POP

Redactie Knack

14-02-1995, 23:00 Bijgewerkt op: 08-12-2020, 07:33

CRANKS

Strikt gesproken dateert “The Chrome Cranks” (* * * * Matador) al van eind vorig jaar, maar hij begint nu pas goed door te sijpelen en als dusdanig mogen we The Chrome Cranks dan ook rustig bijschrijven als een van de eerste grote ontdekkingen van 1995. De band ontstond in Cincinatti op aangeven van Peter Aaron en William Weber, maar moest snel uitwijken naar New York vanwege té gering sukses in Ohio. Enkele personeelswissels later werd het kwartet vervolledigd met Jerry Teel (ex-Honeymoon Killers) en Charles Hanson (ex-Loudspeaker). The Chrome Cranks maken geen baanbrekende rock, maar graaien gretig in de ton en komen te voorschijn met veel van het beste wat deze muziek de voorbije dertig jaar geboden heeft : heelder flarden Iggy Pop ; de twang van de legendarische Link Wray ; het sombere, macabare gekrijs van de jonge NickCave en dat allemaal overgoten met de opzwepende energie van de oerpunk en gedompeld in het vettige, vuile sausje van de trash. Onmogelijk om hier onverschillig bij te blijven, voorwaar.

BELGIE

De soundtrack van “Manneken Pis” (* * * Double T) laat een handvol andere kanten horen van Noordkaap en zal in die zin allicht op termijn heel verrijkend zijn voor de groep. Er staan maar vier gezongen tracks op. De hoempapa-wals “Ik hou van U” is vermoedelijk de meest Vlaamse song ooit en Stijn Meuris zet er menige “Tien om te Ziener” een hak mee : in dit land houden wij namelijk van u, nooit van jou. Het hoogtepunt en de enige typische Noordkaap-track is de voortreffelijke afsluiter “Dat het gauw winter wordt”. En voor de rest word je ondergedompeld in samba’s, minimal fragmenten, piano- en/of gitaarminiatuurtjes en klankeffekten.

Adult Fantasies is in wezen het duo Dirk Seghers-Gerrit Valckenaers. op “Adult Fantasies” (* * * Sub Rosa) zetten zij een verleidelijke waaier neer van vroege en zachte Velvet Underground, mooie instrumentale niemendalletjes, zachte elektronika en een forse schep ambient. De sfeer is ingetogen tot somber, de teksten navenant. Niet mis.

Wat moeten wij in godsnaam met de ordinaire, puberale, slechtgespeelde en schraal opgenomen metal van De Lama’s op “Edele Delen” (Yellow Yellow) ? Zielig. Nog iets zieliger zelfs dan met je moeder leuren om een paar plaatjes meer te verkopen. Nog meer onzin : Bloedend Hart en “De Laatste Minnaars” (Witlof). Wij vinden het moeilijk te geloven dat Guido Belcanto (als co-producer) uit vrije wil iets met dit literair acne te maken heeft. Vingers in de neus de twee meest waardeloze cd’s van 1995, nu al.

Sektie mini’s. Pink is een Westvlaams ensemble rond René Parrein (ex-Moeders Mooiste) en de semi-legendarische Willy Clement. Ze spelen op “Hannibal” (* * Elephant Candy ?) vrij aardige Nederlandstalige gitaarrock, die vooral door de inbreng van Clement (ook als producer) het vaak platte genre enigszins ontstijgt : de cover van Dave Berry’s “This strange effect” is overbodig, maar “Kleur m’n gedachte” en “Hoge bomen” zijn aardige ballads, en de titeltrack met zijn naar Rod Stewart de dato “Maggie May” knipogende mandoline zou ons op de radio niet tegen de borst stuiten.

JF Muck debuteert op “Big Machine” (* * Boom !) behoorlijk, al zijn de voorbeelden voor hun grungy gitaarrock muzikaal (Dinosaur Jr) te herkenbaar en bevatten de teksten nog te veel clichés of “geleende passages”. Maar beloftevol, dat wél. Eenzelfde kritiek kan geformuleerd worden op Pussy Juice en “Crow” (* * Boom !), al hebben deze jongens iets andere (crossover) voorbeelden en nog minder eigen smoelwerk. Bestel de kamions boterhammen maar, guys.

NEDERLAND

Sonetic Vet, “Peer” (* * * Bitter Sweet), en Frenzy, “Raggedy-Ann” (* * * Elephant Candy ? Records). Twee aardige bandjes uit Nederland. Sonetic Vet komt uit Amsterdam, is fel en heeft hoofdrollen voor zangeres Liesbeth en een drummer die bijwijlen Animal van de Muppets benadert. Geestelijke kindjes van Bettie Serveert, maar met scherpere tandjes. Het Rotterdamse Frenzy, dat via Boom ! naar België wordt geïmporteerd, heeft een uitstekende zanger en put uit Britse gitaarmuziek van toen (Sound, Cure) tot nu, niet gespeend van melancholie. Sterk !

EN DAN OOK

– The Blue Aeroplanes : “Rough Music” (Beggars Banquet). Het kan niet gezond zijn om jezelf als popmusici zo serieus te nemen als deze heren. Meer weggooiertjes als “Worry beads” graag, minder prietpraatpoëzie.

– Ronnie Caryl : “Leave a light on” (- Full Colour). Een ancien van de Britse popscène en een vriendje van Phil Collins, die niet alleen meedrumt op een paar tracks, maar die ook model stond voor deze bombastische middle of the rock-softrock.

– The Human League : “Octopus” (- East West). Pijnlijk door de tijd achterhaalde synthesizer-pop van Phil Oakey en zijn twee waterdraagsters, die nog altijd exact klinken als toen ze met “Don’t you want me” bakken schijfjes verkochten.

– Baaba Maal : “Firin’ in Fouta” (* * * Mango). De derde cd van de Senegalese superster Baaba Maal is een perfekt voorbeeld van de kruisbestuiving tussen verschillende kulturen. Het werkstuk kreeg z’n allereerste aanzet via veldopnames in Afrika met lokale artiesten, maar werd achteraf vervolledigd in de Real World-studio’s van Peter Gabriel met assistentie van westerse musici als Donal Lunny, Michael Brooke of Jah Wobble. Het eindresultaat is een van de opwindendste world-cd’s van de laatste maanden. Baaba Maal koncerteert met een uitgebreide groep op 21/2 in de VK Brussel.

– Tammy Wynette : “Without walls” (* * Epic). Een projekt dat country-legende Tammy Wynette (zie ook : “Stand by your man”) al lang wou realizeren, was het opnemen van duetten met een aantal van haar gewaardeerde kollega’s. Ondanks de produktie van een andere legende, Barry Beckett, is het eindresultaat toch maar gedeeltelijk bevredigend, vanwege té uiteenlopende kwaliteit. In de kategorie briljant horen Lyle Lovett, de jonge country-ster Joe Diffie en Wynonna Judd thuis ; in de sektie gewoon aanvaardbaar Smokey Robinson, Aaron Neville en Elton John ; en in het verdomhoekje Sting en een onnoemelijk zwakke samenzang met Cliff Richard.

KONCERTEN

Lag Wagon (15/2 Volksontwikkeling Tongeren), Throwing Muses & Come (17/2 Vooruit Gent), Roy Book Binder (18/2 De Media Eeklo), Manu Dibango (18/2 Cactus Club Brugge, 27/2 Botanique Brussel), Painting Over Picasso (18/2 Cahier de Brouillon Hoogstraten), The Beastie Boys, Luscious Jackson, Hurricane (19/2 Brielpoort Deinze, sold out), Mojo Blues Band (19/2 Banana Peel Ruiselede), Queensryche (19/2 Vorst Nationaal), Hugh & Kathy Moffatt (20/2 AB Bellevueclub Brussel), Giant Sand (23/2 Pacific Antwerpen), Rosa Mota (25/2 Botanique Brussel).

JACKY HUYS

Chrome Cranks : geestelijke kinderen van Iggy Pop.

BELLY : NUCHTERHEID BOVEN

De tweede en langverwachte cd van Belly, “King”, was in november al klaar. “Soms kan ik er nog naar luisteren, ” zegt Tanya Donelly, “soms niet meer. Soms hou ik mijn hart vast voor de kritieken, soms kan het me geen bal schelen. Gewoonlijk houden wij meer van onze platen naarmate ze verder in het verleden liggen. Alleen de eerste hebben we in een te kort tijdsbestek moeten opnemen, maar dan nog geeft die een goed beeld van wie we daar en dan waren. “

De keuze van de producer voor “King” is zeer biezonder : Glyn Johns, die eerder dinosaurussen als de Eagles, Stones en The Who onder handen heeft genomen. “We wilden om te beginnen zeker geen trendy producer, geen Butch Vig, geen Scott Litt. We hadden een lange lijst kandidaten, ” zegt gitarist Thomas Gorman, “en eerlijk gezegd konden we ons niet voorstellen dat Johns geïnteresseerd zou zijn. We hebben z’n manager demo’s gestuurd en dachten dat hij nooit zou reageren. Maar hij vond ze boeiend. We zijn bij elkaar gekomen, we hebben gezegd dat we de cd een echte live-feeling wilden geven en daar was hij het eens mee. ” “Het belang van een producer wordt sowieso vaak overschat, ” zegt Donelly, “als ik naar een plaat luister, dan denk ik nooit : waw, fantastische producer. Soms wel eens : jezes, dit is zo slecht, wie zou dat geproduceerd hebben ? “

Het debuut van Belly, “Star”, heeft verbazend goed verkocht. “Dat heeft nochtans geen extra druk op ons gelegd, ” zegt ze. “We blijven nuchter : we dromen niet van verkoopcijfers, maar van te groeien als band. In vergelijking met “Star” is “King” een soort promotie voor ons. Mijn enige ambitie is de rest van mijn leven iets in de muziek te kunnen doen, hetzij als uitvoerend artiest, hetzij achter de schermen. Maar ik mag er niet aan denken dat fans naar onze huizen zouden beginnen zoeken. ” “Het zou trouwens een enorme ontgoocheling zijn, ” lacht Gorman, “we zijn namelijk onvoorstelbaar saai. “

Donelly zat in Throwing Muses en de Breeders voor ze haar eigen bandje opstartte. Ze kijkt om : “Bij de Muses hebben ik leren gitaar spelen op een ongewone manier. Bij de Breeders heb ik die ongewone stijl gebruikt binnen een vrij traditioneel rock-pop-bandje. Aan beide heb ik goeie herinneringen. Laten we zeggen : vooràl goeie herinneringen. Ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat de perfektie niet bestaat. ” Toeval of niet : ook Throwing Muses heeft pas een nieuwe cd uit. “Wij zien dat als vriendschappelijke kompetitie, ” zegt Donelly, “maar helaas neemt de platenfirma het iets serieuzer op. Hun probleem, niet het mijne. Ik heb in elk geval geen zin meer in dubbelinterviews met Kristin : dàt ligt achter ons. “

“King” van Belly is verschenen bij 4AD, voorafgegaan door de mini-cd “Now they’ll sleep” waarop drie tracks staan die niet op de full-cd te vinden zijn. Belly koncerteert, met Cold Water Flat in het voorprogramma, op 10/3 in de Vooruit, Gent.

Belly : “Wij zijn eigenlijk onvoorstelbaar saai. “

DE AFREKENING. STUDIO BRUSSEL

1. (2) Hotellounge dEUS

2. (3) The man who sold the world Nirvana

3. (1) Self esteem Offspring

4. (4) Not for you Pearl Jam

5. (7) I alone Live

6. (11) Fell on black days Soundgarden

7. (6) Zombie Cranberries

8. (14) Ik hou van U Noordkaap

9. (19) Glory box Portishead

10. (5) Ode to my family Cranberries