Klassiek is het verhaal van al die mensen die nog weten wat ze aan het doen waren toen ze de moord op JFK vernamen. Zelf weet ik dat niet meer. Toen de schoten weerklonken, bevond ik mij in troebele diepten ergens in het grote duister, in de coulissen van zaadleider en eicel. Vreemd eigenlijk dat we ons doorgaans alleen afvragen of er leven na de dood is. Hele religies zijn daarop gebaseerd, met voedselvoorschriften en geboden, terwijl haast niemand zich afvraagt wat hij uitvrat in die al even oneindige donkerte voor de geboorte – het boeddhisme en hindoeïsme daargelaten, die geloven in het wonderlijke systeem van reïncarnatie.

Na mijn geboorte zouden nog genoeg dingen gebeuren waarvan ik mij levenslang zal herinneren waar en hoe ik ze heb vernomen. De dood van Mobutu Sese Seko : uit een achtergelaten krant, gevonden op een bank in het Sint-Pietersstation. Nine eleven : in de fitness, op een televisiescherm waarrond sporters samentroepten met uit de kluiten gewassen hamstrings. De dood van Luk De Vos : via SMS, bij een rode brievenbus waarop stond te lezen ‘laatste lichting 14 u. 00’.

De Brexit vernam ik op kousenvoeten, toen ik de weersgesteldheid voor de komende dagen wou checken. Opeens zag ik staan : ‘Britten verlaten Europa.’ Ik vloekte binnensmonds, toch nog onder de indruk, hoewel ik altijd maar een koele minnaar geweest ben van Europa. Ergens heb ik nog het parapluutje met de bekende gele sterretjes op een blauw veld dat wij ooit in Straatsburg kochten. Dankzij een ingebouwde elastiek kun je het op je hoofd bevestigen. Dat is een mal zicht, maar de zon brandde die dag erg en we maakten een boottochtje langs de Europese instellingen. Er was nog geen sprake van Brexit, Grexit of Nexit. Wat lijkt de wereld van vijf jaar geleden vredig en simpel, zoals toen de wereld van vijf jaar eerder ook al simpel leek en vredig.

Naast het nieuws van de Brexit waren er berichten van een bank waarvan de naam mij vaag deed denken aan mazoutketels. Dat schandaal dijde uit naar de politiek en naar de socialisten. Er was de voormalige minister Luc VDB, vader van Freya, over wie een vriend liet optekenen : “Lang geleden heeft hij besloten dat hij nooit meer zelf met de auto wil rijden.” Niet meer met de auto willen rijden – voor een groene zou het een nobel levensdoel zijn. Voor een socialist vind ik het een eigenaardige betrachting nooit meer zelf een richtingaanwijzer te willen bedienen.

Toen kwam de burgemeester uit de kast die vroeg om een onderzoek naar zichzelf te openen, omdat hij “onvoorzichtig” was geweest in zijn contacten. Er was sprake van braspartijen, belangenvermenging en pikante feestjes op jachten. Nu ben ik geneigd een zekere toegeeflijkheid aan de dag te leggen tegenover de zwakte van het vlees. Van liberalen die bij de vrije markt en de onzichtbare hand zweren, kun je zelfs verwachten dat enige genotzucht marktconform is met hun overtuiging. Socialisten echter zouden van nature luxeauto’s en drijvende lustpaleisjes moeten schuwen. Als die zich in bekoring laten leiden, nestelt zich een triestheid in mijn hart. Het is alsof figuren die een leven lang geheelonthouding prediken, opeens stomdronken en poedelnaakt op tafel dansen. Dat is geen fraai zicht. Je vindt het vooral jammer. Alweer een dreun voor je romantische geloof in trouw en in idealen, dat toch al genoeg op de proef werd gesteld.

Ik moet dan denken aan de woorden van Winston Churchill : “Er zijn maar twee plekken waar het socialisme zal werken – in de hemel, waar het niet nodig is, en in de hel, waar ze het al hebben.”

Ik moet dan denken aan dat artikel van George Orwell uit 1943 : ‘Why socialists don’t believe in fun’ – en hoe het inmiddels met dat gebrek aan leute geweldig blijkt mee te vallen.

jp.mulders@skynet.be

JEAN-PAUL MULDERS

Alweer een dreun voor het romantische geloof in trouw en in idealen, dat toch al genoeg op de proef werd gesteld