Ik ben een geboren optimist. Na regen komt zonneschijn. Alleen duurt de bui soms wat langer dan verwacht. Ik verloor op mijn achtste mijn vader en later mijn zus aan leukemie, maar ik kan afscheid nemen en de bladzijde omslaan. Ik ben zelfs lid van de Optimistenbond van het Koninkrijk Belgiƫ.

Mensen zeggen vaak dat ik hen intimideer. Dat ligt voor een stuk aan mijn lengte. Op recepties speel ik het spel graag mee en ‘vermom’ ik me als CEO, maar dan vertegenwoordig ik ook een bedrijf. Als ik op de meeting van topondernemers in Deauville ’s nachts uitga met collega’s ben ik een heel ander mens.

Ik heb nooit een hoger diploma behaald. Daarvoor feestte ik te graag en miste ik te veel lessen. Dus trok ik op mijn 23ste naar Afrika om wijnen te verdelen. Een passie die ik erfde van mijn grootvader, samen met enkele duizenden flessen uit zijn wijnkelder.

In Afrika leerde ik mijn plan trekken. Ik woonde zeven jaar in Lubumbashi en Abidjan, zonder moderne communicatiemiddelen. Problemen moest ik dus zelf oplossen. Zo ben ik een pragmaticus geworden. Ik kan goed knopen doorhakken en keuzes maken. Gsm en het internet maken me trouwens bang, want er zijn tegenwoordig geen reflectiemomenten meer.

Het avontuur trekt me aan. Ik heb leren zeilen in Friesland, bestuurde helikopters en privĆ©jets in Afrika en volgde als sponsoringmanager van Reynolds Tobacco formule 1-wedstrijden en rally’s over de hele wereld. Dat was altijd spannend : in LibiĆ« werd ik haast gestenigd, inTsjaad vlogen de kogels me om de oren en in Congo ben ik er ’s nachts op uitgetrokken met krokodillenjagers.

Ik ben nooit zo triest geweest als in Kenia. Ik dronk ’s ochtends thee op het terras van mijn hotelkamer en staarde naar het landschap : een zonovergoten Engelse tuin en daarachter de besneeuwde Mount Kenia. En toen wandelden in de verte giraffen voorbij. Ik huilde niet van ontroering, maar omdat ik het moment met niemand kon delen.

Als vader sta ik soms met de rug tegen de muur. Ik heb drie jongens tussen 14 en 24 jaar. De adolescentie is een afschuwelijk ingewikkelde periode. Je kinderen zijn op zoek naar zichzelf, en daarbij sluiten ze de deur op voorhand. Dat vergt veel aanpassingsvermogen en begrip van mij. Zelf heb ik mijn biologische vader nooit gemist, want ik heb geen herinneringen aan hem. Toen ik 14 was, hertrouwde mijn moeder, en die man noem ik tot op vandaag mijn vader.

In het verleden heb ik niet altijd genoeg gegeven. Het succes steeg me soms naar het hoofd.Nu heb ik meer oog voor anderen en mijn omgeving. Als bestuurder van de Internationale Poolstichting en als CEO hoef ik ook niet de rechte lijn van A naar B te volgen. Ik kan mijn altruĆÆstische kant laten spreken en geweldige ervaringen meepikken. Daarom krijgen headhunters ook altijd nul op het rekest. Ik zou alles kunnen verkopen, maar ik zou

de bedrijfsfilosofie van Rolex te veel missen.

Mocht ik opnieuw beginnen, dan werd ik diplomaat. Niet bij de NAVO of de VN, waar vele partijen het eens moeten zijn, maar in een bilaterale functie. Ook de contacten tussen de Seychellen en Belgiƫ zijn altijd een strategische oefening, want je moet uitzoeken hoe je mensen aanpakt en goed nadenken over je volgende stap.

Als ik een strip lees, mag een kanon naast me afgaan. Dat is hoe ik me ’s avonds het liefst ontspan. Ik heb zo’n drieduizend strips en koop er elke maand nieuwe. Mijn favoriet is Kuifje. Een broer van mijn grootvader had de hele collectie. Als kind heb ik zijn albums wel twintig keer gelezen. Nu ben ik bevriend met FranƧois Schuiten en zie ik stripplaatjes als kunstwerken – een manier om door de wereld en zelfs de tijd te reizen.

Ik zou graag beter omgaan met stress. Vooral als ik moe ben, kan ik onaangenaam en koel zijn voor mijn personeel. Terwijl ik evenveel respect heb voor de poetsvrouw als voor de horlogemakers en ik hen evenzeer nodig heb als zij mij. Gelukkig kent mijn assistente me goed. Op zulke momenten zijn mijn werknemers nergens te bespeuren (lacht).

Philippe de Baets (51) is sinds 1999 ereconsul-generaal van de Republiek Seychellen en

sinds 1994 CEO van Rolex Benelux.

Door Wim Denolf / Foto Saskia Vanderstichele

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content