Hij haalde zelfs het televisienieuws : de Hasseltse postbode die consequent brieven en poststukken achterhield. Sneu natuurlijk als je pensioen of het verjaardagscadeautje van Tante Trees met twee jaar vertraging thuisbezorgd wordt. Zelf heb ik absoluut niet te klagen over de efficiëntie van de post en andere nutsbedrijven. In tegendeel zelfs. Als een mens vroeger een parkeerboete opliep, dan duurde het minstens een paar weken voor die daadwerkelijk in de bus stak, zeker als je met een leasewagen reed. Net genoeg tijd om je woede over het verspilde geld te verbijten. Nu is die boete eerder thuis dan jij. En nee, ik ben geen lichte vrachtwagen in ’t diepst van mijn gedachten, maar ik had dat stomme bord bij het station van Berchem echt niet zien staan.

Nog straffer, die keer dat ik een officieel uitziende envelop uit Melbourne kreeg. Geadresseerd aan Linde Afgelbejs in een straat die zo te zien eerder in Transsylvanië gezocht moest worden, maar die volgens de Australische posterijen in Holland lag. Het enige dat klopte was het postnummer, 2020. Waardoor – hulde aan de Belgische posterijen – de brief alsnog besteld werd. Alleen wilde ik die brief helemaal niet. Eerst dacht ik dat het om een vergissing ging. Ik een snelheidsovertreding op de Great Ocean Road ? Eerder zou een kangoeroe het olympisch record hinkstapsprong winnen. U moet weten, ik ben de traagste automobilist ter wereld. Op de snelweg word ik voortdurend voorbijgestoken door cynische jongelui die demonstratief hun handen tegen hun wang vouwen om duidelijk te maken dat ik elders een dutje moet doen. Als ik nog trager rijd, rijd ik achteruit. Bovendien was ik ooit wel in Australië geweest, maar achter het stuur ? Die lui rijden daar verdorie aan de verkeerde kant van de weg.

Toen wist ik het weer : tijdens de bewuste reisreportage was het de fotograaf die reed, maar ik had de papieren van de huurauto ingevuld. Wat mij deed besluiten om de verantwoordelijke burger in mij te negeren en de bekeuring in de vuilnisbak te gooien. We reden immers maar een heel klein beetje te snel, op een weg die op een anekdotische wallaby na zo goed als verlaten was. En Australië was geruststellend ver. Maar zo hadden de autoriteiten down under het niet begrepen. Adres onbekend ? Met de regelmaat van de klok bleven de aanmaningen in de bus vallen, het bedrag van de boete nam steeds verontrustendere proporties aan. Tot ik dringend gesommeerd werd mij op een welbepaalde dag en uur op het gerechtshof van Melbourne aan te bieden. Maar daar was mijn baas het dan weer niet mee eens. Uiteindelijk viel het stil, het postverkeer uit het zuidelijk halfrond. Maar in mijn kwaadste dromen hangen er in elke Australische luchthaven Wanted-posters met mijn beeltenis. En word ik cito in de kraag gevat zodra ik er voet aan de grond zet. Daarom zou ik willen pleiten voor een selectieve efficiëntie van onze nutsbedrijven. En wat dacht u van de invoering van een Liever niet-vignet voor ongewenste post ?

Linde Afgelbejs