebare melodietjes tot ontroerende bluesy songs als “Lie to me” met zijn verscheurende, desolate trompet.

Moondog Jr. is de band van Stef Kamil Carlens, ook bekend van bij dEUS. Wij aarzelen een beetje om te zeggen de hobby-band of het zij-projekt van Carlens, want “Everyday I wear a greasy black feather on my hat” (* * * * Island) is minstens en wij leggen er de nadruk op : minstens even goed als dEUS. Meegeproduceerd door Michael Blair is het geen wonder dat de muziek zich situeert tussen Tom Waits en Captain Beefheart (en dat bedoelen wij als kompliment) : een meeslepende mix van toegankelijke muziekjes en hermetische parels, intelligente teksten, subtiele arrangementen en gedreven interpretaties.

Het label Tempo gooit zich op filmmuziek en als eerste worp prezenteert men “Hey stranger” (* * * Tempo), met muziek van Marc Verhaegen en drie gezongen tracks van de Duitse aktrice Hanna Schygulla (songs van David Linx overigens), en “Best original film music scores” (* * * Tempo) van Dirk Brossé met zijn werk voor onder andere “Daens”, “Koko Flanel”, “Boerenpsalm” en “Marie”.

Dat de Belgische rock helaas ook de last moet dragen van onmachtige of hopeloos achterhaalde sjoemelaars, is een realiteit. Whim Punk bijvoorbeeld, voormalig Wolf Bane, heeft het nog altijd niet door. “Whim Punk” (Tom Bola) bestaat uit rip-offs van Iggy Pop (“The cravin’ ” is “The passenger”, “Suite 16” is “Lust for life”), enkele modieuze garage-riffs en veel illustraties van de teloorgang van zijn kompositorisch talent.

Dat plaatjes als “Fast food, fat music” (EMI) van Big Mama’s Kitchen het daglicht kunnen zien, gaat ons weliswaar beperkte brein ver te boven : Annemie Janssens’ stem is in het beste geval extreem matig, haar uitspraak van het Engels onaanvaardbaar en het geluid van haar groepje doet denken aan de slechte muziek die men in slechte warenhuizen als verborgen verleider hanteert. Alleen dus nog ietsje slechter.

BEST OF

Kerst, the continuing story. Wij hebben altijd een zwak(je) gehad voor Robert Palmer, die in zijn carrière aardig het spanningsveld heeft uitgediept tussen blanke soul & funk, synthpop, licht experiment en pure rock. Een en ander valt mooi af te lezen op “The very best of” (* * * EMI), waarop zestien van zijn beste tracks zijn verzameld. Schoonheidsfout : waar is “Can we still be friends” ?

Ook de intelligente poprock van de Nederlandse Nits was nodig aan een kompilatie toe en als je ze allemaal na elkaar hoort, is de konklusie onontkoombaar : Henk Hofstede en de zijnen hebben menig Lage Land-pareltje gecreëerd. “Nest” (* * * Columbia) bevat achttien ouwe en twee nieuwe tracks. Ook Frank Boeijen heeft de voorbije vijf jaar gebundeld : “Stormvogels Live 1990-1995” (* * * BMG) is een dubbel-cd-registratie van koncerten in Gent en Eindhoven, waarbij als speciale gasten Ramses Shaffy, Henk Hofstede, Jo Lemaire, Liesbeth List, Stef Bos, Khadja Nin en Koen Wauters opdraven.

Klassiek en dubbel-cd-matig is “The best of” (* * * * Motown) van Diana Ross & the Supremes. Misschien zijn 52 tracks voor de modale konsument, die alleen op de hits uit is, iets van het goede te veel, maar aan de andere kant zijn wij zeer gecharmeerd door de aanwezigheid van de latere singles “Up the ladder to the roof”, “Stoned love” en “Nathan Jones”, die even goed zijn als het beste dat de Supremes mét Diana Ross hebben opgenomen.

Perfekte pop anno de nineties is te vinden op “Don’t bore us get to the chorus” (* * * EMI), waarop veertien absolute pop-klasbakken van de geestelijke kinderen van Abba, zijnde Roxette, vervolledigd worden met vier nieuwe tracks. De snee is er vandaag een beetje af, maar hoe lichtluchtigmooi het geweest is, kan hierop nagetrokken worden.

Côté Français : “Les Triomphes de” (* * Mercury) prezenteert via twee cd’s en achtendertig tracks het beste van Nana Mouskouri. En “Palais des Congres 1994” (* * * EMI) van Charles Aznavour is strikt gesproken geen echte verzamelaar, al vindt men tussen de dertig tracks van dit koncert kwasi àl zijn superieure momenten van typisch Franse tristesse. En nog in vrij aardige versies ook.

JACKY HUYS

Moondog Jr : een betere dEUS ?